Staruszka w znoszonych ciuchach weszła do ekskluzywnej restauracji, a goście zaczęli się z niej śmiać i próbowali ją wyrzucić: wtedy stało się coś niespodziewanego

Była siódma wieczorem. Pod drzwi najdroższej restauracji w Krakowie podeszła starsza pani. Miała na sobie wytarty szary płaszcz z oderwanym guzikiem, prostą wełnianą czapkę i kalosze. Wyglądała, jakby zgubiła drogę. Wnętrze przybytku tchnęło zupełnie innym światem panowie w smokingach, damy w wieczorowych sukniach, kryształowe kieliszki, świece i zapachy wykwintnych dań.
Gdy tylko przekroczyła próg, przy stolikach rozległy się szepty. Ktoś przewrócił oczami, ktoś prychnął:
Co ta żebraczka tu robi?
Kelnerka z wymuszonym uśmiechem podeszła, obrzuciła staruszkę wzrokiem od stóp do głów i oświadczyła:
Przepraszam, nie mamy wolnych miejsc.
Choć kilka stolików stało pustych.
Kobieta już miała się odwrócić, gdy nagle podszedł do niej młody kelner o szczerym spojrzeniu.
Proszę usiąść powiedział, odsuwając krzesło. Zawsze znajdzie się miejsce dla gościa.
Staruszka zawahała się, ale skinęła z wdzięcznością. Zdjęła płaszcz i powiesiła go na oparciu. Usiadła. Wtedy stało się coś nieoczekiwanego.
Kelner podał jej menu. Po chwili spokojnie zamówiła:
Proszę pierś z kaczki w sosie granatowym, krem z prawdziwków i lampkę dobrego czerwonego wina.
Mężczyzna uniósł lekko brew.
Przepraszam, proszę pani ale u nas ceny są wysokie.
Kobieta uśmiechnęła się smutno.
Wiem. Oszczędzałam te pieniądze latami. Wszystko dla dzieci i wnuków. Pomagałam, odmawiałam sobie, odkładałam grosz do grosza. A oni dawno o mnie zapomnieli. Nie odbierają telefonów. Niektórzy choćby prosili, żebym nie zjawiała się bez zapowiedzi.
Zamilkła, patrząc w stół. Potem dodała:
Lekarze powiedzieli mi niedawno, iż mam raka. Zaawansowanego. Tydzień, może miesiąc. Pomyślałam skoro to koniec, to przynajmniej raz w życiu zasługuję, by poczuć się jak człowiek. Nie jak ciężar, ale jak gość. Po prostu kobieta, która może sobie pozwolić na kolację jak w filmie.
Kelner stał w milczeniu. W jego oczach błyszczały łzy. Skinął cicho:
W takim razie to będzie najlepsza kolacja w pani życiu. Obiecuję.
Odszedł, a gdy wrócił, na tacy stało nie tylko jej zamówienie, ale też tort w prezencie od szefa kuchni i kieliszek najdroższego wina w karcie.
Cały wieczór jadła powoli, z rozkoszą. Słuchała muzyki na żywo. Goście początkowo spoglądali zdziwieni, ale w końcu przestali zwracać uwagę.