Dzisiaj był najpiękniejszy wieczór mojego życia.
Wszyscy przyjechali na studniówkę luksusowymi samochodami jedni limuzynami, inni sportowymi autami, które rodzice wynajęli na tę jedną noc. A ja? Ja dotarłam trzęsącym się starym busem, gdzie każdy kamień pod kołami brzmiał jak walący się most. Zamiast wysiadać w wysokich szpilkach, prowadzona przez wymarzonego księcia, pomógł mi jedyny człowiek, który zawsze był przy mnie mój tata. Na wózku inwalidzkim.
I to była najwspanialsza noc.
Nazywam się Weronika, a ta historia to coś, o czym nigdy nie sądziłam, iż opowiem. Ale po tej niezapomnianej studniówce zrozumiałam, iż czasami najzwyczajniejsi ludzie są naprawdę nadzwyczajni.
Dorastaliśmy bez wiele. Mama odeszła, gdy miałam pięć lat, i od tamtej pory byliśmy tylko we dwoje. Tata ciężko pracował w markecie, zarabiając tyle, by opłacić czynsz i włożyć trochę jedzenia do lodówki. Ale zawsze się o mnie troszczył. Niezdarnie wiązał mi warkocze przed szkołą, wkładał słodkie liściki do śniadaniówki i przychodził na każde zebranie, choćby jeżeli musiał iść piechotą spod przystanku.
Gdy miałam czternaście lat, poślizgnął się w pracy. Uraz kręgosłupa, mówili lekarze. Ale to było coś więcej stopniowo tracił możliwość chodzenia. Najpierw laska, potem balkonik, w końcu wózek. Starał się o rentę, ale papierkowa wojna i urzędnicza machina wyczerpywały go. Straciliśmy samochód, później dom. Zamieszkaliśmy w małym mieszkaniu, a ja zaczęłam pracować po lekcjach, żeby pomóc wiązać koniec z końcem.
Mimo wszystko nigdy nie narzekał. Ani razu.
Więc gdy nadszedł czas studniówki, choćby nie marzyłam, by iść. Suknia, bilety, makijaż wszystko za drogie. I z kim miałabym tańczyć? Nie byłam popularna. Byłam cichą dziewczyną w ubraniach z drugiej ręki, z podręcznikami po starszych kolegach. Ale w sekrecie marzyłam. Choć raz poczuć się piękną. Choć raz być częścią czegoś wyjątkowego.
Tata, oczywiście, się dowiedział. On zawsze wiedział.
Pewnego wieczoru wróciłam ze szkoły, a na kanapie leżało pudełko. W środku była ciemnoniebieska suknia prosta, elegancka, idealnie na mnie.
Tato, jak ty?
Oszczędzałem trochę, odparł, udając nonszalancję. Znalazłem na wyprzedaży. Pomyślałem, iż moja córka zasługuje, by choć raz poczuć się jak księżniczka.
Przytuliłam go tak mocno, iż niemal wywróciłam wózek.
Ale kto mnie zaprowadzi? szepnęłam.
Spojrzał na mnie tymi zmęczonymi, ale czułymi oczami i rzekł: Może i poruszam się wolno, ale byłbym najszczęśliwszym ojcem na świecie, gdybyś pozwoliła mi zawieźć cię na ten bal.
Śmiałam się i płakałam jednocześnie. Naprawdę byś to zrobił?
Uśmiechnął się. Skarbie, nie ma miejsca, gdzie wolałbym być.
Przygotowania trwały. Od koleżanki pożyczyłam szpilki, makijażu uczyłam się z YouTubea. W wieczór studniówki pomogłam tacie założyć najlepszą koszulę tę samą, którą nosił na szkolne przedstawienia. Ułożyłam włosy, włożyłam niebieską sukienkę i gdy spojrzałam w lustro, poczułam iż jestem ważna.
Nasza podróż nie była luksusowa. Sąsiad pożyczył starego busa, który z każdą dziurą dudnił, jakby miał się rozlecieć. Ale dotarliśmy.
Pamiętam, jak stałam przed drzwiami sali gimnastycznej. Przez ściany dobiegała muzyka, przez okna migały światła tańce, błyski, suknie wirujące jak w bajce. Widziałam dziewczyny wysiadające z drogich aut, śmiejące się z idealnie ubranymi partnerami. Spojrzałam na tatę.
Wyprostował się, wyciągnął rękę i powiedział: Gotowa?
Skinęłam głową, serce waliło mi jak młot.
Gdy weszliśmy, muzyka nie ucichła. Ale coś innego zamilkły szepty.
Ludzie się gapili.
Widziałam, jak kilka dziewczyn mruga do siebie ze współczuciem. Niektórzy chłopcy tylko się dziwili. Serce ścisnęło mi się z bólu.
Ale wtedy stało się coś niesamowitego.
Jeden z nauczycieli, pan Nowak, zaczął klaskać. Dołączył drugi. A potem moja najlepsza przyjaciółka Ola podbiegła z okrzykiem: Wyglądasz OBŁĘDNIE!
I nagle wszyscy bili brawo. choćby koledzy z klasy klepali tatę po ramieniu i dziękowali, iż przyszedł.
Tego wieczoru tańczyłam. Dużo.
Nie tylko z tatą, który, siedząc na wózku, obracał mnie po sali z taką delikatnością, iż płakałam, ale też z przyjaciółmi, nauczycielami, choćby z dyrektorem. Ktoś puścił Piękny świat, a ja wolno tańczyłam z tatą, a ludzie patrzyli nie z litości, ale bo czuli tę miłość.
Jedna z dziewczyn z komitetu studniówkowego powiedziała mi: Ty i twój tata uczyniliście ten wieczór niezapomnianym.
Gdy DJ ogłosił króla i królową balu, choćby nie słuchałam. Dlatego gdy usłyszałam: Królowa studniówki Weronika Kowalska! zrozumiałam, iż największym skarbem na świecie nie jest bogactwo, tylko miłość, która nigdy nie gaśnie.
