Starsza kobieta porzuciła swojego niepełnosprawnego męża w lesie bez jedzenia i wody: nocą zauważył go głodny wilk i stało się coś nieoczekiwanego

Stara kobieta otarła zmęczonym gestem pot z czoła, patrząc na nieruchome ciało męża leżącego na wozie. Od dawna nie mógł już samodzielnie wstać ze swej prostej słomianej posłani, nie mógł jeść bez pomocy, nie mógł mówić tylko ciężko oddychał i wpatrywał się mętnymi oczami w sufit.
Dla niej ten człowiek od lat był ciężarem. Kiedyś był silnym mężczyzną, żywicielem rodziny, jej opiekunem. Ale lata zabrały mu wszystko. Teraz tylko zabierał ostatnie okruchy jedzenia, nie dając nic w zamian.
Pewnego dnia, po długich godzinach rąbania drewna, gdy już nie mogła znieść jego jęków i nieprzespanych nocy, postanowiła, iż dość. Wciągnęła męża na wóz i zawiozła go głęboko w las, gdzie jak mówiły wieści grasowały wilki. Zostawiła go pod starym, suchym dębem.
Wybacz mi, stary szepnęła bez łez. Nie mam już siły jeżeli możesz, przeżyj.
I odeszła.
Gdy ostatni skrzyp kół zniknął w oddali, starzec zrozumiał był sam. Zupełnie sam. W środku lasu, wśród wygłodniałych bestii.
Zimno wżerało się w kości. Ziemia była mokra i lodowata, nocne powietrze ciąło jak nóż.
W gardle miał ścisk. Nie mógł choćby krzyczeć, głos dawno go opuścił. Leżał tylko, wpatrując się w ciemne niebo prześwitujące przez gałęzie. Był głodny, marzył o łyku wody.
Lecz nagle usłyszał coś przerażającego
Najpierw cicho jak złamana gałąź, jak ciche stąpanie. Potem bliżej. Jeden krok, drugi, trzeci. Ciężkie łapy. A wiatr zawył czy to jednak wilk?
Starzec przeraził się naprawdę. Serce łomotało mu tak gwałtownie, iż myślał, iż pęknie. Wilki. Zostawiła go tu, by rozszarpały go na strzępy.
Nagle z mroku wyłoniła się sylwetka. Szara, ogromna, z błyszczącymi ślepiami, w których tańczył zimny ogień. Wilk.
Zatrzymał się i patrzył na niego. Ale wtedy stało się coś nieoczekiwanego.
Starzec chciał zamknąć oczy, uciec przed spojrzeniem bestii, ale nie mógł. To koniec, pomyślał. Rozszarpie mnie żywcem.
Lecz wilk nie rzucił się na jego gardło, nie wyszczerzył kłów. Zbliżył się powoli, położył obok tak blisko, iż starzec poczuł ciepło jego gęstej sierści.
Zwierzę wzięło głęboki oddech, zamknęło oczy i zastygło w bezruchu, tylko uszka drgały od czasu do czasu.
Starzec nie wierzył własnym zmysłom. Ale potem poczuł to ciepło żywe, silne, bijące od wilczego boku.
On, na wpół martwy i skostniały, przytulił się do zwierzęcia.
Wilk nie odszedł. Wilk go ogrzał.
I tak przetrwali całą noc dwaj starzy, zapomniani przez ludzi, którzy odnaleźli się w ciemnym lesie.