Teść odwiedza nas codziennie, ale przychodzi głównie po to, by opróżnić naszą lodówkę.

No mój teść zaczął przychodzić do nas codziennie. Nie mam nic przeciw gościom, ale on wyjada wszystko, co mamy w domu. Próbowałem pogadać z żoną, ale to jak grochem o ścianę.

Pół roku temu razem z moją żoną, Małgosią, podjęliśmy trudną, ale konieczną decyzję – przeprowadzkę do innego miasta. Wcześniej mieszkaliśmy na obrzeżach Wrocławia, pracowaliśmy razem w fabryce i jakoś się ciągnęło. Nie żyliśmy w luksusach, ale głodu też nie zaznaliśmy. Rozumieliśmy się bez słów. Ani kłótni, ani pretensji. Aż nagle w zakładzie zaczęły się zwolnienia. Najpierw „zredukowali” Małgosię, a potem i mnie.

Osóbności prawie nie mieliśmy – dwoje dzieci, kredyty, a cała wypłata szła na jedzenie i rachunki. Czułem, iż wszystko się wali. I wtedy pomocną dłoń wyciągnął jej ojciec – mój teść. Mieszkał w innym mieście, w Katowicach, i wynajmował swoje jedynaki na peryferiach. Mieszkanie było w kiepskim stanie, wymagało remontu, ale przynajmniej był dach nad głową.

Przenieśliśmy się tam – byłem mu naprawdę wdzięczny. Wtedy ten gest wydawał się ratunkiem. Pierwszy miesiąc to był koszmar: pieniędzy ledwo starczało, z ostatnich sił ciągnęliśmy jedzenie dla dzieci, płaciliśmy rachunki. Szukałem pracy – bez skutku. Ręce mi opadały, ale trzymałem się. Małgosia zajmowała się domem i dzieciakami, a ja łapał każdą okazję, żeby nie zwariować.

Kiedy dostałem pierwszą zaliczkę w nowej pracy, o mało się nie rozpłakałem. Znów mogłem oddychać. Harowałem do nocy. Wracałem późno, ale z poczuciem, iż wychodzimy na prostą. Część kasy zacząłem oddawać teściowi – za czynsz i tak, z wdzięczności. Myślałem, iż się pozbieramy. Ale okazało się, iż to dopiero początek.

Teść zaczął przyjeżdżać. Coraz częściej. Najpierw „tylko na chwilę”, potem „na obiad z wnukami”, aż w końcu – codziennie. I niestety, nie po to, żeby pomóc. Nie prał, nie naprawiał, nie pilnował dzieci. Siadał w kuchni, włączał telewizor i jadł. Wszystko. Co. Było.

Małgosia gotowała – śniadanie, obiad, kolację. A ja, wracając do domu, znajdowałem tylko puste garnki. Zauważyłem, iż z lodówki znikają produkty. Milczałem. Znosiłem. Ale w końcu i ona zaczęła narzekać: iż jest zmęczona. Mówi, iż gotuje od rana do wieczora, a jedzenie – ulatnia się. A ja na nią patrzę i myślę: no dzieci mamy dwoje… po co nam trzeci, dorosły?

Zebrałem się w sobie. Usiadłem z teściem do rozmowy. Bez krzyków, spokojnie. Wytłumaczyłem, iż doceniamy jego pomoc, iż jest rodziną, ale… nam też nie jest lekko. Pokiwał głową, powiedział, iż rozumie. I na chwilę dał spokój. Zaczął przynosić ze sobą drożdżówki, raz choćby przytargał kurczaka. Ale po dwóch tygodniach ten jego „zapał” się skończył. Wrócił do starych nawyków – jabłko dla wnuków, a sam zabiera się do naszej kolacji.

Znowu pogadałem z Małgosią. Ale tylko wzruszyła ramionami: „Tata nam pomógł… to jego mieszkanie… po prostu kocha dzieci”. Koniec dyskusji. A ja – nerwy. Haruję od świtu do nocy, oszczędzam na sobie, chodzę w podartych butach i noszę starą kurtkę. A tu przychodzi ktoś, kto opróżnia lodówkę, jakby tu mieszkał.

Nie mam wsparcia. Moi rodzie są daleko, znajomi mają własne problemy po uszy. Teść niczego nie widzi, żona – udaje, iż nie widzi. I nie wiem, co robić. Tak, pomógł. Ale ile to jeszcze potrwa? Jestem zmęczony. Nie czuję już, iż mam dom.

A tymczasem tkwimy tu. Fabryka, w której kiedyś pracowaliśmy, padła ostatecznie. Koledzy się rozjechali, nikt nie wraca. Stojimy na krawędzi. I czuję, jak z każdym dniem ten dom, który miał być nadzieją, staje się coraz bardziej klatką.