Właściciel restauracji zatrudnił bezdomną kobietę z synem jako sprzątaczkę. Gdy włączył monitoring, zobaczył, jak tańczy
Słońce, jak rozżarzony dysk, wolno chowało się za dachami bloków, malując niebo w odcienie purpury, złota i miodu. Powietrze pachniało jesienią mieszanką wilgotnych liści, dymu z pojedynczych kominów i dalekim aromatem kawy z ulicznych budek. Ludzie spieszyli do domów, śmiali się, przytulali, żyli. A Tadeusz stał samotny, niczym pomnik zapomnianych czasów, i patrzył na pustkowie, jak na grób własnej młodości.
Jego dłonie, schowane w kieszeniach jedwabno-wełnianego płaszcza od włoskiej marki, były lodowate, mimo grubych rękawiczek. Nie czuł ciepła, nie czuł czasu, nie czuł miasta wokół. Pozostał tylko tępy ból w piersi i migawki przeszłości, jak klatki z starej taśmy.
Przed nim, za zardzewiałą siatką, leżało miejsce, gdzie kiedyś rozbrzmiewała muzyka, gdzie pary wirowały w rytm, gdzie rodziły się pierwsze uczucia, gdzie pierwszy raz pocałował dziewczynę pod gwiazdami. Parkiet taneczny. Jego parkiet. Kiedyś pachniał młodością, wolnością, nadzieją. Teraz tylko chwastami, rdzą i ciszą przerywaną szelestem wiatru.
To miejsce było dla niego jednocześnie świętością i przekleństwem. Tu był szczęśliwy. Tu marzył. Tu pierwszy raz uwierzył, iż może wszystko. A teraz, stojąc za tym płotem, czuł, jakby jego dusza też zarosła, jak to pustkowie chwastami, rozczarowaniem, samotnością.
Myśli same wróciły do tego, co wydarzyło się godzinę temu. Kinga. Jego gwiazda. Jego koszmar. Jego błąd.
Gabinet był w stylu loftu ceglane ściany, ciepłe światło, skórzana sofa, barek z rzadkim whisky. Ale atmosfera lodowata. Kinga stała pośrodku, jak marmurowa statua z trucizną w oczach. Jej ciało idealne, ukształtowane latami treningów, wzrok zimny jak stal. Patrzyła na niego, jakby był śmieciem, które czas wynieść.
Nie waż się tak do mnie mówić syknęła, a jej głos ciął jak brzytwa. Ja jestem twarzą twojej kawiarni. Beze mnie jesteś nikim.
Tadeusz stał przy oknie, plecami do niej. Nie odwrócił się. Nie chciał widzieć tej maski buty. Wiedział prawdę: tak, tańczyła świetnie. Ale talent bez duszy to tylko show. A ona dawno przestała tańczyć dla ludzi. Tańczyła dla siebie. Dla sławy. Dla fanów, których uważała za swoją własność.
Między nami nigdy nic nie było, Kingo powiedział spokojnie, jak tafla jeziora przed burzą. I nie będzie. Jestem ci wdzięczny. Za lata, za klientów, za to, iż naprawdę byłaś najlepsza. Ale przestałaś się uczyć. Zaczęłaś żądać, zamiast proponować. Myślisz, iż świat kręci się wokół ciebie. To koniec.
Położył na stole kopertę. Grubą. Ciężką. W środku suma równa rocznej pensji. choćby większa. To nie była zemsta. To był gest pożegnania. Szacunek dla jej talentu. Ale nie dla jej charakteru.
Kinga choćby nie spojrzała na kopertę.
Zabierz swoje słowa warknęła. Wyjdę. A twoje imperium się zawali. Ludzie przychodzili dla mnie. Za miesiąc będziesz siedział w pustym lokalu jak stary głupiec, który nie zrozumiał, kto zrobił go bogatym.
Tadeusz w końcu się odwrócił. W jego oczach ani złości, ani żalu. Tylko zmęczenie. I pewność.
Zwalniam cię powiedział. Dwa tygodnie zgodnie z prawem. Administrator wypłaci ci resztę. Powodzenia.
Wyszedł, nie oglądając się. Auto czekało pod domem. Wsiadł, włączył muzykę cichą, klasyczną i po prostu pojechał. Bez celu. Bez planu. Tylko droga. I myśli, jak odłamki szrapnela, rozrywające świadomość.
Po godzinie znalazł się tu. Przy tym płocie. Przy swojej młodości. Przy swoim bólu.
Następnego ranka głowa dudniła, jakby przeszedł przez nią huragan. Tadeusz obudził się z uczuciem, iż wczoraj stracił coś ważnego. Ale nie pracę. Nie kobietę. Siebie samego. I, jakby w odpowiedzi na wewnętrzne wołanie, nagle zrozumiał musi wrócić tam. Na tę ziemię. Gdzie kiedyś się śmiał, tańczył, zakochiwał.
W bagażniku znalazł łom zardzewiały, ale mocny. Przyjechał na pustkowie. Odsunął siatkę, przecisnął się przez szczelinę jakby wracał do przeszłości.
Teren powitał go ciszą. Wiatr szeleścił suchymi liśćmi, jakby przewracał strony zapomnianej książki. Stara drewniana estrada pochylała się, jak zmęczony życiem starzec. Drzwi zabite, okna czarne pustki. Jedno rozbite.
Zajrzał do środka. Półmrok. Pył. Pajęczyny. Resztki krzeseł, zardzewiałe gwoździe, fragmenty plakatów startych przez czas.
Mimo to wszedł. Nie dlatego, iż chciał. Ale dlatego, iż czuł tam, w środku, coś na niego czeka. Może odpowiedź. Może przebaczenie.
Zrobił trzy kroki. Spróchniała podłoga zatrzeszczała i zawaliła się.
Spadanie trwało sekundę. Ale w tej sekundzie zdążył pomyśleć: To koniec. Za co? Za dumę? Za samotność? Za to, iż zapomniałem, kim byłem?
Wylądował na hałdzie gruzu i desek. Ból przeszył bok, dłonie zdarte, ale żył. Żył. I to już było cudem.
Znalazł się w piwnicy. Trzy metry głębokości. Betonowe ściany gładkie jak szkło. Żadnych uchwytów. Żadnych schodów. Żadnej nadziei.
Telefon w samochodzie. Był w pułapce.
Hej! krzyknął. Jest ktoś? Pomocy!
Głos odbił się od ścian, jak echo z pustki. Nikt nie odpowiedział.
Próbował się wydrapać. Chwytał za szczeliny, za kawałki prętów. Spadał. Krew spływała z palców. Rozpacz ściskała serce.
Po godzinie usiadł na cegle. Zamknął oczy. Myślał, jak głupio to wszystko się kończy. Właściciel sieci kawiarni, człowiek, który zbudował imperium od zera, umiera w dziurze na zapomnianym parkiecie.
I nagle głos.
Mamo, patrz! Wujek w dziurze!
Tadeusz pod
