Trzy rzeczy nad morzem
Kamila przyjechała do wynajętego domu nad Bałtykiem z jedną walizką. W środku były tylko trzy przedmioty: stary sweter ojca pachnący szarym mydłem i wspomnieniami, niezebrana klisza z dziewięcioma klatkami i naklejką „na później”, oraz list. Zapieczętowany. Nie jej pisma. Gruba koperta z niebieskim paskiem na brzegu, jak obcy akcent w znanym zdaniu.
Dom był skromny — drewniany, skrzypiący, z odpadającą farbą. Krzywy daszek, wilgotny zapach ścian i cisza, której nie przerywał choćby głos radia. Wszystko tutaj było obce, ale w jakiś sposób uczciwe. Żadnych turystów, żadnego zgiełku — tylko luty, słone powietrze i długie przerwy między falami. Dom zdawał się milczeć razem z nią — nie narzucał się, tylko był obok. Jak człowiek, który nie ma rad, ale ma ramię do oparcia.
Po pogrzebie matki Kamila nie potrafiła zostać w rodzinnej Warszawie. Każdy przedmiot tam krzyczał — koc, garnek, włącznik światła, choćby poranne słońce wpadające przez firankę. Wszystko było przesiąknięte jej głosem. Wszystko dzwoniło nieobecnością. Kamila wyjechała — nie żeby uciec, ale żeby na chwilę zniknąć, by nie zgubić siebie całkowicie.
List leżał w starej szkatułce, którą matka wręczyła jej tuż przed śmiercią. „Otwórz, kiedy będziesz gotowa” — powiedziała, patrząc jej prosto w oczy. Bez próśb, bez wyrzutów — tylko spojrzenie pełne znaczenia. Kamila nie potrafiła. Nie od razu. Ani następnego dnia, ani tydzień później. Po prostu trzymała kopertę blisko — brała do rąk, odkładała z powrotem. Jakby waga papieru mogła podpowiedzieć, kiedy nadejdzie „teraz”.
Morze nie uspokajało. Uderzało w brzeg uparcie, niemal gniewnie. Szumiało jak pytanie bez odpowiedzi. Kamila wędrowała wzdłuż wody — płaszcz nasiąkał wilgocią, buty skrzypiały na piasku, sól osadzała się na skórze. Chciała stać się pusta — nie myśleć, nie czuć. Po prostu iść, aż serce przestanie boleć.
Trzeciego dnia wzięła do rąk stary aparat fotograficzny. Powoli, jakby pierwszy raz. Nakręcała obiektyw, jakby uczyła się żyć od nowa. Zrobiła osiem zdjęć: kamienie, stłuczone szkło, zgubiony but, swoje odbicie w witrynie sklepu — rozczochrane włosy, zmęczone oczy. Dziewiąta klatka została pusta. Wycelowała w morze — i odłożyła. Jeszcze nie teraz.
Wieczorem wyprała sweter. Ten sam — szorstki, ciężki, znajomy. Gdy woda w czajniku zaczęła wrzeć, stała w kuchni i słuchała skrzypienia ścian oraz własnej samotności rozlewającej się po pokoju. A potem — zdecydowała się. Wyjęła list. Rozerwała brzeg. Papier pękł głośno, jak lód pod stopami.
„Kamila. jeżeli to czytasz, to znaczy, iż w końcu się odważyłam. Zawsze mówiłaś, iż nie chcesz wiedzieć, kim był twój ojciec. Ale zostawiam ci wybór. W kopercie jest numer. Nie wiedział o tobie. Ale ty masz prawo. Wierzę, iż zrozumiesz, dlaczego to teraz. choćby jeżeli nie pójdziesz dalej.
Z miłością. Mama.”
Telefon. Imię. Tylko jedna linijka. Ale w niej — cały inny świat, obcy i bliski jednocześnie. Świat słów, spojrzeń i kroków, których nigdy nie znała. Wszystko stało się możliwe. I wszystko — przerażające.
Kamila siedziała przy oknie do późnej nocy. Herbata ostygła. Śnieg padał na piasek, jakby chciał uciszyć morze. Ale ono wciąż szumiało. Głośno. Uparcie. Jak głos w głowie, który nie daje spokoju.
Nie zadzwoniła. Nie dlatego, iż się bała. Tylko dlatego, iż nie była gotowa usłyszeć.
Ale rano zrobiła dziewiąte zdjęcie. Siebie. W swetrze. Z listem w dłoni. Światło było miękkie, jakby wszystko wokół rozumiało: to ważna chwila. Patrzyła w obiektyw — nie po to, by zapamiętać. Ale by puścić.
A potem wyszła nad morze. Już się nie chowała. Wiatr bił w twarz, wślizgiwał się pod kołnierz. Ale szła. Zostawiając za sobą ślady. Ciężkie. Prawdziwe. Swoje.
Czasami trzy rzeczy — to wszystko, czego potrzeba, by zrozumieć: jesteś tutaj. Jesteś żywa. I możesz wybrać, co dalej.
