Dopiero w wieku pięćdziesięciu pięciu lat zrozumiałam, iż najstraszniejsze to nie puste mieszkanie, ale dom pełen ludzi, dla których jesteś niepotrzebna.
Znowu kupiłaś nie ten chleb głos synowej Kasi wbił się w uszy, gdy rozkładałam torby w kuchni. Prosiłam bez drożdży. Już piąty raz.
Demonstracyjnie wzięła bagietkę, którą przyniosłam, i obróciła ją w dłoniach, jakby to była jakaś trująca gąsienica.
Kasiu, zapomniałam, wybacz. Wszystko się pomieszało.
Zawsze się pani miesza, Anno Piotrówno. A to przecież dla Arturka. Może dostać alergii.
Rzuciła chleb na blat z miną, jakby robiła mi łaskę, nie wyrzucając go od razu do śmieci.
Przełknęłam ślinę. Mój wnuk Arturek miał sześć lat i nigdy w życiu nie miał alergii na zwykły chleb.
Do kuchni zajrzał syn.
Mamo, nie widziałaś mojego granatowego swetra?
Widziałam, Olku. Jest w praniu, wczoraj
Po co? choćby nie dał mi dokończyć. Właśnie chciałem go dziś założyć! No, mamo!
Zniknął, zostawiając mnie z tym irytującym no, mamo, które ostatnio bolało bardziej niż policzek. Uprałam jego rzecz. Zaopiekowałam się. I znów byłam winna.
Powoli przeszłam do swojego pokoju, mijając salon, gdzie Kasia już głośno opowiadała koleżance przez telefon, jak to teściowa znowu odstawia. Śmiech w słuchawce był równie kłujący jak jej słowa.
Mój pokój wydawał się jedynym bezpiecznym miejscem w tym dużym, niegdyś przytulnym domu. Teraz brzęczał jak ul.
Ciągłe rozmowy, dziecięce krzyki, niemilknący telewizor, trzaskanie drzwiami. Hałas. Tłok. I do szaleństwa samotnie.
Usiadłam na łóżku. Całe życie bałam się zostać sama. Bałam się, iż dzieci wyrosną i odlecą, a ja będę siedzieć w pustych pokojach. Jaka byłam głupia.
Dopiero w pięćdziesiątym piątym roku życia zrozumiałam, iż najstraszniejsze to nie puste mieszkanie, ale dom pełen ludzi, dla których jesteś niepotrzebna.
Jesteś dla nich darmowym dodatkiem. Chodzącą funkcją, która ciągle zawodzi. Podaj, przynieś, upierz ale tylko tak, jak każą. Krok w lewo, krok w prawo i już przeszkadzasz, irytujesz, wchodzisz w drogę.
Wieczorem spróbowałam jeszcze raz. Syn siedział pochylony nad laptopem.
Olku, może pogadamy?
Mamo, nie widzisz, iż jestem zajęty? choćby nie podniósł wzroku.
Chciałam tylko
Później, dobrze?
Ale tego później nigdy nie było. On i Kasia mieli swoje życie, plany, rozmowy. A ja byłam tłem. Jak stara kanapa czy znudzona lampa. Jakby byłam, a jakby nie.
Zapukano do drzwi. To był Arturek.
Babciu, poczytaj podał mi książkę.
Serce podskoczyło z radości. Oto on, mój promyczek. Jedyny, dla którego
Artur! nagle w drzwiach stanęła Kasia. Mówiłam, żeby nie zawracać babci głowy! Chodź, czas na tablet.
Zabrała książkę i wyprowadziła chłopca za rękę.
Zostałam sama, wpatrując się w zamknięte drzwi. W tej chwili uświadomiłam sobie: nie mogę dłużej być tylko tłem. Coś musi się zmienić. Inaczej rozpuszczę się w ścianach tego domu jak cień.
Decyzja przyszła nie od razu. Dojrzewała we mnie kilka dni, gdy mechanicznie zmywałam naczynia, chodziłam po zakupy i połykałam ciche przytyki.
Utwierdziłam się w niej, gdy zobaczyłam w śmietniku prawie pełny garnek mojego bigosu za tłuste, jesteśmy na diecie.
Postanowiłam zacząć od małych kroków. Od własnej przestrzeni.
W sobotę rano, gdy wszyscy jeszcze spali, wyciągnęłam z szafy pudła z rzeczami zmarłego męża. Jego książki, narzędzia, stare zdjęcia. Rozłożyłam je w salonie na dużym stole. Chciałam stworzyć kącik pamięci, powiesić jego portret.
Pierwsza zeszła Kasia. Zamarła w progu, jakby zobaczyła szczura.
Co to ma być?
Dzień dobry, Kasiu. Porządkuję rzeczy.
Widzę. Nie można tego robić w swoim pokoju? Zasłoniła pani cały salon. A mamy dziś gości.
To także mój salon odpowiedziałam spokojnie, ale stanowczo. I sama zdziwiłam się, jak pewnie zabrzmiało. To rzeczy twojego teścia. Ojca Olka.
Kasia prychnęła i obrażona poszła do kuchni, głośno stawiając czajnik. Po dziesięciu minutach pojawił się Olek zwabiony zapachem kawy i rewolucją mamy.
Mamo, co to za bałagan? Kasia mówi, iż pani wszystko pozawalała.
Chciałam powiesić portret taty. Tutaj wskazałam na ścianę.
Tutaj? spojrzał najpierw na ścianę, potem na mnie. Oszalałaś? Mamy nowoczesny wystrój. Jaki portret? Kasia już wybrała designerskie lustro.
I tak. Lustro. Modne. Ważniejsze niż pamięć o jego ojcu.
Olku, to mój dom.
O, zaczyna się przewrócił oczami. Znowu twoje mój dom. My też tu mieszkamy! Robiliśmy remont!
Remont ograniczył się do zielonej farby na kuchennej ścianie.
Dlatego chcę, żeby ten dom pozostał domem, a nie przechodnim korytarzem z modnymi lustrami.
Wieczorem podeszli razem. Twarze poważne, niemal napięte. Usiedli naprzeciw.
Mamo, pomyśleliśmy zaczął Olek słodkim tonem. Ten dom jest za duży dla nas wszystkich. Rachunki wysokie, sprzątanie uciążliwe.
Kasia podchwyciła, patrząc mi w oczy:
Tak, Anno Piotrówno. Dbamy o panią. Pani będzie ciężko, gdy my z Olkiem się wyprowadzimy.
Po plecach przebiegł mi dreszcz.
Gdzie się wybieracie?
Chcemy sprzedać dom powiedział Olek. Kupimy sobie mieszkanie w nowym budynku. A dla pani kawalerkę. Małą, przytulną. Ale własną.
Patrzyłam to na syna, to na synową. Nie żartowali. Już wszystko postanowili. Już podzielili w myślach pieniądze z mojego domu. Mojej twierdzy. Mojego życia.
Sprzedać mój dom?
Dlaczego od razu twój? warknęła Kasia. My też tu mieszkamy, wkładamy pieniądze. Czy pani chce, żebyśmy całe życie
