– Jesteś po prostu leniwa! Tak się przyjmuje gości? – wizyta teściowej zamieniła się w emocjonalny koszmar.
Od dziecka wpajano mi prostą zasadę – gości należy witać z szacunkiem i serdecznością. Moja mama uwielbiała gotować, a każda wizyta rodziny czy przyjaciół zamieniała się w małe święto. Z siostrą pomagałyśmy w kuchni, ojciec brał się za sprzątanie – wszystko było rodzinne, pełne ciepła. Atmosfera domowego zacisza, smaków i głośnego śmiechu była nieodłączną częścią mojego dzieciństwa. Marzyłam, iż kiedyś w moim własnym domu będzie tak samo. Tylko życie potrafi zaskoczyć zupełnie innym scenariuszem.
Gdy wyszłam za mąż za Marcina, zgodnie ustaliliśmy, iż będziemy zapraszać do siebie bliskich – zarówno moich, jak i jego. Pomysł przyjąłam z radością, bo przypominał mi rodzinny dom. Nasze mieszkanie stało się miejscem serdecznych spotkań, długich rozmów i wspólnych wieczorów. Aż pewnego dnia pojawiła się ona. Matka Marcina. Kobieta ekspresyjna, stanowcza, z charakterem. Z pozoru miła i życzliwa, ale pod tą uprzejmością kryła się złośliwość, od której trudno się otrząsnąć.
Z początku starałam się jak mogłam. Przed jej wizytami sprzątałam do połysku, wymyślałam wyrafinowane dania, chciałam zaimponować. Ale teściowa od początku była nastawiona krytycznie. Gdy przyszła pierwszy raz, rzuciła okiem na stół i prychnęła:
– Tylko tyle potrafiłaś przygotować? Jakaś nudna tandeta. W domu zjadłabym lepiej.
Było mi przykro do łez, przecież wlałam w ten posiłek całe serce. Ale milczałam – wychowanie nie pozwalało mi się kłócić. Pomyślałam: dobrze, następnym razem dam z siebie wszystko. I oto – urodziny Marcina. Gotowałam cały dzień, szukałam przepisów, starałam się zaskoczyć. Stół uginał się od jedzenia. Liczyłam, iż może teraz usłyszę choć słowo uznania.
Lecz gdy teściowa weszła do kuchni, jej twarz wykrzywił grymas. choćby nie usiadła, najpierw obeszła stół, powąchała potrawy i rzuciła:
– Boże, na serio? To ty nazywasz świątecznym stołem? Wszystko przesolone, placek – suchy jak wiór, sałatki bez smaku. Na pewno umiesz gotować?
Nie wytrzymałam. Wyszłam od stołu i poszłam do sypialni. Płakałam cicho, wtulona w poduszkę, a w głowie kołatały się słowa mamy: „Jesteś prawdziwą gospodynią, dasz radę”. Dałam radę… tylko nie przed teściową. Ta nie skończyła jeszcze:
– Nauczę cię gotować. Przyjdź do mnie, zobaczysz, jak powinien wyglądać prawdziwy stół. A to – to wstyd. Marcinowi z tobą po prostu się nie poszczęściło.
Chciałam odpowiedzieć, powiedzieć wszystko, co we mnie wrze. Opowiedzieć, ile wysiłku kosztuje mnie każdy wieczór z gośćmi, jak staram się być dobrą żoną, nie narzekam, nie krytykuję męża za brak pomocy, choć padam ze zmęczenia. Ale milczałam. A Marcin… Przez cały czas milczał, jakby go to nie dotyczyło. Dopiero później, gdy goście wyszli, podszedł i cicho powiedział:
– Przepraszam. Więcej jej nie zaproszę. Przekroczyła granicę.
Skinęłam głową bez słowa. Najbardziej bolało nie to, co powiedziała teściowa – do jej zgryźliwości zaczynałam się przyzwyczajać. Ale milczenie męża, jego obojętność, jakby mój wysiłek i cierpliwość były niewidzialne, nieistotne. Wtedy zrozumiałam: nie chodzi o jedzenie, nie o idealny stół. Chodzi o to, by mieć obok kogoś, kto stanie po twojej stronie, choćby jeżeli podajesz zwykłą kaszę gryczaną.
