Tylko pasożytniczka z ciebie!” — wrzeszczała teściowa, nieświadoma, kto tak naprawdę mieszka w moim domu

Ty zwykła PASOŻYTKO! krzyczała teściowa, nie wiedząc, iż mieszka w moim domu.
Na ulicy Lipowej, w sercu malowniczego miasta Nowego Sącza, wśród skromnych parterowych domków i zadbanych ogródków, stał dwupiętrowy dom z białymi kolumnami, okazałym gankiem i wypielęgnowanym ogrodem, jakby wyjęty z okładki magazynu o życiu na wsi. Ten dom nie był tylko budynkiem był symbolem uporu, pracy i dumy Heleny Kowalskiej, sześćdziesięciodwuletniej kobiety z siwymi włosami spiętymi w surowy kok i oczami, w których płonął ogień dawnych zwycięstw. Była dyrektorką przedszkola, weteranką pracy, osobą o nieskazitelnej reputacji. Wybudowała ten dom w trudnych latach dziewięćdziesiątych czasach, gdy każda cegła była okupiona trudem, a każda złotówka wyciśnięta z potu. Teraz, patrząc na idealnie zawieszone firanki w salonie, czuła, jak serce wypełnia się ciepłem. Ten dom to jej życie, jej osiągnięcie, jej twierdza.
Kasia! rozległ się jej dźwięczny, nieco ostry głos, od którego drżały szyby w oknach. Marek zaraz wróci! Nie każ mężowi głodować! Obiad na stół!
Z kuchni dobiegł cichy, ledwo słyszalny głos:
Tak, pani Heleno.
Katarzyna, trzydziestopięcioletnia kobieta o delikatnych rysach i zmęczonych oczach, stała przy kuchence, mieszając gęsty barszcz, którego aromat wypełniał cały dom koper, czosnek, duszona wołowina. Była żoną Marka już pięć lat, ale wciąż czuła się obco w tym domu, gdzie każde słowo teściowej brzmiało jak wyrok, a każdy ruch jak test na przydatność.
I w ogóle odezwał się głos za jej plecami. Helena Kowalska weszła do kuchni jak generał na pole bitwy. Kiedy w końcu znajdziesz porządną pracę? Siedzisz tu jak biedna krewna, w domu mojego syna, jesz moje jedzenie, korzystasz z moich wygód. A Marek? On haruje dzień w dzień w fabryce, a ty? Co dajesz tej rodzinie oprócz garnków z zupą?
Kasia milczała. Jej ręce drżały, ale nie podnosiła wzroku. Cztery lata temu straciła pracę księgowej w lokalnym oddziale banku firma upadła, jak dziesiątki innych w tym prowincjonalnym mieście. Od tamtej pory szukała czegoś odpowiedniego, ale w Nowym Sączu, gdzie mieszkało ledwie dwadzieścia tysięcy ludzi, ofert pracy nie było. A jeżeli już się pojawiały płaciły po dwa tysiące złotych miesięcznie. Jak z tego żyć?
Pani Heleno, ja szukam zaczęła cicho.
Nie szukasz! przerwała teściowa. Wygodnie ci tak! Żyjesz w moim domu, jesz moje jedzenie, Marek cię utrzymuje. Prawdziwa darmozjada! Pasożyt, który przyssał się do naszej rodziny!
W tej chwili drzwi się otworzyły. Do domu wszedł Marek trzydziestosiedmioletni mężczyzna o szerokich ramionach, w roboczym kombinezonie, ze zmęczeniem w oczach i uśmiechem na ustach. Majster w fabryce materiałów budowlanych, wracał codziennie z hukiem maszyn w uszach i pyłem we włosach. Zobaczywszy napiętą scenę, westchnął:
Mamo, znowu? Znów Kasię dręczysz?
A co ja? Mówię prawdę! wrzasnęła. Cztery lata jak ta kobieta żyje na nasz koszt! Mój syn pracuje jak wół, a ona jak pijawka, wysysa nasze zasoby!
Marek spojrzał na żonę. Kasia stała ze spuszczoną głową, jakby przygniatał ją ciężar tych słów. Wiedział, iż nie jest leniwa. Wiedział, iż utrzymuje dom w idealnym porządku, gotuje, dba o niego. Ale nie wiedział, iż za tą ciszą kryje się cały świat.
Bo Kasia nie tylko siedziała w domu. Każdej nocy, gdy wszyscy zasypiali, włączała laptop, zakładała słuchawki i zanurzała się w cyfrowy strumień: księgowe raporty, deklaracje podatkowe, konsultacje dla przedsiębiorców z Limanowej, Muszyny, a choćby z Krakowa. Przez dwa lata zbudowała sobie markę Katarzyna Księgowa Nowy Sącz, cicha, ale niezawodna, z nieskazitelną reputacją. Jej dochód? Od trzech do sześciu tysięcy złotych netto miesięcznie. Czasem więcej.
Ale najważniejsze pół roku temu zrobiła coś, o czym nikt choćby nie śmiał marzyć.
Mamo, zjedzmy spokojnie obiad poprosił Marek, zmęczony, siadając przy stole.
Podczas posiłku Helena Kowalska nie ustawała:
U Krysi Nowak synowa to dopiero kobieta! Pracuje w urzędzie, zarabia sześć tysięcy, a ta skinęła pogardliwie w stronę Kasi, umie tylko wydawać pieniądze mojego syna.
Nie wydaję waszych pieniędzy odpowiedziała cicho, ale wyraźnie Kasia.
A co jeszcze potrafisz? zaśmiała się szyderczo teściowa. Oprócz siedzenia na karku?
Pani Heleno, pamięta pani, jak pół roku temu dom miał iść na licytację?
Kobieta zdrętwiała:
Jaka licytacja? O czym ty mówisz?
Przez komornika. Za długi z kredytu. Cena wywoławcza milion sto tysięcy. Pamięta pani? To był koszmar. Płakała pani po nocach. A potem pojawił się kupiec dobry przedsiębiorca, który pozwolił pani zostać, wziął symboliczną opłatę
Tak, pamiętam szepnęła Helena. Cud jakiś. Dobry człowiek się trafił
A wie pani, kim był ten człowiek? zapytała Kasia, wstając i idąc do szafy.
Wyjęła grubą teczkę z dokumentami, położyła na stole. Wszyscy zamarli.
To ja powiedziała. Ja kupiłam ten dom.
Cisza. Gęsta jak barszcz w garnku. Marek upuścił łyżkę. Helena zbladła.
Co?.. Ty?.. Jak? Za jakie pieniądze?
Sprzedałam mieszkanie babci w Krakowie. Rodzice pożyczyli. I dodałam swoje oszczędności z nocnej pracy, o której nie wiedzieliście.
Jakiej nocnej pracy? ochryple spytał Marek.
Gdyście spali, ja pracowałam. Prowadziłam księgowość dla dziesiątek firm. Zdalnie. Zarabiałam więcej niż ty.
Co? Marek patrzył na nią jak na kosmitę.
Tak. Czasem dwa razy tyle. Ale milczałam. Bo nie chciałam was urazić. Tak się męczyliście przez te długi A gdybym nagle powiedziała: Kupiłam dom nie uwierzylibyście. Albo