Przez trzy razy wychodziłam za mąż i za każdym razem starałam się być idealną żoną: teraz boję się, iż na starość zostanę samotna.
Trzykrotnie wiązałam swoje życie z mężczyznami w węzły małżeńskie i za każdym razem wkładałam całe serce, by stać się wzorową żoną — troskliwą, cierpliwą, gotową do poświęceń dla najbliższych. Jednakże trzy próby budowania szczęścia skończyły się gorzkim rozczarowaniem, a teraz prześladuje mnie strach: co jeżeli starość przyjdzie mi spędzać w pustce i samotności?
Mój pierwszy mąż, Piotr, odszedł, rzucając mi w twarz okrutne słowa: „Znudziłaś mi się.” Ja, nasze dzieci, moja troska, moje starania – wszystko stało się dla niego nudne. „Jesteś nudna, — powiedział z pogardą. — Jedyne, co potrafisz, to gotować zupy.” Wówczas wierzyłam, iż na tym polega kobiece szczęście: być gospodynią, matką, podporą dla męża. Nie wiedziałam, jak go zatrzymać, co zrobić, żeby został. I tak zostałam sama — z dwójką maluchów na rękach, zdezorientowana i przygnieciona.
Drugi mąż, Marek, pojawił się w moim życiu, gdy już miałam nadzieję, iż wszystko będzie inaczej. Uczyłam się na swoich błędach: starałam się być mądrzejsza, mniej wymagać, więcej wybaczać. Ale los ponownie uderzył: pieniędzy katastrofalnie brakowało, oboje pracowaliśmy ponad siły, a potem zachorowałam. Nie była to choroba śmiertelna, ale wystarczająca, by potrzebować wsparcia. I wtedy zobaczyłam jego prawdziwe oblicze. Nie krzyczał ani nie robił scen — po prostu zabrał swoje rzeczy i odszedł do innej. Chora żona, trójka dzieci — po co mu taki ciężar? Rozpłynął się w moim życiu tak cicho jak cień w nocy, zostawiając mnie na samotną walkę.
Trzeci mąż, Wojciech, był dla mnie prawdziwym wyzwaniem. Spotkaliśmy się w małym miasteczku pod Krakowem, był wtedy nikim — złamanym, zagubionym człowiekiem bez celu. Dosłownie wyciągnęłam go z przepaści: pomogłam stanąć na nogi, oddawałam połowę swojej pensji, wspierałam jego marzenia. Ciągnęłam go do przodu, jak potrafię ciągnąć barkę pod prąd, nie szczędząc siebie. On natomiast nic nie robił dla mnie — ani jednego dobrego gestu, ani kropli wdzięczności. Przekonywałam siebie: mężczyzna jest głową rodziny i muszę go wspierać, choćby jeżeli to oznacza dźwiganie wszystkiego na swoich barkach. A ostatnio spojrzał na mnie zimnymi oczami i wydał wyrok: „Zapuściłaś się. Stara, zaniedbana.”
Jest tylko o trzy lata młodszy ode mnie, ale czuje się młody, pełen energii, a mnie uważa za zrujnowaną, niegodną uwagi. I to mówi człowiek, którego latami utrzymywałam, karmiłam, podnosiłam z kolan! Ogarnęła mnie wściekłość. Nie mogłam dłużej tego znieść: przestałam mu dawać pieniądze, a on od razu nazwał mnie skąpą, wytknął wszystkie moje „wady”, jakbym miała być mu coś winna do końca życia. Jego słowa cięły jak noże, ale otworzyły mi oczy: nie chcę już żyć dla kogoś, kto mnie nie docenia.
Stoję na rozdrożu, mając ponad czterdzieści lat, z rozbitym sercem i pustymi rękami. Przez tyle lat wkładałam duszę w te związki, tyle siły poświęciłam, by je ulepszyć, a co w zamian? Pustka. Boję się choćby myśleć o przyszłości. Komu teraz będę potrzebna? Przecież starszych kobiet się nie kocha — czyżbym się myliła? Te myśli zjadają mnie jak zimny wiatr jesienną nocą i nie wiem, gdzie znaleźć odpowiedź. Trzykrotnie próbowałam stworzyć rodzinę, trzykrotnie się sparzyłam, a teraz strach przed samotnością coraz głośniej puka do moich drzwi. Czy to naprawdę wszystko, co mnie czeka? Czy naprawdę zostanę sama, patrząc, jak życie przemyka obok?
