To była zwykła sobota. Cichy poranek, czajnik na kuchence, słońce leniwie prześwitujące przez firanki. Siedziałem przy kuchennym stole, jak zawsze, z kubkiem mocnej herbaty, gdy zadzwonił telefon. Na ekranie – mój syn, Jakub. Jedyny. Moje światło, moja duma, moja dusza. Całe moje życie kręciło się wokół niego. Dałem mu wszystko: miłość, troskę, nieprzespane noce, ostatnie grosze z portfela. Po jego ślubie telefonów było coraz mniej, ale każdy – jak łyk świeżego powietrza.
– Tato, musimy porozmawiać – zaczął. Głos miał opanowany. Niemal chłodny. Nie taki, jak zwykle.
Coś się we mnie ścisnęło.
– Jasne, synu. Co się stało? – spytałem, czując, jak serce zaczyna bić szybciej.
Zamilkł na chwilę, po czym, jakby zbierał siły, powiedział:
– Tato, my z Kasią… Zdecydowaliśmy, iż musisz zrozumieć – nie możemy się tak często widywać.
Nie od razu zrozumiałem. Albo nie chciałem zrozumieć. A on kontynuował:
– Mamy swoje życie, swoje plany, swoje sprawy. A ty… zbyt często się wtrącasz. Kasia mówi, iż dzwonisz za często. Przyjeżdżasz bez zapowiedzi. Jesteśmy zmęczeni. Potrzebujemy dystansu. Przestrzeni. Spokoju.
Siedziałem w milczeniu, niezdolny wydusić z siebie słowa. W głowie brzmiało tylko jedno pytanie: Gdzie popełniłem błąd?
– Kubuś… – szepnąłem. – Chciałem tylko być blisko. To nie złośliwie. Po prostu tęsknię.
– Wiem, tato – przerwał mi. – Ale teraz wszystko jest inaczej. Chcemy żyć po swojemu. Musimy… się oddzielić. Rozumiesz?
Kiwnąłem głową, choć tego nie widział. W oczach miałem łzy. Dłonie drżały. Wykrztusiłem:
– Dobrze. Zrozumiałem.
Rozmowa gwałtownie się skończyła. Pożegnał się spokojnie, może choćby z ulgą. A ja zostałem w tej samej kuchni, z tym samym kubkiem, w którym herbata dawno już wystygła.
Obróciłem się w stronę ściany, gdzie wisiały stare zdjęcia. Oto Jakub – jeszcze maluch, w pierwszej klasie. Tu – na maturze. A tu – z bukietem, stoi obok Kasi w urzędzie. Na wszystkich tych fotografiach – ja jestem obok. Zawsze byłem obok. Zawsze.
Przypomniałem sobie, jak nosiłem go na rękach, gdy był chory. Jak czytałem mu książki po nocach. Jak pomagałem z lekcjami, z wyborem studiów, jak wspierałem po pierwszym zawiedzionym uczuciu. A teraz, gdy w moim życiu został tylko on – mówi, iż nie ma już dla mnie miejsca.
Coraz częściej myślę, iż starość to nie wiek, ale uczucie bycia niepotrzebnym. To chwile, gdy ci, których kiedyś podniosłeś z kolan, patrzą na ciebie jak na przeszkodę. Jak na natrętny cień przeszłości, który trzeba usunąć z kadru nowego, szczęśliwego życia.
Moi znajomi opowiadają, jak niańczą wnuki, jak dzieci zapraszają ich na niedzielne obiady, radzą się, dzielą się życiem. A ja? Boję się zadzwonić. Boję się usłyszeć irytację w głosie. Boję się, iż znowu będę „zbyt natrętny”. Że znowu powiedzą: „mamy cię dość”.
A co najgorsze – nigdy nie prosiłem o wiele. Nie chodziło o pieniądze ani o pomoc. Chciałem tylko czasem być blisko. Widzieć, jak żyje mój syn. Upiec mu ciasto, zapytać, jak mu idzie. Czy to naprawdę tak dużo?
Nie jestem święty. Może dzwoniłem za często. Może bywałem zbyt emocjonalny. Po prostu tęskniłem. Puste mieszkanie, telewizor w kuchni i garść starych zdjęć – oto całe moje życie.
Minęło już kilka tygodni. Jakub nie dzwonił. Ani on, ani Kasia. Dotrzymuję słowa – nie przeszkadzam. Żyję w swoim milczeniu. Patrzę przez okno i myślę: czy to koniec miłości, którą w niego włożyłem? Tak nagły i zimny koniec?
Jest mi smutno. Ale nie złoszczę się. Nie życzę im źle. Po prostu nie rozumiem, jak to się stało, iż jedyny człowiek, dla którego żyłem, teraz chce, żebym zniknął z jego życia.
A wiecie, co jest najstraszniejsze? Nie pustka w domu. Nie cisza. ale świadomość, iż w czyimś życiu, gdzie byłeś wszystkim – teraz jesteś nikim.
