W wieku osiemdziesięciu lat wzięłam ślub – moja niezwykła historia miłości

Osiemdziesięciolatką wyszłam za mąż po raz drugi. Gdy moja wnuczka wyrzuciła mnie z domu, bo w tym wieku odważyłam się ponownie się ożenić, zrozumiałam, iż nie zniosę już takiej zniewagi. Razem z nowym mężem, Henrykiem, uknuliśmy śmiały plan, by dać jej nauczkę, której nigdy nie zapomni. Ten konflikt na zawsze odmienił naszą rodzinę.

Nigdy nie sądziłam, iż opowiem tę historię, a jednak oto jestem. Nazywam się Krystyna i tej wiosny skończyłam osiemdziesiąt lat. Mieszkałam w przytulnym pokoiku w domu mojej wnuczki, Anieli. Był niewielki, ale uczyniłam z niego swoją przystań ozdobiłam go fotografiami, starymi książkami i pamiątkami z całego życia.

Dzień dobry, babciu rozległ się pewnego ranka głos Anieli, która wpadła do pokoju bez pukania.

Dzień dobry, kochanie odparłam, ścieląc łóżko. Gdzie tak pędzisz?

Idziemy z dziećmi do parku. Potrzebujesz czegoś?

Nie, wszystko w porządku. Miłej zabawy.

Zostałam sama, rozkoszując się ciszą. Wtedy przypomniałam sobie, ile dla niej poświęciłam: sprzedałam dom, by opłacić jej studia, gdy jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym, gdy miała zaledwie piętnaście lat. Wzięłam ją pod swój dach i wychowałam jak własną córkę.

Aż pewnego dnia poznałam Henryka w domu kultury charyzmatycznego, zawsze z aparatem fotograficznym na szyi. Nasze rozmowy stały się tym, na co czekałam co tydzień. Odnalazłam uśmiech i lekkość młodości.

Pewnego popołudnia, gdy Aniela była w domu, postanowiłam się jej zwierzyć. Spotkałyśmy się w kuchni, ona przeglądała książkę kucharską.

Anielu, muszę ci coś powiedzieć wyrzuciłam z siebie, mając serce w gardle.

Podniosła wzrok: Mów, babciu.

Poznałam kogoś. Nazywa się Henryk i oświadczył mi się.

Zamarła: Co? Wyjść za mąż? Ale masz osiemdziesiąt lat! Poza tym on nie zamieszka z nami.

Dlaczego nie? Jest przecież miejsce.

To nasz dom. Potrzebujemy prywatności.

Moje błagania nic nie dały. Następnego ranka znalazłam swoje walizki pod drzwiami.

Anielu, co ty robisz? zapytałam ze łzami w oczach.

Przykro mi, babciu, ale musisz się wyprowadzić. Henryk cię przyjmie.

Ból przeszył mnie na wskroś: po wszystkim, co dla niej zrobiłam, wyrzuca mnie na bruk. Zadzwoniłam do Henryka, wściekłego:

Co ona zrobiła? Pakuj się, zaraz po ciebie jadę.

Nie będę dla nikogo ciężarem szepnęłam.

Nie jesteś ciężarem, jesteś moją żoną. Koniec kropka.

Wyszłam, nie oglądając się za siebie. W domu Henryka odnalazłam ciepło, czułość i dobroć. Zaczęliśmy planować ślub, ale rana w sercu nie goiła się.

Dam