W odróżnieniu od Wielkiego Piątku, który upamiętnia mękę i śmierć Jezusa, Wielka Sobota to czas, kiedy Kościół pogrążony jest w milczeniu. Nie sprawuje się Mszy Świętej, a ołtarz pozostaje obnażony. W wielu parafiach w Polsce wierni odwiedzają symboliczne Groby Pańskie, często przygotowywane z dużą starannością i pełne artystycznego przekazu. To moment zadumy, ale też głębokiego zjednoczenia we wspólnej modlitwie.
Jednym z najbardziej rozpoznawalnych i ukochanych zwyczajów Wielkiej Soboty w Polsce jest święcenie pokarmów. Od rana do kościołów, a także do wiejskich świetlic, domów kultury czy strażnic OSP, zmierzają rodziny z pięknie przystrojonymi koszyczkami. W środku – jajka symbolizujące życie, chleb jako znak ciała Chrystusa, sól, wędliny, chrzan i baranek z cukru lub ciasta.
Zwyczaj ten stanowi nieodłączny element polskiej kultury wielkanocnej. Dla wielu to także istotny moment rodzinnego spotkania i przekazywania tradycji najmłodszym pokoleniom.
Choć formalnie należy już do Niedzieli Zmartwychwstania, wieczorna Liturgia Wigilii Paschalnej jest kulminacyjnym punktem dnia. Rozpoczyna się po zapadnięciu zmroku od poświęcenia ognia i zapalenia Paschału – symbolu Chrystusa Zmartwychwstałego. Kolejne części liturgii: bogata w czytania liturgia słowa, odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych i uroczysta Eucharystia niosą ze sobą głębokie duchowe przeżycia i euforia z nadchodzącego triumfu życia nad śmiercią.
Wielka Sobota jest dniem zawieszenia – Chrystus spoczywa w grobie, ale świat już przygotowuje się na poranek Zmartwychwstania. To dzień, który uczy cierpliwości, wyciszenia i zaufania.
