Rozwód w wieku sześćdziesięciu ośmiu lat nie był aktem romantycznym ani kryzysem średniego wieku. To była przyznana sobie prawda, iż przegrałem. Po czterdziestu latach małżeństwa z kobietą, z którą dzieliłem nie tylko codzienność, ale i milczenie, puste spojrzenia przy kolacji i wszystkie niewypowiedziane myśli, nie byłem tym, kim powinienem być. Nazywam się Eduardo, pochodzę z Coimbry, a moja opowieść zaczęła się w samotności i zakończyła nieoczekiwanym objawieniem.
Z Heleną spędziłem prawie całe życie. Poślubiliśmy się w wieku dwudziestu lat, w czasach Estado Novo. Wtedy była miłość pocałunki na ławeczkach w ogrodzie, nocne rozmowy, wspólne marzenia. Potem wszystko się rozpadło. Najpierw przyszły dzieci, potem długi, praca, zmęczenie, rutyna Rozmowy zamieniły się w karteczki zostawiane w kuchni: Zapłaciłeś za prąd?, Gdzie jest rachunek?, Sól się skończyła.
Rano patrzyłem na nią i widziałem nie żonę, a zmęczoną sąsiadkę. I najpewniej ja byłem jej jedynie współlokatorem. Nie mieszkaliśmy razem żyliśmy obok siebie. Ja, uparty i dumny, pewnego dnia powiedziałem sobie: Zasługuję na więcej. Na drugą szansę. Na przynajmniej oddech świeżego powietrza. I złożyłem pozew o rozwód.
Helena nie stawiała oporu. Po prostu usiadła, spojrzała w okno i rzekła:
W porządku. Rób, co chcesz. Nie mam już sił do walki.
Wyszedłem z domu. Na początku poczułem wolność, jakby zrzucił z siebie ogromny ciężar. Zaczynałem spać po drugiej stronie łóżka, przygarnąłem kota, piłem poranną kawę na balkonie. Niebawem jednak zjawiło się kolejne uczucie pustka. Dom stał się zbyt cichy. Jedzenie straciło smak. Życie stało się przewidywalne.
Wtedy wpadłem na pomysł, który wydawał się genialny: znaleźć kobietę, która pomogłaby mi w codzienności. Kogoś takiego, jaką Helena kiedyś była ktoś, kto gotuje, sprząta, rozmawia. Najlepiej nieco młodszą, około pięćdziesięciu lat, doświadczoną, życzliwą, prostą. Może wdowę. Nie miałem wielu wymagań. Pomyślałem: W końcu nie jestem złym towarzyszem dbam o siebie, mam dom, godną emeryturę. Po co nie?
Zacząłem szukać. Rozmawiałem z sąsiadami, dałem subtelne podpowiedzi znajomym. W końcu zdecydowałem się na odważny krok zamieściłem ogłoszenie w lokalnej gazecie. Krótkie i zwięzłe: Mężczyzna, 68 lat, szuka kobiety do współżycia i pomocy domowej. Dobre warunki, zapewnione zakwaterowanie i wyżywienie.
To ogłoszenie odmieniło moje życie. Trzy dni później otrzymałem odpowiedź. Jedną jedyną, ale list, który sprawił, iż moje ręce się zesztywniały.
Szanowny Panie Eduardo,
Czy naprawdę wierzy Pan, iż w latach 2020 kobieta istnieje wyłącznie po to, by prać skarpetki i smażyć bifany? Nie żyjemy w XIX wieku.
Pan nie szuka partnerki, duszy z pragnieniami, a raczej darmowej służki domowej ukrytej pod płaszczykiem romansu.
Może najpierw powinien Pan nauczyć się dbać o siebie, gotować własny obiad i sam sprzątać dom.
Z wyrazami szacunku,
Kobieta, której nie interesuje pan z mopem w ręku.
Przeczytałem list pięć razy. Na początku kipiałem ze wściekłości. Jak mogła się tak odważyć? Co myśli o sobie? Nie chciałem nikogo wykorzystywać! Tęskniłem jedynie za ciepłem, za przytulnym domem, za dotykiem kobiecej obecności
Z czasem zacząłem się nad tym zastanawiać. Czy nie ma racji? Może naprawdę szukałem jedynie wygody, do której przyzwyczaiłem się po latach. Czy wciąż liczyłem na to, iż ktoś przyjdzie i uczyni moje życie komfortowym, zamiast samodzielnie je zbudować?
Zacząłem od podstaw. Nauczyłem się robić zupę, potem gulasz. Założyłem kanał na YouTube pod nazwą Kuchnia jak u babci, kupowałem jedzenie z listą, prasowałem własne koszule. Czułem się dziwnie, nieporadnie, aż śmiesznie. Ale z biegiem czasu zrozumiałem, iż to już nie przymus, ale moje własne życie, mój wybór.
Umieściłem list w ramce na stole kuchennym jako przypomnienie: nie szukaj ratunku w innych, zanim sam nie wydostaniesz się z własnego dołu.
Minęły trzy miesiące. przez cały czas mieszkam sam, ale dom pachnie kolacją. Na balkonie rosną kwiaty, które sam posadziłem. W niedziele piekę pomarańczowe ciasto przepis Heleny. I czasem złapię się na myśli: Czy powinnam mu zostawić kawałek? Po raz pierwszy od czterdziestu lat poczułem, co to znaczy być obok kogoś nie tylko jako mąż, ale jako człowiek.
Gdyby ktoś zapytał mnie, czy chcę ponownie wyjść za mąż, odpowiem przecząco. Ale jeżeli pewnego dnia kobieta usiądzie obok mnie na ławce w ogrodzie, nie szukając właściciela, a po prostu chcąc porozmawiać, na pewno wymienię się z nią słowami. Tylko iż wtedy będę już inną osobą.
