Dziś rano, o siódmej, przyszłam do syna z domowym jedzeniem, a on zatrzasnął mi drzwi przed nosem. Jestem pewna, iż to wszystko przez jego żonę.
Moje życie z mężem zawsze kręciło się wokół jednej osoby – naszego syna. Urodziliśmy go późno i od pierwszego dnia przysięgliśmy sobie, iż nie będzie czuł się tak, jak ja w dzieciństwie. Dorastałam bez ojca, a matka była zimna i obojętna. Nigdy nie poznałam matczynej czułości i obiecałam, iż moje dziecko nie doświadczy tej samej samotności.
Michał stał się sensem naszego życia. Pracowaliśmy bez urlopów, bez siebie – wszystko dla niego. Gdy chodził do liceum, wzięliśmy kredyt, by kupić mu mieszkanie w sąsiednim bloku. Dziesięć lat spłat, ale daliśmy radę. Gdzieś po drodze był ślub, a gdy się żenił – miał już własne cztery ściany.
Pamiętam tę chwilę na weselu, gdy uroczyście wręczyłam mu klucze. Jego narzeczona, Kinga, i jej matka omal nie rozpłakały się. Teściowa ciągle powtarzała, iż „zrobi wszystko dla swojej córki”, ale w końcu ani posagu, ani pomocy – wszystko wyszło od nas.
Pomagaliśmy dalej, jak tylko mogliśmy. Kto, jak nie rodzice, wesprze młodą parę? Gotowałam dla nich, sprzątałam, przynosiłam zakupy, czasem pomagałam z drobnymi wydatkami. Kinga dzwoniła i pytała, gdzie leży ten czy inny garnek – nie ona go kupowała, nie ona układała. Robiłam to z miłości, nie oczekując niczego w zamian. Tylko zwykłego „dziękuję”.
Ale wdzięczność chyba zostawiła nas daleko w innej rzeczywistości. Zamiast niej – irytacja, chłód, obcość. Wczoraj zrozumiałam, iż w tym domu już mnie nie chcą.
Dzień zaczął się jak zwykle. Do pracy na ósmą, więc już o siódmej stałam pod drzwiami syna. Przyniosłam bigos, świeży, pachnący. Nowe zasłony, pasujące do obrusów i zastawy, którą kupiłam im tydzień temu. Chciałam zrobić niespodziankę. Wyjęłam klucz… ale nie pasował. Zamienili zamek. Bez słowa.
Stałam zdezorientowana. Zapukałam. Otworzył Michał. Z uśmiechem podałam mu pojemnik, zaczęłam mówić o zasłonach, jak idealnie pasują… Ale choćby nie słuchał. Stał z kamienną twarzą, skrzyżowanymi rękami.
– Mamo – powiedział szorstko. – Poważnie? Jest siódma rano. Wpadasz do nas o świtbie i mam ci dziękować? To nie jest normalne. jeżeli to się powtórzy – wyprowadzimy się. I nie powiemy ci, dokąd.
Zatrzasnął drzwi. Nie wziął jedzenia, nie wziął zasłon. Stałam oszołomiona. Musiałam obudzić sąsiadkę i poprosić, żeby przekazała im, iż zostawiłam jedzenie u niej.
Jechałam do pracy z gulą w gardle. Trzęsłam się. Jak można tak potraktować własną matkę? Oddałam mu młodość, życie. Nigdy nie żyłam dla siebie. Pomagałam, jak umiałam. Wierzyłam, iż to miłość. Że przez cały czas mnie potrzebują. A okazało się, iż tylko przeszkadzam. Jestem niechciana.
Dziś mówią, iż rodzice nic nie powinni. Ale my z mężem nie tacy jesteśmy. Daliśmy wszystko. I więcej. A teraz słyszę tylko: „mamo, nie wtrącaj się”. choćby „dziękuję” nie padło. Tylko groźba: „wyprowadzimy się”.
A Michał nigdy taki nie był. To ona – Kinga. To ona kazała zmienić zamek. To ona wmówiła mu, iż matka to problem. Że troska to kontrola i wtargnięcie. Ale czy to sprawiedliwe?
Czasem myślę – może to moja wina? Może powinnam się odsunąć? Ale jak nie pomagać? Jak odwrócić się, gdy wiesz, iż możesz ulżyć ich życiu? Po to właśnie są rodzice, prawda?
Teraz siedzę i myślę – co dalej? Mój syn, ten sam Michał, dla którego żyłam – odsunął się. I to przez obcą kobietę, która uznała, iż zawadzam.
Najgorsze, iż choćby nie zrozumiał, jak bardzo mnie zranił.
Dziś uczę się na nowo, iż miłość czasem musi odejść. Bo jeżeli trzymasz zbyt mocno – zostają tylko ślady paznokci na dłoniach.
