Staruszka z tobołkiem w dłoniach szykowała się do samotności… ale czekało ją nie zdradzenie, ale świętość serca.
Życie potrafi uderzyć boleśnie w każdym wieku. Najgorzej jednak na starość. Gdy już wszystko przeżyjesz, oddasz to, co najlepsze, i nagle zostajesz sam. Bezbronny. Zależny. Niepotrzebny. Gorsze od samotności jest tylko poczucie, iż cię zdradzili — ci, dla których żyłaś. I Jadwiga Nowak była pewna: jej czas nadszedł.
Tego dnia siedziała w swoim pokoju, przysłuchując się, jak za ścianą krząta się w kuchni synowa Grażyna, i myślała o przeszłości. O synu Marku, którego nie było już od trzech lat. O wnuku, który wyjechał do pracy w Warszawie i prawie nie dzwonił. O sobie — starej, nieporadnej, zawsze w nieodpowiednim momencie. Czuła się ciężarem. Właśnie dlatego nie zdziwiła się, gdy do pokoju weszła Grażyna z chłodną twarzą i twardym głosem:
— Jadwigo, proszę się spakować. Zabiorę panią w pewne miejsce. Myślę, iż tam będzie pani lepiej.
Staruszkę przeszedł dreszcz. Serce ścisnęło się jak w imadle, palce wpiły się w poręcze fotela.
— Gdzie? — wykrztusiła ochryple.
— Zaraz się pani przekona — odparła wymijająco Grażyna, unikając wzroku teściowej.
Te słowa tylko potwierdziły najgorsze przypuszczenia. Jadwiga wiedziała, iż tak bywa. Najpierw cierpli, potem drażnią się, a w końcu — cicho, bez awantur — wywożą. Do domu, z którego rzadko się wraca. Gdzie śmierdzi lekami i tęsknotą. Gdzie nikt nie trzyma za rękę i nie mówi „mamo”.
Po śmierci syna Jadwiga sprzedała swoje mieszkanie — pieniądze poszły na leczenie, szpitale, bezsenne noce. Gdy Marek odszedł, została zupełnie sama. Nie miała dokąd pójść, więc Grażyna pozwoliła jej zostać. Ich relacje zawsze były napięte. Ale wnuczka Kinga — jedyna iskra euforii — kochała babcię szczerze, i to uczucie choć trochę łagodziło samotną starość.
— Mogę pożegnać się z Kingą? — szepnęła Jadwiga, gniotąc brzeg szlafroka.
— Oczywiście — zdziwiła się Grażyna. — Ale proszę się spieszyć.
Spakowała się szybko. Rzeczy miała niewiele. Jeden sfatygowany tobołek, do którego starannie złożyła wszystko, co jej pozostało. Przy drzwiach zatrzymała się na chwilę, pogładziła futrynę, dotknęła ścian — jakby żegnała się z nimi na zawsze. Potem ruszyła za Grażyną. Drobniutkimi kroczkami, ledwo słyszalnie.
Przez całą drogę Jadwiga patrzyła w podłogę. Nie chciała widzieć domów, samochodów, ludzi, którzy mknęli za oknem. Wszystko było jej obojętne. Jechała jak na wyrok. Myślała tylko o tym, dlaczego Grażyna znosiła ją tak długo. Dlaczego nie wyrzuciła jej wcześniej.
— Jesteśmy na miejscu — oznajmiła Grażyna.
Staruszka podniosła wzrok. I nie zrozumiała. Wokół było pięknie jak z obrazka: las, rzeka, góry w oddali. Pachniało sosną i świeżością. Żadnych urzędowych płotów, strażników, pielęgniarek. Tylko domek, mały i przytulny, jakby żywcem wyjęty z pocztówki.
— Co to jest? — wyjąkała Jadwiga.
Grażyna wzięła głęboki oddech i powiedziała:
— Marek mówił mi, jak marzyła pani o domku nad rzeką, w cieniu gór. Długo myślałam, jak spełnić jego pragnienie. Sprzedałam mieszkanie i kupiliśmy ten dom. Będziemy tu żyć wszyscy razem. Kinga jest już dorosła, kupimy jej mieszkanie w mieście, by mogła zacząć własne życie. A pani… tu będzie pani naprawdę szczęśliwa. Wybaczy pani, iż nie powiedziałam od razu — chciałam zrobić niespodziankę.
Jadwiga zastygła. Nie wierzyła. Nie rozumiała. Stała tylko z tym tobołkiem, który ściskała jak koło ratunkowe, i wpatrywała się w synową. A potem po prostu zapłakała. Nie z bólu. Nie ze strachu. ale z tego, iż ktoś jej wysłuchał. Że wciąż jest komuś potrzebna. Że nie została zdradzona.
— Wybacz mi, Grażyno… Za wszystko. Za kłótnie, za chłód. Myliłam się — szepnęła, obejmując synową.
— Nie trzeba, Jadwigo. Wszystko będzie dobrze. Jesteśmy teraz rodziną. Zawsze będę przy pani.
Stały pośrodku nowego podwórza, w objęciach, które stały się cieplejsze niż więzy krwi. A za ich plecami szemrała rzeka, drzewa szeleściły cicho, i zaczynało się zupełnie nowe życie — takie, w którym starość nie będzie straszna, a miłość — nigdy nieobłudna.
