«Synowa poprosiła mnie o dystans – Ale nagle sama wezwała pomoc»

Synowa poprosiła mnie o dystans a potem sama nagle zadzwoniła z prośbą o pomoc

Po ślubie mojego syna odwiedzałam ich tak często, jak tylko mogłam. Nigdy nie przychodziłam z pustymi rękami zawsze coś ugotowałam, przyniosłam ciasta, upiekłam sernik. Synowa chwaliła moje dania, zawsze próbowała pierwsza. Wydawało mi się, iż mamy ciepłą, serdeczną relację. Cieszyłam się, iż mogę być pomocna, iż jestem dla nich jak rodzina, a nie intruz.

Ale pewnego dnia wszystko się zmieniło. Zastałam ją samą w domu. Siedziałyśmy przy kawie, ale od razu wyczułam, iż coś jest nie tak patrzyła na mnie jakoś dziwnie, jakby chciała coś powiedzieć, ale się wahała. A gdy w końcu to z siebie wyrzuciła, poczułam się, jakbym dostała obuchem w głowę.

Może lepiej, żeby pani przychodziła rzadziej Niech Tomek panią odwiedza sam powiedziała, nie patrząc mi w oczy.

Nie spodziewałam się tego. Jej głos był chłodny, a w oczach złość? Niepewność? Nie wiedziałam. Od tamtej pory przestałam zaglądać. Zniknęłam z ich życia, żeby nie być natrętną. Syn przychodził sam, a synowa nigdy więcej się u nas nie pojawiła.

Nie narzekałam nikomu. Ale w środku bolało. Co zrobiłam nie tak? Przecież chciałam tylko pomóc Całe życie starałam się, żeby w rodzinie było dobrze, a teraz nagle moja obecność stała się problemem. Strasznie boli, gdy czujesz, iż jesteś niechciana.

Minął czas. Urodził się wnuk nasze długo wyczekiwane szczęście. Byliśmy z mężem zachwyceni. Ale trzymaliśmy się z daleka: przychodziliśmy tylko na zaproszenie, zabieraliśmy chłopca na spacery, żeby nie przeszkadzać. Staraliśmy się być niewidoczni.

Aż pewnego dnia telefon. Synowa. Suchym, niemal urzędowym tonem oznajmiła:

Może pani dziś zostanie z dzieckiem? Muszę wyjść.

Nie pytała stwierdziła. Jakby to my błagaliśmy o tę łaskę. Jakby nie ona sama kazała nam trzymać się z daleka

Długo się zastanawiałam. Duma podpowiadała: Odmów. Ale rozum szeptał: To twoja szansa. Nie dla niej dla wnuka. Dla Tomka. Dla spokoju w rodzinie. W końcu odpowiedziałam inaczej:

Lepiej przywieź go do nas. Chciałaś, żebyśmy nie wpadali bez zapowiedzi. Nie chcę wchodzić w waszą przestrzeń.

Zamilkła. Ale po chwili się zgodziła. Przywiozła chłopca. A dla nas z mężem to był święty dzień. Bawiliśmy się, śmiali, spacerowaliśmy czas minął jak z bicza strzelił. Co za euforia być dziadkami! Ale w środku został gorycz. Nie wiedziałam, jak teraz się zachować.

Mam trzymać dystans? Czekać, aż ona zrobi pierwszy krok? A może być mądrzejsza i odpuścić? Dla wnuka byłabym w stanie wiele. Wybaczyć. Przejść nad przykrymi słowami do porządku. Spróbować jeszcze raz.

Ale czy oni w ogóle tego chcą? Czy ONA tego chce?

Nie wiem, czy zdaje sobie sprawę, jak łatwo zniszczyć coś, co latami rosło. I jak trudno to później skleić kawałek po kawałku