W moim domu często brakowało jedzenia. Mama robiła, co mogła, ale czasem nie starczało choćby na chleb. Dlatego niemal codziennie szedłem do szkoły z pustym żołądkiem i niczym w plecaku.
Na przerwie wyciągałem podręcznik do matematyki i udawałem, iż się uczę. Starałem się wyglądać na skupionego, by koledzy myśleli, iż jestem pilny, a nie głodny.
Pewnego dnia nowy nauczyciel, pan Nowak, podszedł i zapytał:
Dlaczego nigdy nie jesz w czasie przerwy?
Zacząłem się nerwowo tłumaczyć:
Bo chcę być najlepszy w klasie, proszę pana. Wolę wykorzystać czas na naukę.
Popatrzył na mnie uważnie i tylko mruknął:
Aha, rozumiem
Odszedł, a ja pomyślałem, iż uwierzył. Znów udawałem, iż czytam, choć burczenie w brzuchu zagłuszało choćby śmiechy kolegów.
Po chwili pan Nowak wrócił z reklamówką ze sklepiku. Postawił ją na ławce i rzucił obojętnie:
Zamówiłem za dużo, nie zjem tego wszystkiego. Weź, pomóż mi.
W środku była kanapka z serem, sok jabłkowy i choćby jabłko. Prawdziwe drugie śniadanie.
Skinąłem głową w milczeniu. Gdy tylko się oddalił, zamknąłem książkę i rzuciłem się na jedzenie, jakbym nie jadł od tygodnia.
Nigdy mu nie powiedziałem. Nigdy nie przyznałem się, iż to był mój jedyny posiłek tamtego dnia. Ani iż skłamałem, by uniknąć wstydu.
Dziś, po latach, wciąż pamiętam ten poranek. Nie przez kanapkę czy sok, ale przez to, iż ktoś dostrzegł moją potrzebę i nie kazał mi się tłumaczyć. Pomógł bez pytań, bez rozgłosu, bez szukania podziękowań. Pomógł z szacunkiem.
Od tamtej pory patrzyłem na niego inaczej. Zrozumiałem, iż są ludzie, którzy nie potrzebują słów, by zrobić coś ważnego.
