Uparta sąsiadka – Nie ruszaj moich szkieł kontaktowych! – wrzasnęła była przyjaciółka. – Pilnuj własnych oczu! Myślisz, iż nie widzę, na kogo się gapisz? – To Ty zazdrosna jesteś? – zdziwiła się Tamara Borowska. – Oj, na kogoś tu masz chrapkę! Już wiem, co ci dam na Gwiazdkę: zwijarkę do warg! – Zostaw ją lepiej dla siebie! – nie dłużna była Luda. – Albo na twoje usta już żadna maszyna nie pomoże? Myślisz, iż nie widzę? Pani Tamara zsunęła nogi ze starego łóżka i podreptała do swojego domowego ołtarzyka, żeby zmówić poranną modlitwę. Nie, żeby była bardzo wierząca: coś tam jednak istnieje w tej wysokiej dali – ktoś tym wszystkim kieruje! Ale kto to taki – to już pozostaje bez odpowiedzi. Tej siły nad nami różnie nazywano: kosmos, prapoczątek, albo po prostu Bozia! Tak, dobrotliwy dziadek z białą brodą i aureolą, siedzący na chmurze, myślący o wszystkich ludziach na świecie. Poza tym pani Toma już dawno przekroczyła półmetek i zbliżała się do siedemdziesiątki. A w tym wieku lepiej z Panem Bogiem nie zadzierać: bo jeżeli Go nie ma, to wierzący i tak nic nie stracą. A jeżeli jest, niewierzący stracą wszystko. Na koniec porannych modlitw pani Toma dorzuciła jeszcze kilka słów od siebie: a jakże! Rytuał zaliczony, dusza lekka – można zaczynać nowy dzień. W życiu Tamary Borowskiej były dwie zmory. I wcale nie były to d…i i drogi: to oklepane! To była sąsiadka Ludka oraz wnuki Tamary. Z wnukami wszystko jasne: to dzisiejsze pokolenie, nic im się nie chce. Ale od tego są rodzice – niech się z nimi użerają! Ale z Ludką – nie wiadomo co robić: potrafiła sąsiadce skutecznie szargać nerwy! To tylko w kinie utarczki między wielkimi gwiazdami – jak u naszej Jandy i Dymnej – wzruszają i śmieszą! W rzeczywistości wygląda to dużo mniej uroczo. Zwłaszcza gdy ktoś czepia się o byle co. Tamara miała też przyjaciela z pseudonimem Pelek-Mopędzik. W pełnej wersji: Piotr Józefowicz Koźmiński – takie nazwisko! Skąd przezwisko – łatwo się domyślić: młody Koźmiński, jak miał imieniny serca, szalał kiedyś po okolicy na mopędzie. Dokładniej – na mopędziku, jak to młodość lubi śmieszkować. Tak więc wszystko było logiczne. Potem zostało już tylko „Mopędzik”. Stary mopęd dawno rdzewiał w szopie, a przezwisko przylgnęło na dobre – ot, polska wieś! Dawniej trzymali się razem rodzinami: Mopędzik i żona Nina z Tomą i jej mężem. Oboje małżonkowie spoczywają już na cmentarzu parafialnym. Toma z przyzwyczajenia przyjaźniła się z Mopędzikiem: znała go od podstawówki i cały czas był porządnym człowiekiem. W szkole trzymali się we trójkę: ona, Pelek i Ludka – wtedy przyjaźnili się zupełnie normalnie. Nie było żadnych podtekstów z jego strony. Wszędzie chodzili razem: kawaler środkiem, panie symetrycznie po bokach, pod rękę. Ot takie „uszatki” – jak specjalne kubeczki, żeby na pewno nie wypadły z rąk! Z czasem przyjaźń się zmieniła. Przerodziła się w zawiść Ludmiły Władysławowej, a potem w jawną nienawiść. Jak w bajce: coraz częściej zauważam, jakbym była kimś podmieniona… Ludkę jakby zamieniło! Stało się to po śmierci jej męża – wcześniej było znośnie. Człowiek się zmienia: skąpiec staje się dusigroszem. Gadacz – plotkarzem. A zazdrośnikowi zżera wnętrzności. Może coś podobnego działo się i z Ludką: baby już takie są. Chłopy – nie lepsi. A było czego zazdrościć. Po pierwsze Tomka, mimo lat, pozostała szczupła. Ludka natomiast zamieniła się w „pieńka”: madame, gdzie robimy talię? Na tle sąsiadki wypadała blado. Po drugie, ich wspólny szkolny kolega ostatnio bardziej interesował się żywą Tamarką niż Ludką: często coś między sobą szeptali i uśmiechali się do siebie, głowami niemal się trącając. A do niej – tylko suche i krótkie uwagi. No i do Tomki Piotr wpadał częściej niż do Ludmiły – tę trzeba było specjalnie zapraszać… Może i nie była taka sprytna jak tamta Tomka. I czasem choćby brakowało jej humoru! A Pelek zawsze miał ochotę się pośmiać. Jest w polskim języku piękne słowo – „ględzić”: właśnie tym ostatnio zajmowała się Ludka, czepiając się o każdą pierdołę. Najpierw okazało się, iż ustęp Tomki stoi nie tam, gdzie trzeba i od niego śmierdzi! – Od twojego kibla jedzie! – wykrzyknęła Ludka. – E, bez przesady! On tam stoi od lat, dopiero teraz ci przeszkadza? – zdziwiła się sąsiadka i „odbiła piłeczkę”: – A, fakt! Soczewki miałaś refundowane – za darmo! Dobre rzeczy za darmo nie dają! – Nie ruszaj moich soczewek! – wydarła się dawna przyjaciółka. – Patrz lepiej na własne oczy! Myślisz, iż nie widzę, na kogo się gapisz? – Zazdrościsz czy co? – zdziwiła się Tamara. – Na kogo te usta rozkładasz! Wiem, co ci dam pod choinkę – zwijarkę warg! – A sobie zostaw! – odpysknęła Ludka. – Czy twoich warg już nic nie zwija? Myślisz, iż nie widzę? Tak bywało raz po raz. Pełno tego było! Pelek, któremu się żaliła przyjaciółka, doradził: „Zasyp kibel!” i zbuduj go w domu. Syn i córka Tamary złożyli się i zrobili mamie łazienkę w domu. Starą szambo solidnie zasypał przyjaciel Piotr. Odpoczywaj, Ludka! Czas na zmianę tematu! E tam! Zaraz wyszło, iż wnuki sąsiadki oberwały gruszę Ludki – gałęzie przechodziły na działkę Tamary. – Myśleli, iż to nasza grusza! – tłumaczyła się Toma, chociaż jej zdaniem owoców nikt nie ruszał – jak wisiały, tak wiszą! – Patrz, twoje kury łażą po mojej grządce. – Kura – stworzenie głupie! Brojler czy nioska, wszystko jedno! – odburknęła Ludka. – Wnuki trzeba wychowywać, babciu, a nie chichrać z kawalerami! Słowem: i tak wszystko wracało do Piotra… Wnuki dostały burę. Gruszki się skończyły: odpocznij Ludko! A tu masz. Ktoś uszkodził wystające gałęzie! – Gdzie? Pokaż! – prosiła Tamara – żadnych uszkodzeń nie było. – Tu i tu! – Ludka pokazywała gdzieś obok – a i ręce Tamary były ładniejsze – długie, smukłe palce. A przecież ręce kobiety to także sprawa stylu! Co z tego, iż wieś? Stylu nikt nie zabranił! Wtedy Mopędzik zaproponował: „Piłuj gałęzie! Są na twojej działce? Są! Możesz robić, co chcesz.” – Będzie krzyczeć! – zawahała się babcia. – Założymy się, iż nie będzie? I nie odważy się, bo cię obstawię! – zapewnił Piotr. I rzeczywiście: Ludka zobaczyła Piotra i jak piłował, ale milczała! Grusza załatwiona. Teraz jednak Toma miała pretensje do sąsiadki o jej kury – w tym roku faktycznie szczególnie polubiły cudze grządki. Ludka sprowadziła nową rasę: w zeszłym chyba nie było tak źle. A kura co? Myśli? Grzebie, dokąd się nada! I cały zasiew potem wygrzebany. Prośby o trzymanie kur zamykała Ludka wymownym chichotem: „Mów, mów – i co mi zrobisz?” Można było jedną złapać i demonstracyjnie upiec! Ale dobra dusza Tamara na takie eksperymenty się nie pisała. Wtedy dowcipny przyjaciel znalazł patent z internetu – nocą rozłożyć na grządce jajka, a rano demonstracyjnie zebrać – niby kury zniosły. On z informatyką był za pan brat – i w ich wioseczce był już od dawna internet. I wiecie co? Zadziałało! Dzięki ci, światowa sieci, przynajmniej raz się przydałaś! Zszokowana Ludka, patrząc jak Toma zbiera jajka z własnej grządki, zaniemówiła. I tak stała, gdy sąsiadka wracała do domu z miską pełną jaj. Wiadomo – od tej pory kury Ludki już na cudze grządki się nie zapuszczały. No to co, może się pogodzimy? Ludka, hej! Chyba nie ma o co się kłócić? E tam! Teraz zaczął przeszkadzać dym i zapach z letniej kuchni Tamary, w której gotowała do późnej jesieni. Jasne! Wczoraj nie przeszkadzało, dzisiaj już tak! A może mnie drażni zapach mięsa! Może jestem wegetarianką! A w ogóle to Sejm wprowadził ustawę o grillach! – A gdzie tu grill? – Tamara próbowała przemówić do rozsądku sąsiadki. – Przetrzyj okulary czasem, dokładna jesteś! Tamara była na ogół uprzejma, ale i jej w końcu nerwy puściły. Bo Ludka „zalazła jej za skórę” – jak to się mówi. Słowem, z Ludką nie było życia… – Może ją na badania oddać? – zażartowała Tamara przy herbacie z Piotrem. – Ona mnie kiedyś pożre! Babcia Toma rzeczywiście schudła i posmutniała: codzienne kłótnie dawały się we znaki. – Udławi się tobą! I nie pozwolę na to! – zapewnił przyjaciel. – Wpadłem na lepszy pomysł! Kilka dni później, pewnego pięknego poranka, Tamara usłyszała śpiew: – Toma, Toma, wyjdź z domu! Przed drzwiami stał rozpromieniony Pelek: przyjechał własnoręcznie naprawionym starym mopederem – Pelek na mopędziku! – Wiesz, czemu dawniej byłem taki ponury? – zagadnął Piotr Józefowicz. – Bo mopęd był popsuty! No to – jedziemy, piękna, na wycieczkę? Wskakuj! Powspominamy młodość! Pani Toma skorzystała. W końcu starość ostatnio oficjalnie w Sejmie odwołali: teraz każdy to aktywny emeryt 65+! I tak ruszyła – i dosłownie, i w przenośni – w nowe życie. niedługo została zresztą Panią Koźmińską: Piotr Józefowicz oświadczył się swojej przyjaciółce! Puzel się ułożył, a Toma przeprowadziła się do męża. A Ludka została sama – gruba i złośliwa, jak była. No powiedzcie – czy to nie powód do nowej zawiści? Zresztą skłócić się już nie miał z kim – cały jad zostawał w środku. A trzeba go przecież gdzieś wylać… Trzymaj się, Tomo, i nie wychodź z domu! Bo to jeszcze nie koniec, oj-ho-ho! Po prostu – życie na polskiej wsi. Czego się spodziewaliście? Niepotrzebnie tylko tyle zachodu z tym wychodkiem…