„Rozwiodłem się na stare lata, aby znaleźć towarzyszkę, ale otrzymałem odpowiedź, która odmieniła moje życie”

Rozwód w wieku sześćdziesięciu ośmiu lat nie był aktem romantycznym ani symptomem kryzysu w połowie życia. To było przyznanie się, iż przegraliśmy po czterdziestu latach małżeństwa z kobietą, z którą dzieliłem nie tylko dom, ale i milczenia, puste spojrzenia przy kolacji i wszystko, co nigdy nie wypowiedziano na głos, w końcu nie byłem tym, kim powinienem być. Nazywam się Esteban, pochodzę z Toledo, a moja opowieść zaczęła się od samotności i zakończyła nieoczekiwanym objawieniem.
Z Lolą spędziliśmy prawie całe życie. Wstąpiliśmy w związek w wieku dwudziestu lat, w Hiszpanii lat siedemdziesiątych. Na początku panowało w nas uczucie: pocałunki na ławce w parku, długie rozmowy po zmierzchu, wspólne marzenia. Potem wszystko zgasło. Najpierw dzieci, potem kredyty hipoteczne, praca, zmęczenie, rutyna Rozmowy przekształciły się w krótkie notatki w kuchni: Zapłaciłeś za prąd?, Gdzie jest faktura?, Nie ma już soli.
Rano patrzyłem na nią i nie widziałem żony, ale zmęczoną sąsiadkę. Prawdopodobnie ja byłem dla niej tym samym. Nie mieszkaliśmy już razem, żyliśmy obok siebie. Ja, uparty i dumny, pewnego dnia powiedziałem sobie: Masz prawo do czegoś więcej. Do nowej szansy. Do oddechu świeżego powietrza. I złożyłem wniosek o rozwód.
Lola nie stawiła oporu. Po prostu usiadła na krześle, spojrzała przez okno i rzekła:
Dobrze. Rób, co chcesz. Nie chcę już więcej walczyć.
Odszedłem. Najpierw poczułem się wolny, jakby ciężar został zdjęty z moich ramion. Spałem po drugiej stronie łóżka, przygarnąłem kota, piłem kawę na balkonie o poranku. niedługo jednak pojawiło się uczucie pustki. Dom stał się zbyt cichy. Jedzenie straciło smak. Życie stało się monotonne.
Wpadłem wtedy na pomysł, który wydawał mi się genialny: znaleźć kobietę, która mnie wesprze. Kogoś podobnego do Loli sprzed lat kto będzie mył, gotował, sprzątał, pogada trochę. Może trochę młodszą, pięćdziesiąt i parę lat, z doświadczeniem, dobrą duszą. Może wdowę. Nie miałem wysokich wymagań. choćby pomyślałem: Nie jestem najgorszym partnerem dbam o siebie, mam mieszkanie, jestem emerytem. Dlaczego nie?.
Zacząłem poszukiwania. Rozmawiałem z sąsiadami, sugerowałem coś znajomym. W końcu odważyłem się zamieścić ogłoszenie w lokalnej gazecie. Krótkie i konkretne: Mężczyzna, 68 lat, poszukuje kobiety do współżycia i pomocy domowej. Zapewniam dobre warunki, zakwaterowanie i wyżywienie.
To ogłoszenie odmieniło moje życie. Trzy dni później dostałem list. Jeden jedyny, ale wystarczający, by ręce mi się trzęsły.
Szanowny Panie Esteban,
Czy naprawdę uważa Pan, iż w XXIwieku istnieje kobieta, której jedynym zadaniem jest pranie skarpet i smażenie krokietów? Nie żyjemy w XIXwieku.
Nie szuka Pan partnerki, osoby z duszą i pragnieniami, a darmowej pomocy domowej z odrobiną romantyzmu.
Może najpierw powinien Pan nauczyć się dbać o siebie, gotować własne posiłki i utrzymywać dom w porządku.
Z poważaniem,
Kobieta, która nie szuka pana z mopem w ręku.
Czytałem ją raz po raz. Na początku kipiałem z wściekłości. Jak mogła tak się śmiać? Kto ona jest? Ja nie chciałem nikogo wykorzystywać! Tęskniłem jedynie za ciepłem, przytulnym domem, kobiecym dotykiem
Potem jednak pomyślałem: a może ma rację? Czy nie szukam, nieświadomie, kogoś, kto będzie mi ułatwiał życie, zamiast samodzielnie je budować?
Zacząłem od podstaw. Nauczyłem się robić zupę, potem placki ziemniaczane. Subskrybowałem kanał kulinarny na YouTube, robiłem listę zakupów, prasowałem koszule. Czułem się niezdarnie, choćby śmiesznie, ale z czasem przestało być obowiązkiem. To stało się moim życiem, moim wyborem.
Umieściłem tę kartkę w ramce i powiesiłem w kuchni jako przypomnienie: nie prosź innych o ratunek, jeżeli sam nie wydostaniesz się z własnego dołu.
Minęły trzy miesiące. przez cały czas mieszkam sam, ale dom pachnie gulaszem. Na balkonie rosną moje petunie. W niedziele piekę jabłecznik przepis Loli. Czasami myślę: Mógłbym jej podać kawałek. Po raz pierwszy od czterdziestu lat zrozumiałem, co to znaczy nie tylko być mężem, ale być człowiekiem obok kogoś.
Teraz, gdyby zapytano mnie, czy chcę ponownie wziąć ślub, odpowiem negatywnie. Ale gdyby jakaś kobieta usiadła obok mnie na ławce w parku, nie szukająca właściciela, a tylko rozmowy, chętnie do niej zagadam. Tylko iż tym razem będę innym mężczyzną.