„Rozwiodłem się na starość, aby znaleźć towarzyszkę, ale otrzymałem odpowiedź, która odmieniła moje życie”

Rozwód w wieku sześćdziesięciu ośmiu lat nie był aktem romantycznym ani symptomem kryzysu wieku średniego. To przyznanie się, iż po czterdziestu latach małżeństwa z kobietą, z którą dzieliłem nie tylko dom, ale i milczące wieczory, puste spojrzenia przy kolacji i niewypowiedziane słowa, nie byłem już tym, kim powinienem być. Nazywam się Esteban, pochodzę z Toledo, a moja opowieść zaczęła się od samotności i zakończyła niespodziewanym odkryciem.
Z Lolą spędziliśmy prawie całe życie. Poślubiliśmy się w wieku dwudziestu lat, w Hiszpanii lat siedemdziesiątych. Na początku było namiętne: pocałunki na ławce w parku, długie rozmowy przy zmierzchu, wspólne marzenia. Potem wszystko zgasło. Najpierw dzieci, potem kredyty, praca, zmęczenie, rutyna Rozmowy zamieniły się w krótkie wiadomości w kuchni: Zapłaciłeś za prąd?, Gdzie jest rachunek?, Sól się skończyła.
Rano patrzyłem na nią i nie widziałem żony, a zmęczoną sąsiadkę. Pewnie ja byłem dla niej tym samym. Nie mieszkaliśmy już razem, a raczej obok siebie. Ja, uparty i dumny, pewnego dnia powiedziałem sobie: Masz prawo do czegoś więcej. Do drugiej szansy. Do świeżego oddechu. I złożyłem wniosek o rozwód.
Lola nie sprzeciwiła się. Po prostu usiadła na krześle, spojrzała przez okno i rzekła:
Dobrze. Rób, co chcesz. Nie chcę już więcej kłócić się.
Odeszłem. Na początku czułem się wolny, jakby spadł mi z barków ciężar. Spałem w drugiej połowie łóżka, przygarnąłem kota, piłem poranną kawę na balkonie. niedługo jednak pojawiła się inna emocja: pustka. Dom stał się zbyt cichy. Jedzenie bez smaku. Życie monotonne.
Wpadłem więc na pomysł, który wydawał się genialny: znaleźć kobietę, która pomoże mi w codzienności. Kogoś takiego, jak Lola kiedyś: prać, gotować, sprzątać, porozmawiać chwilę. Może nieco młodszą, pięćdziesiątkę z doświadczeniem, dobrą w sercu. Może wdowę. Moje wymagania nie były wysokie. Pomyślałem nawet: «Nie jestem złym kandydatem: dbam o siebie, mam mieszkanie, jestem na emeryturze. Dlaczego nie?»
Zacząłem poszukiwania. Rozmawiałem z sąsiadami, podrzucałem sugestie znajomym. W końcu odważyłem się zamieścić ogłoszenie w lokalnej gazecie. Krótkie i konkretne: «Mężczyzna, 68 lat, szuka kobiety do współżycia i pomocy w domu. Dobre warunki, zakwaterowanie i wyżywienie wliczone».
To ogłoszenie odmieniło moje życie. Trzy dni później otrzymałem list. Jeden jedyny, ale wystarczający, by moje ręce zadrżały.
«Szanowny Panie Esteban,
czy naprawdę sądzi Pan, iż w XXI wieku istnieją kobiety, które mają istnieć wyłącznie po to, by prać skarpetki i smażyć krokiety? Nie żyjemy w XIX wieku.
Pan nie szuka towarzyszki, osoby z duszą i pragnieniami, ale darmowej pomocy domowej z odrobiną romantyzmu.
Być może najpierw powinien Pan nauczyć się sam dbać o siebie, gotować własne posiłki i utrzymywać dom w porządku.
Z poważaniem,
Kobieta, która nie szuka pana z miotłą w ręku».
Czytałem ten list wielokrotnie. Na początku wypełniała mnie wściekłość. Jak śmiała? Kto ona sobie wyobraża? Przecież nie chciałem nikogo wykorzystywać! Tęskniłem jedynie za ciepłem, przytulnym domem, kobiecym dotykiem
Potem jednak zastanowiłem się: a może ma rację? Czy nie szukam nieświadomie, by ktoś inny robił mi życie wygodnym, zamiast budować je samodzielnie?
Zacząłem od podstaw. Nauczyłem się robić zupę. Potem przygotowywać placki ziemniaczane. Zapisałem się na kanał kulinarny na YouTube, robiłem zakupy z listą, prasowałem koszule. Czułem się niezdarny, wręcz śmieszny, ale z czasem przestało to być przymus. To stało się moim życiem, moim wyborem.
Oprawiłem choćby ten list i powiesiłem w kuchni jako przypomnienie: nie proś innych, by cię uratowali, jeżeli sam nie wydostaniesz się z własnego dołu.
Minęły trzy miesiące. przez cały czas mieszkam sam, ale dom pachnie gulaszem. Na balkonie rosną moje gerbery. W niedziele piekę jabłecznik przepis Loli. Czasem myślę: «Mógłbym jej podać kawałek». Po raz pierwszy od czterdziestu lat zrozumiałem, co to znaczy nie tylko być mężem, ale być człowiekiem stojącym u boku drugiej osoby.
Gdyby mnie zapytano, czy chcę ponownie się ożenić, odpowiem nie. Ale gdyby jakaś kobieta usiadła obok mnie na ławce w parku, nie szukająca pana, a jedynie rozmowy, z pewnością porozmawiam z nią. Tylko iż tym razem będę innym mężczyzną.