Moja teściowa postanowiła zamieszkać z nami i oddać swoje mieszkanie córce.
Mój mąż, Krzysztof, wychował się w licznej rodzinie. Teściowa miała dzieci aż do narodzin swojej jedynej córki. Dziwna taktyka, ale nie mnie oceniać.
Gdy wychodziłam za mąż, myślałam, iż mam szczęście. Krzysztof wydawał się odpowiedzialny, odważny i silny. Wiedział, czym jest rodzina, ale nie potrafił oderwać się od matki i siostry. jeżeli teściowa nie przejmowała się specjalnie synami, dobro córki zawsze było na pierwszym miejscu.
Kinga miała 10 lat, gdy ją poznałam. Na początku nie przeszkadzała mi, ale pięć lat później sytuacja się pogorszyła. Nie chciała się uczyć, zadawała się z podejrzanymi ludźmi, a mój mąż musiał angażować się w jej wychowanie. Teściowa potrafiła zadzwonić w środku nocy, żeby prosić go o pomoc.
Miałam nadzieję, iż Kinga w końcu dorośnie, wyjdzie za mąż i wszystko się ułoży. Ale tak się nie stało! Gdy znalazła chłopaka, teściowa zażądała, aby synowie złożyli się na ślub, bo sama nie miała pieniędzy. Narzeczony Kingi pochodził z biednej rodziny, więc młodzi musieli zamieszkać z teściową.
Wkrótce jednak zorientowała się, iż wspólne życie nie układa się najlepiej. Wpadła więc na genialny pomysł: wprowadzić się do nas, a córce oddać swoje mieszkanie. Nie miało znaczenia, iż kupiłam je za ciężko zarobione pieniądze, podczas gdy mąż nie dołożył ani grosza. Najdziwniejsze, iż on też jest zadowolony z tego rozwiązania. Twierdzi, iż matka odciąży nas w domowych obowiązkach.
Mamy trzypokojowe mieszkanie, ale nie chcę rezygnować z komfortu i dzielić przestrzeni. Teściowa jest przekonana, iż mamy obowiązek ją przyjąć, ponieważ mój mąż jest najstarszy i to na nim spoczywa opieka nad rodzicami.
Kocham męża i nie myślę o rozwodzie. Ale jak z nim o tym porozmawiać? Jak wytłumaczyć, iż życie z jego matką to koszmar? Macie jakieś rady?
Życie uczy, iż czasem miłość wymaga stawiania granic inaczej inni zaczną decydować za nas.
