Sprawiedliwość dla niej: historia zaczynająca się od zdrady

Sprawiedliwość dla Jagody: historia, która zaczęła się od zdrady

— Dlaczego mu na to pozwalasz, Jagódka? Nie jesteś jego własnością! Jesteś silna, możesz się uwolnić — szepnęła Milena, zwinięta w kłębek na kanapie.

Jagoda ciężko westchnęła i cicho odpowiedziała:

— To mój ojciec. Ma papier z podpisem i pieczęcią, gdzie czarno na białym stoi: “niepoczytalna”. Dlatego tu jestem. To nie byle kto — to człowiek z władzą. Nie ważne, gdzie ucieknę, i tak mnie znajdzie. To błędne koło…

— Skoro już tu jesteś — pomóż mi. Zapłacę ci, wszystko w porządku. Sprawiedliwie — mrugnęła porozumiewawczo Jagoda.

— Pomogłabym ci i tak — uśmiechnęła się Milena. — Ale nie odmówię. Pieniądze przydadzą mi się, gdy znów będę wolna. Nie potrzebuję magii, by wiedzieć, co się dzieje. Ale by potwierdzić sen — potrzebuję twojego włosa.

Milena gwałtownie wyjęła maleńki nożyk i zręcznie ucięła kosmyk.

— Dzisiejszej nocy wszystko się wyjaśni. Co ci podano, dlaczego zamiast ochrony dostałaś zieloną melancholię — dowiemy się.

Następnego ranka Jagoda nie mogła znaleźć Mileny. Ta unikała jej, chowała się po kątach, znikała na zabiegach.

— Dlaczego przede mną uciekasz? — złapała ją Jagoda w ogrodzie. — Umówiłyśmy się!

— Nie uwierzysz mi — mruknęła ponuro Milena. — Pomyślisz, iż opowiadam bajki dla pieniędzy.

— Dość gadania. Mów, co widziałaś.

Milena zaprowadziła Jagodę w najdalszą alejkę i usiadła obok.

— Słuchaj uważnie. Śniło mi się…

Konrad przeciągnął się leniwie w łóżku.

— Wstawaj, śpiochu! Znalazłam nową ofiarę.

— Daj mi pospać… — jęknął.

— Wyśpisz się później. Słuchaj. Oto gazeta. Widzisz tę kobietę? To nasza przyszła zdobycz. Nazywa się Jagoda. Współwłaścicielka firmy, bez rodziny… poza przyszłym mężem. jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z planem — będziesz nim ty.

— Ożenić się? — zaschło w gardle Konrada.

— Tak. Ale najpierw — zakochaj ją. Bądź troskliwy, skromny, niby biedny, ale pracowity. Pociągnie się do ciebie, zacznie pomagać, zainwestuje w twój “biznes”.

— A potem wszystko przepuścimy? I ty się pojawisz?

— Tak, kochanie — pogłaskała go Weronika. — A gdy zgodzi się na rytuał, myśląc, iż tobie pomaga — podsunę jej klątwę. Demon pożre jej umysł. Potem — “nieszczęśliwy wypadek”. Cały spadek twój.

— jeżeli się uda…

— Damy radę. Mamy magię. I ciebie, i mnie.

Gdy Milena skończyła, Jagoda milczała, zaciskając usta.

— I co na to powiesz? — nie wytrzymała przyjaciółka.

— Powiem, iż czas działać. Najpierw pozbędziemy się demona. Potem — zemsta.

— Ostrzegam: jeżeli będziesz zwlekać, uciekną. Tacy nie czekają.

— Jestem gotowa. Pomóż mi go przepędzić.

Milena znów ucięła kosmyk włosów.

— Bądź gotowa. Gdy odejdzie, Weronika to poczuje. Będziesz miała mało czasu.

Nocą Jagoda prawie nie zmrużyła oka. Trzęsło nią, budziło ją, szeptano jej do ucha. Ale rankiem — wszystko zniknęło. Świat stał się jaśniejszy. Ludzie — zwyczajni.

— Milena! On odszedł! — wpadła do pokoju przyjaciółki. Ale Milenę przeniesiono do innej sali. Coś się stało tej nocy.

— Gdy jej stan się poprawi, wróci — obiecała pielęgniarka.

Jagoda nie mogła się skontaktować ani z Weroniką, ani z Konradem. Telefony milczały. Uciekli. Ale teraz ważniejsze było wyjść stąd. I podziękować Milenie.

— Żyjesz! — ucieszyła się Jagoda, gdy Milena wróciła.

— Zdążyłam. Odesłałam demona, ale sama ledwo wróciłam — zachichotała ochryple. — A ty?

— Uciekli. Zniknęli. Dochodzę do siebie. Lekarz mówi, iż niedługo mnie wypiszą.

— A ja zostanę. Ojciec przedłużył. Ale przyjedziesz do mnie, tak?

— Oczywiście. A telefon?

— Oto mój sposób — Milena znów wyjęła nóż, ucięła warkoczyk i podała. — Położysz pod poduszkę — usłyszę.

— A zemsta?

— Nie chcę brudzić rąk. Chcę, by było sprawiedliwie.

— To oddaj to w moje ręce. Poproszę tych, co wyżej. Niech osądzą, co komu się należy.

Pół roku później

Jagoda siedziała na sofie z kieliszkiem wina. W ręku trzymała teczkę od detektywa.

Weronika i Konrad uciekli. Jagoda wróciła do opuszczonego mieszkania. Konta puste. Wszystko, co zainwestowała w “biznes” — wyparowało.

Weronika zrezygnowała z pracy i zniknęła. Z Konradem odlecieli. Ale sielanka gwałtownie się skończyła. Pieniądze nie pomogły. Pokłócili się. Podzielili łup — i rozeszli się.

Weronika wpadła na niewłaściwą osobę. Detektyw powiedział, iż znaleziono ją… albo i nie. Prawdopodobnie — na dnie morza.

— Magia cię nie uratowała, Weronika — szepnęła Jagoda.

A Konrad? Znów wplątał się w afery. Przegrał. Znalazł się w długach. Nie miał czym spłacić. Ostatnie, co miał wartościowego — organy.

— Ale komuś życie uratował… — Jagoda pochyliła głowę. — Wszystko sprawiedliwie.

A Milena? Mieszkała teraz w głuszy, gdzie ojciec Jagody chciał budować domki. Jagoda podarowała jej działkę. Schronienie. Azyl. Dom.

Jagoda wyjęła z szkatułki warkoczyk i uśmiechnęła się:

— No cóż, przyjaciółko… Pogadamy? Niedługo przyjadę. Będzie magiczny urlop…