Udowodnię, iż dam sobie radę bez niego
Kiedy mój mąż, Marek, rzucił mi w twarz: „Kasia, ja bez ciebie przeżyję, ale ty beze mnie nie dasz rady”, poczułam, jakby ziemia usuwała mi się spod nóg. To nie było tylko przykre – to był wyzwany pojedynek, cios prosto w serce. Naprawdę myśli, iż jestem słaba i zależna, iż bez niego moje życie się rozpadnie? Cóż, zobaczymy! Od tamtej chwili postanowiłam: koniec bycia cieniem w jego świecie. Znalazłam pracę na pół etatu, by zacząć budować własne życie – bez jego „opieki”. Niech wie, iż nie tylko przetrwam, ale stanę się silniejsza, niż sobie wyobrażał.
Z Markiem jesteśmy małżeństwem od ośmiu lat. Zawsze był „głową” rodziny: zarabiał, podejmował decyzje, mówił mi, co mam robić. Pracowałam jako recepcjonistka w salonie urody, ale po ślubie nalegał, żebym się zwolniła: „Kasia, po co się męczysz? Ja cię utrzymam”. Zgodziłam się, myśląc, iż to troska. Z czasem zrozumiałam jednak, iż to nie troska, ale kontrola. Decydował, co noszę, z kim się spotykam, choćby co gotuję na obiad. Stałam się gospodynią domową żyjącą dla jego aprobaty. Aż pewnego dnia, po kolejnej kłótni, rzucił te słowa: „Beze mnie jesteś nikim”. Paliły jak rozżarzony metal.
Sprzeczka wybuchła przez błahostkę – chciałam wyjechać na weekend do przyjaciółki, a on zakazał: „Kasia, masz być w domu, kto przygotuje obiad?”. Oburzyłam się: „Marek, nie jestem twoją służącą!”. Wtedy padło to zdanie. Stałam jak rażona piorunem, a on po prostu wyszedł, jakby nic się nie stało. Ale dla mnie był to przełom. Całą noc rozmyślałam nad jego słowami. Czy ma rację? Czy naprawdę nie poradzę sobie sama? A potem obudziła się we mnie złość. Nie, Marku, udowodnię ci, iż się mylisz.
Nazajutrz zaczęłam działać. Zadzwoniłam do przyjaciółki Anety, która pracuje w kawiarni, i spytałam, czy nie mają wolnego miejsca. Zdziwiła się: „Kasia, ty od lat nie pracowałaś! Po co ci to?”. Odparłam: „Żeby udowodnić, iż potrafię”. W tydzień później zaczęłam jako kelnerka na pół etatu. Praca nie jest łatwa – dźwiganie tac, uśmiechanie się do kapryśnych gości – ale to moje pieniądze, moja niezależność. Gdy dostałam pierwszą wypłatę, choć niewielką, omal nie rozpłakałam się z dumy. Ja, Katarzyna, która według słów męża „nic nie umie”, zarobiłam własne złotówki!
Marek, gdy się dowiedział, tylko prychnął: „I co, będziesz teraz tacami obnosić? Śmieszne”. Śmieszne? Uśmiechnęłam się: „Zobaczymy, komu będzie śmieszno, gdy stanę na własnych nogach”. Myślał, iż zrezygnuję po tygodniu, ale trzymam się. Praca męczy, ale z każdym dniem czuję się silniejsza. Zaczęłam odkładać – na razie niewiele, ale to mój „fundusz wolności”. Planuję zapisać się na kursy, może zostać kosmetyczką lub księgową. Jeszcze nie wiem, ale jedno jest pewne: nie wrócę do życia, w którym Marek decyduje, kim jestem.
Mama, gdy się dowiedziała, pokręciła głową: „Kasia, po co ci to? Pogódź się z Markiem”. Pogodzić? Nie chcę zgody z kimś, kto uważa mnie za zero! Aneta za to mnie wsparła: „Brawo, Kasia! Pokaż mu, iż nie jesteś jego cieniem!”. Jej słowa dodały mi sił. Choć czasem, gdy wracam zmęczona, a Marek demonstracyjnie milczy, nachodzą mnie wątpliwości. Może ma rację? Może nie dam rady? Ale wtedy przypominam sobie jego słowa i wiem: muszę. Nie dla niego – dla siebie.
Minęły dwa miesiące, a ja już widzę zmiany. Schudłam, bo nie mam czasu podjadać z nudów. Nauczyłam się mówić „nie” – nie tylko gościom, ale i Markowi. Gdy ostatnio powiedział: „Kasia, zrób mi obiad, jestem głodny”, odparłam: „Marku, wracam z pracy, zamówmy pizzę”. Oniemiał. Chyba zaczyna rozumieć, iż nie jestem tą samą osobą. A ja zaczynam rozumieć, kim naprawdę jestem.
Czasem marzę, by przeprosił: „Kasia, myliłem się”. Ale Marek nie należy do tych, którzy przyznają się do błędów. Czeka, aż „wytrzeźwieję” i wrócę do roli posłusznej żony. ale ja nie wrócę. Pół etatu to dopiero początek. Chcę własne mieszkanie, karierę, swoje życie. jeżeli myśli, iż beze mnie przepadnę, niech patrzy, jak się wznoszę. A jeżeli odejdzie? Cóż, już wiem, iż przetrwam. Bo ja jestem Katarzyna – i jestem silniejsza, niż kiedykolwiek sądził.
Prawdziwa siła rodzi się wtedy, gdy przestajemy żyć cudzymi oczekiwaniami, a zaczynamy słuchać własnego głosu.
