Świnka morska

O zastosowaniach pozakulinarnych tego uroczego gryzonia zwanego poprawnie kawią domową już wspominałem, o tym jak jadłem ją w najróżniejszych szemranych lokalach też, więc temat wydaje się zamknięty. Ale nie.

Oto bowiem wraz ze znajomym speleologiem trafiliśmy do – drogiego, bo turystycznego nieco – lokalu w samym centrum starego kuzkańskiego miasta.

- Macie w menu świnkę morską – stwierdziliśmy, a potem zapytaliśmy – Kolega prowadzi kanał na jutjubie, i chciał pokazać jak przyrządza się świnkę morską. Czy możemy wejść do kuchni i zrobić z tego filmik?

Propozycja nieco zaskoczyła obsługę lokalu, było trochę dyskusji, drapania się po głowie, zamętu, aż w końcu padła odpowiedź:

- Nie możemy was wpuścić do kuchni – trochę mnie to zasmuciło; wyglądało, iż w końcu i w Dzikich Krajach dosięgnie nas długie ramię s*nepidu; na szczęście istnieją w Peru wciąż uliczni sprzedawcy jedzenia, poświęcę im chyba osobny wpis.

Mimo to postanowiliśmy schrupać świniaka właśnie w tym turystycznym lokalu. Złożyliśmy zamówienie, gdy jeden z członków obsługi, zdaje się, iż choćby właściciel, bądź z nim skoligacony, stwierdził:

- Może wy nie możecie wejść do kuchni, ale przecież kuchnia może przyjść do was.

Szybko wystawiono stół, a pani kucharka rozpoczęła proces przygotowywania już sprawionej i wypatroszonej świnki. Didaskalia: futra kawii pozbywa się za pomocą wrzątku. Trzeba zwierza – już ubitego – sparzyć. Patroszy się normalnie, jak królika.

Zwierzaka naciera się solą, pieprzem, kuminem (kmin rzymski, nie mylić z kminkiem, chociaż wygląda identycznie) i nadziewa jakimś lokalnym zielskiem. Ot i cała tajemnica.

- Jak długo się świnkę piecze? - zapytaliśmy.

- Jakieś 45 minut. Dlatego u nas na danie trzeba poczekać, bo wszystko robimy na bieżąco.

- 45 minut?

- Jak się piecze krócej, świnka może zacząć uciekać – zażartował gospodarz.

W każdym razie spreparowana cuy trafiła do pieca na długie trzy kwadranse. Opłacało się czekać – wykwintnie podana, z kukurydzą i ziemniakiem, świnka nie uciekała z talerza.

Była też idealnie zrobiona, tak smacznej jeszcze nie jadłem – smakowała iście jak najgenialniejszy królik.

- Czemu jest taka przystrojona? - zapytaliśmy, choć mieliśmy świadomość, iż to po prostu chwyt pod turystów.

- Świnkę je się u nas głównie na specjalne uroczystości, to i specjalnie musi być przystrojona – uśmiechnął się oberżysta – Na jednego dorosłego mężczyznę przypada wtedy jedna świnka.

Cóż, myśmy zjedli akurat jedną na dwóch – i była to, jak wspominałem, świetna przekąska. Niestety, reszta ekipy, jako zadeklarowani wegetarianie, nie skosztowała tej delicji.

Swoją drogą jarosze mają w Peru ciężki żywot. Dla miejscowych rezygnacja z tak wartościowego pożywienia jakim jest mięso to coś totalnie niezrozumiałego. Przecież w Dzikich Krajach zdarza się głód – nikt świadomie nie zrezygnuje tu z jakiegokolwiek pokarmu. Cóż, nie od dziś wiadomo, iż syty z głodnym nie znajdą wspólnego języka.

Na zakończenie jeszcze anegdotka o wegetarianizmie w Peru. Oto – jadąc dalekobieżnym autokarem z wyszynkiem – zamówiliśmy kupując bilet jedzenie; kolega zażyczył sobie danie właśnie jarskie. Dostał – co jest tu oczywiste – ryż z kurczakiem. W kraju tysięcy odmian ziemniaka to sprowadzony z Azji ryż i europejskie kury są podstawą diety. Łatwo się to przejada, ale jest sycące.

- Halo – widząc posiłek kolega zawołał panią obsługującą pasażerów autokaru; stewardessę taką – Zamawiałem danie wegetariańskie.

- To danie jest wegetariańskie – stanowczo odparła urocza Latynoska.

- Jak wegetariańskie, jak tu jest kurczak? - kolega nie dawał za wygraną.

- Zgadza się – stanowczo i z wielką pewnością odparła dziewczyna, i wyjaśniła: - Ale kurczaka jest mniej niż ryżu.

Dziękuję i smacznego.