Trzy nowe dziewice konsekrowane w diecezji ełckiej
Do grona Dziewic Konsekrowanych kobiety włączył bp Jerzy Mazur, biskup ełcki.
Obrzęd konsekracji dziewic obejmował m.in. odmówienie Litanii do Wszystkich Świętych.
W tym czasie przyszłe Dziewice Konsekrowane leżały krzyżem przed ołtarzem, przysięgając zachowanie czystości do końca życia, a także otrzymały Biblię oraz obrączki na znak związania swojego życia z Chrystusem. Obrzęd błogosławieństwa wdów obejmował również przekazanie im Biblii oraz krzyża.
Pojawia się pytanie, czym teraz życie kobiet będzie się charakteryzować poza tym, iż zrezygnowały ze współżycia seksualnego? Jak wyjaśniał biskup, zgodnie ze swym stanem i otrzymanymi charyzmatami powinny oddawać się pokucie, dziełom miłosierdzia, apostolstwu i gorliwej modlitwie.
Co więcej, zaleca się, by dla lepszego spełnienia obowiązku Dziewice i wdowy powinny odmawiać codzienne modlitwy, a wśród nich: Liturgia Godzin, Jutrznia i Nieszpory.
"W ten sposób, łącząc swój głos z głosem Chrystusa, Najwyższego Kapłana oraz Kościoła świętego, będą nieustannie wielbić Ojca Niebieskiego i wypraszać zbawienie świata" – wskazał ksiądz. Podejmowane przez nie dzieła mają przyczynić się do pogłębienia ich własnego życia duchownego i pociągną innych ludzi do pełnienia woli Bożej.
Skąd wziął się zwyczaj Dziewic Konsekrowanych? Początki tego zwyczaju sięgają wczesnych wieków chrześcijaństwa, gdy wiele kobiet pragnęło poświęcić swoje życie Bogu, ale niekoniecznie w ramach życia zakonnego.
Wspólnota kościelna uznawała to za szczególną formę oddania się Bogu, uznając takie osoby za „dziewice konsekrowane”. W IV wieku, w wyniku rozwoju liturgii i organizacji Kościoła, zaczęto formalizować ten zwyczaj. Szczególnie w tradycji wschodniochrześcijańskiej oraz w Kościele zachodnim w średniowieczu, kobiety składały śluby czystości i były konsekrowane przez biskupa.
Zwyczaj ten został formalnie uznany w Kościele katolickim na II Soborze Watykańskim (1962–1965). Sobór ten odnowił i potwierdził rolę dziewic konsekrowanych, wprowadzając szczegółowe przepisy dotyczące ich życia i posługi w Kościele. Dziewice konsekrowane nie są częścią instytutu zakonnego, ale ich życie pełne jest modlitwy, służby i zaangażowania w życie Kościoła.
Zwyczaj dziewic konsekrowanych ma swoje korzenie w wierzeniach i praktykach wczesnochrześcijańskich, gdzie czystość była postrzegana jako szczególny dar i sposób oddania się Bogu.
Współczesne formy tego powołania, mimo iż różnią się szczegółami w zależności od regionu i tradycji, są przez cały czas żywą częścią duchowości katolickiej, podkreślając wartość życia konsekrowanego w czystości i modlitwie.
