Szczęście na dłoni
Wanda przyglądała się sobie w lustrze: podłużna twarz, duży, ostry nos, wąskie usta, a oczy zimne, jasnoszare. Musiała być takim brzydalem. Tylko włosy się podobały – czarne, gęste. Noszą długą grzywkę, sięgającą aż do oczu.
– Jesteś po tacie. A on był przystojniakiem, inaczej bym się nie zakochała. Kresowe korzenie – uspokajała ją matka. – Jak dorośniesz, zrozumiesz, iż masz wyrafinowaną urodę. Nie wszyscy to docenią, oczywiście.
Ojca Wanda nie pamiętała. Odszedł od nich, gdy miała niecałe dwa lata. Pamiętała wuja Zenka – wesołego gadułę z czerwonymi policzkami. Podrzucał ją do sufitu i śmiał się. Wracał zawsze z cukierkami, pierniczkami lub jakąś tanią zabawką. Mała Wanda uwielbiała wdrapywać się na jego kolana i wdychać jego zapach. Matka mówiła potem, iż to woń drogich papierosów i koniaku. Wydawała się przy nim szczęśliwa, rozbawiona. Do dziś Wanda pamiętała ten zapach, uważała go za prawdziwie męski.
Gdy podrosła, spytała matkę, dlaczego nie wzięli ślubu.
– Był żonaty. Ma syna – w głosie matki, choćby po latach, czuć było żal.
Potem był wujek Wiesiek. Ale to Wanda sama go przepędziła. Pachniał skarpetkami i benzyną. Był niski, chuderlawy, z ziemniaczanym nosem, opadającą dolną wargą, przez co usta miał ciągle uchylone. Opadające kąciki oczu nadawały twarzy smutny wyraz. Rzadko się uśmiechał. Zawsze przychodził z butelką wina lub wódki i czekoladą.
– Jaka kolacja bez wina? Na poprawę humoru, żeby odpocząć po ciężkim dniu – mówił, widząc niechętne spojrzenie dwunastoletniej Wandy.
Matka początkowo piła niewiele, aż w końcu się uzależniła. Sama zaczęła kupować butelkę na wieczór. jeżeli wujek Wiesiek nie przyszedł, piła samotnie i płakała w kuchni. Wanda nie była już dzieckiem – rozumiała, iż jeżeli tak dalej pójdzie, matka się całkiem rozpadnie i wszystkim będzie źle.
PokojeWanda przytuliła się mocniej do Dawida i poczuła, iż mimo wszystkich burz, ich wspólna droga właśnie zaczyna się na nowo.
