To ty jesteś winna, mamo

To twoja wina, mamo

Jadwiga smażyła kotlety, gdy zadzwoniono do drzwi. Wyszła z kuchni, by otworzyć.

“Mamo, to do mnie”, zatrzymał ją na pół kroku głos córki. “Ja otworzę.”

“Dobrze, nie wiedziałam…”

“No i co stoisz? Idź smażyć swoje kotlety”, warknęła córka, odwracając się od drzwi wejściowych.

“Jak to swoje? Kupiłam mięso w Delikatesach…”

“Mamo, zamknij drzwi.” Córka przewróciła oczami.

“Od razu tak mogłaś powiedzieć.” Jadwiga wróciła do kuchni, lekko przymykając za sobą drzwi. Podeszła do kuchenki, zgasiła gaz pod patelnią. Stała chwilę, zdjęła fartuch i wyszła.

W przedpokoju córka nakładała kurtkę. Obok stał Krzysztof, przyjaciel Elżbiety, patrząc na nią rozkochanym wzrokiem.

“Dzień dobry, Krzysztofie. Dokąd się wybieracie? Zostalibyście na kolację.”

“Dzień dobry”, uśmiechnął się chłopak i spojrzał pytająTak mijały dni, a rodzina znów nauczyła się cenić jej obecność, choć teraz już wiedzieli, iż Jadwiga ma swoje granice i czasem warto powiedzieć “dziękuje”.