Upokorzył mnie przed znajomymi, więc pokazałam mu, jak smakuje upokorzenie.

Nazwał mnie tylko fryzjerką przed swoimi znajomymi. Sprawiłam, iż poczuł, jak to jest być upokorzonym.

Mając siedemnaście lat, gwałtownie zrozumiałam, iż mogę liczyć tylko na siebie. Tata zniknął, wyjechał za granicę, gdy mama ciężko zachorzyła. Jako najstarsza wzięłam wszystko na swoje barki. Zatrudniłam się w pobliskim salonie jako pomocnica. Myłam klopkom włosy, zamiatałam podłogi, przynosiłam kawę. Wydawało się, iż to nic wielkiego, ale z czasem stało się moim życiem.

Dorastałam, a wraz ze mną rósł mój profesjonalizm. Uczyłam się od najlepszych, wkładałam całe serce w pracę i po kilku latach miałam już solidną klientelę – kobiety z pozycją, bizneswomen, aktorki, żony polityków. Stałam się kimś, do kogo rezerwowano terminy z dwutygodniowym wyprzedzeniem.

A potem pojawił się on – Krzysztof. Poznaliśmy się na festiwalu jazzowym w Warszawie. On – absolwent prawa w Oxfordzie, ja – dziewczyna z blokowiska, która wspina się od zera. Dzieliły nas światy, ale między nami zaiskrzyło. Na początku nie zauważałam, jak poblednie przytakuje, gdy mówię o swojej pracy. Jak uśmiecha się ironicznie, gdy ktoś pyta, czym się zajmuję. Ale wszystko zaczęło się psuć po zaręcznie.

Krzyś coraz częściej rzucał uwagi w stylu „no przecież jesteś tylko fryzjerką, kochanie”, „nie zrozumiesz tych rozmów”. Nie mówił tego wprost, tylko tak, jakby żartował. Tyle iż od tych żartów coś się we mnie zaciskało. W towarzystwie w ogóle unikał tematu, czym się zajmuję. Jakby się mnie wstydził.

Kulminacja nastąpiła podczas kolacji z jego przyjaciółmi. Całe towarzystwo – ludzie z „elity”, prawnicy, wykładowcy, bankowcy. Siedziałam cicho, słuchając ich rozmów o nowych ustawach i umowach międzynarodowych. W pewnym momencie ktoś zwrócił się do mnie, a zanim zdążyłam otworzyć usta, Krzysztof z przekąsem przerwał:

— Nie męczcie jej takimi tematami. Przecież to tylko fryzjerka. Prawda, skrzaciku?

Zamarłam. Chciałam zapaść się pod stół. Wtedy coś we mnie pękło.

Następnego dnia, bez słowa, wzięłam sprawy w swoje ręce.

Po tygodniu zaproszyłam Krzysztofa na „małe dziewczyńskie spotkanie” – niby chciałam, by poznał moje przyjaciółki. Oczywiście się zgodził. Nie miał pojętek, kto tam będzie.

Tego wieczora w moim mieszkaniu zebrały się moje klientki: dyrektorka stacji telewizyjnej, właścicielka sieci butików, znana aktorka i – uwaga – jego szefowa, pani Kowalska. Nie poznał jej od razu, ale gdy zrozumiał, zbladł. Z każdym nowym wspomnieniem o mojej pracy, z każdym słowem uznania, które usłyszał od tych kobiet, jego twarz kamieniała. Po raz pierwszy zdał sobie sprawę, iż nie tylko obcinam włosy, ale też przywracam pewność siebie, dodaję otuchy i inspiruję.

Gdy podszedł do pani Kowalskiej i zaczął się chwalić, ona tylko uśmiechnała się zdziwiona:

— Ach, więc to ty jesteś narzeczonym Asi? Wiesz, ile razy uratowała mnie przed ważnymi wystąpieniami? To prawdziwa mistrzyni.

Nie wytrzymałam. Podeszłam i dodałam:

— Tak, to Krzysiek. Nie lubi polityki, ale za to tematy fryzjerskie to jego konik.

Krzysztof wciągnął mnie do kuchni:

— Żartujesz sobie ze mnie?! — syknął. — To upokarzające!

— Dokładnie tak, jak ja się czułam przy tamtym stole, kiedy postanowiłeś mnie ośmieszyć. To nie zemsta. To lustro, Krzysztofie.

Milczał.

Kilka dni później zadzwonił. Przeprosił. Powiedział, iż zrozumiał. Chciał zacząć od nowa.

Ale moja decyzja była już podjęta.

Oddałam mu pierścionek. Nie dlatego, iż nie kochałam. Ale dlatego, iż zrozumiałam – nie powinnam być z kimś, kto się mnie wstydzi.

Nie jestem tylko fryzjerką. Jestem kobietą, która przetrwała. I zasługuję na szacunek.

A on… może kiedyś zrozumie, kogo stracił.