W pewnym mieście, gdzie drapacze chmur spieszyły się, by dotknąć nieba, światła uliczne migotały niecierpliwie, a ulice pachniały deszczem zmieszanym z benzyną, pracował Wojtek, kurier na rowerze. Jego rower był stary, z rdzą obejmującą szprychy, ale znał go jak starego przyjaciela. Nie potrzebował świateł, nowoczesnego kasku ani GPS-u tylko dużej torby, odrobiny kawy w kieszeni i spojrzenia, które zdawało się widzieć więcej niż zmęczone twarze miasta.
Powietrze w mieście było gęste i ciężkie, ale gdy Wojtek przejeżdżał, coś się zmieniało. Nie magia, nie do końca. To sposób, w jaki skinieniem głowy witał ludzi, jak lekko się pochylał, wjeżdżając w bramę, jak w jego oczach odbijała się cierpliwość potrzebna do znoszenia świateł, korków i roztargnionych przechodniów. Dostarczał to, co zwykle: fast foody, małe paczki, ważne dokumenty, kwiaty wysyłane komuś bliskiemu. Ale z każdą przesyłką zostawiał coś więcej coś niewidzialnego, ale wyczuwalnego w sercu tego, kto ją otrzymywał.
Czasem obok torby lub pudełka pojawiała się kartka z odręczną notatką. Krótkie, skromne słowa, które zapalały światło w czyjejś codzienności. *Dziś też jesteś ważny, choćby jeżeli nikt ci tego nie mówi.* *Czasem iść dalej to już zwycięstwo.* *Twoje zmęczenie nie czyni cię słabym. Czyni cię człowiekiem.* Każde zdanie trafiało w zapomniany zakątek duszy. Nikt nie wiedział, kto je pisał. Nikt nie podejrzewał, iż za zardzewiałym rowerem i dużą torbą kryło się serce, które chciało przypomnieć światu, iż cicha dobroć wciąż istnieje.
Pewna starsza pani, samotna od śmierci męża, otworzyła drzwi i znalazła obok zamówienia małą złożoną karteczkę. Przeczytała: *Nigdy nie jest za późno, by znów się uśmiechnąć.* Tej nocy założyła ulubioną sukienkę, tę, którą schowała lata temu, i zatańczyła sama w salonie, przy dźwiękach zużytych płyt gramofonowych. Nikt o tym nie wiedział. Nikt nie musiał. Zrobiła to, a czas na chwilę stał się miękki, łaskawy, jakby muzyka uleczyła zakurzone kąty jej mieszkania.
Nastolatek zmagający się z lękiem znalazł w swojej paczce kartkę: *Nie rozpadasz się. Przemieniasz się.* Schował ją w portfelu, między książkami i szkolnymi papierami. Dziś, lata później, wciąż ją nosi jak talizman, który przypomina mu, iż choćby w trudne dni zmiana bywa piękna.
Zmęczona matka, pracująca na dwóch etatach, rozpłakała się, czytając: *Nawet jeżeli czujesz się niewidzialna, ktoś widzi twój trud.* Wśród wrzących garnków, rozrzuconych zabawek i krzyków dzieci te słowa stały się nitką łączącą ją z kimś, kto rozumiał, choć się nie znali.
I tak kartki rozeszły się po mieście. Ludzie wrzucali je do sieci, przyklejali na lodówki, chowali w podniszczonych portfelach. Ci, którzy nigdy się nie spotkali, zaczęli czuć, iż nie są sami jakby Wojtek dostarczał nie tylko jedzenie, ale i nadzieję.
Pewnego dnia Wojtek przywiózł obiad do szpitala dla wyczerpanej pielęgniarki. Recepcjonistka go zatrzymała.
To pan zostawia te kartki?
Zamarł. Zawahał się. W końcu skinął głową z półuśmiechem.
Moja siostra jest na OIOM-ie powiedziała kobieta drżącym głosem. Od tygodni nie mówi. Ale wczoraj poruszyła ustami, powtarzając słowa z kartki, którą znalazłam w pudełku: *Są ciemne dni ale są też świeczki.*
Wojtek nie odpowiedział. Spuścił wzrok i przed wyjściem zostawił nową notatkę: *Dziękuję, iż przypomniałaś mi, po co to robię.*
Tej nocy potrącił go samochód. Nic poważnego: złamana ręka, zadrapania, przymusowy odpoczynek. Ale przez tygodnie jego nieobecności paczki docierały bez kartek, a ludzie zaczęli tęsknić za nimi jak za dotykiem, o którym nie wiedzieli, iż go potrzebują. Niektórzy pisali na drzwiach: *Gdzie jesteś? Brakuje cię.*
Gdy wrócił, zatrzymała go na ulicy obca kobieta.
To pan?
Uśmiechnął się, wciąż z gipsem na ręce.
Zależy, który dzień.
Kobieta wręczyła mu kopertę. W środku setki kartek od sąsiadów, przyjaciół, nieznajomych. Niektóre niezdarne, inne piękne, ale wszystkie szczere. Jedna głosiła: *Tym razem to my chcemy cię przytulić.* I odtąd Wojtek nie rozdawał tylko nadziei rozdawał nadzieję wspólną. Zrozumiał, iż miłość jak ważne przesyłki zawsze dociera, choćby jeżeli spóźniona, choćby jeżeli nie puka.
W kolejnych tygodniach Wojtek zaczął przyglądać się miastu uważniej. To już nie były tylko budynki i korki, ale drobne detale: chłopiec wpatrujący się w niebo przez okno szkoły, staruszkowie trzymający się za ręce na pasach, kobieta głaszcząca sąsiedzkiego kota. Każdy gest przypominał, iż życie to coś więcej niż rutyna.
Pewnego dnia, dostarczając zamówienie do małej kawiarni, zatrzymał się na chwilę przy oknie. W środku sfrustrowany pisarz uderzał w klawiaturę. Wojtek zostawił paczkę na stole i kartkę: *Twoja historia ma znaczenie, choćby jeżeli niki jej dziś nie czyta.* Pisarz przeczytał i coś zmieniło się w jego twarzy. Po raz pierwszy od tygodni się uśmiechnął.
Innym razem młoda kobieta, z podkrążonymi oczami po nieprz
