Jadwiga wróciła do domu po ciężkim dniu w pracy i od razu wyczuła – są goście. W mieszkaniu unosił się obcy zapach, z kuchni dobiegał cichy pomruk telewizora i głosy. Westchnęła ciężko – znowu teściowa. Helena Stanisławówna. Zawsze przychodziła bez zapowiedzi, jakby to był jej własny dom. Jadwiga zdjęła płaszcz, buty i już miała wejść do kuchni, gdy nagle usłyszała swoje imię. Zamarła. Głos teściowej był ostry, niemal złowrogi:
“Romku, pomyśl tylko, kogo trzymasz pod bokiem. Ta… to nie jest kobieta dla ciebie. Od razu widać…”
Jadwiga znieruchomiała, dłoń zawisła na klamce. W piersi coś się ścisnęło. Helena mówiła o niej. Omawiała ją z synem – krytykowała, oceniała, przeglądała jak towar na targowisku. A Roman… milczał. Nie bronił jej.
Jadwiga słuchała i przypominała sobie, jak kiedyś myślała, iż jego rodzina to dar losu. Serdeczni, ciepli, szczerzy. Nie jak jej własna rodzina. U nich przy każdym stole – kłótnie, urazy, plotki za plecami, złośliwe żarty, pod którymi kryła się trucizna. Pomocy? Nie licz. Tylko rozmowy o tym, kto komu ile jest winien.
Wychowała się w domu, gdzie nikt nikogo nie wspierał. Gdzie matka mówiła z przekąsem: “Prosi o pomoc przy remoncie? Podziękuj, iż nie każe jeszcze okien wymieniać za darmo”. Gdzie siostra zawsze nagle “zachorowała”, gdy trzeba było zająć się małą Jadzią.
Kiedy trafiła do rodziny Romana, wydawało jej się, iż to jakiś spektakl. Za bardzo było tam jasno: uśmiechy, przytulania, ciepłe słowa. Za bardzo obco. Czekała, iż w pewnym momencie ta życzliwość zniknie, iż za plecami usłyszy: “Co ty w niej widzisz, Romek?”.
Ale to nie następowało. Ani za pierwszym, ani za dziesiątym, ani za setnym razem. Zaczęła się przyzwyczajać. Zaczęła wierzyć. A jednak w środku wciąż tkwił ten mały głos: “Nie pasuję im. Jestem obca”.
Matka Jadwigi też witała Romana uśmiechem, ale gdy tylko wychodził, zaraz mówiła:
“Chudy jak patyk. Z takim to choćby na ryby nie pójdziesz. I w ogóle – nudziarz.”
Jadwiga się złościła, ale już nie miała siły dyskutować. Aż pewnego dnia usłyszała, jak matka Romana mówi do syna:
“Jadzia to dobra dziewczyna. Nie zaprzepaszczaj jej. Masz szczęście, iż cię wybrała.”
Te słowa przewróciły jej świat do góry nogami. Płakała. choćby własna matka nigdy tak o niej nie mówiła…
Gdy Roman pomagał ojcu budować drewutnię na działce, Jadwiga burknęła:
“To nasz wolny weekend!”
“Poprosił – pomogę. On też mi pomoże, gdy będzie trzeba.”
I rzeczywiście – gdy w mieszkaniu padła elektryka, ojciec Romana przyjechał po zmianie i wszystko naprawił. Bez narzekania. Tak po prostu, bo “rodzina to rodzina”.
Jadwiga uczyła się. Było trudno. Całe życie słyszała: “Każdy sobie rzepkę skrobie”. A tu nagle – inny świat. Świat, w którym pomoc to nie obowiązek, tylko sposób okazywania miłości.
Pobrali się. Jego rodzina pomogła z organizacją wesela – nie tylko radą, ale i finansowo. Rodzice Jadwigi wręczyli “na prezent” i powiedzieli: “Jesteście dorośli, radźcie sobie sami”.
Jadwiga rozumiała, iż może mieli rację. Ale w środku było gorzko.
Potem oszczędzali na wyjazd do Włoch. Prawie uzbierali. I wtedy – nieszczęście. Siostra Romana wpadła w wypadek. Samochód – do kasacji. Ubezpieczenie nic nie pokryje. Na szczęście sama dziewczyna była cała. Ale bez auta nie da rady pracować – małe dziecko, dojazdy, ciągłe kursy po mieście.
“Zrzucimy się” – powiedział Roman. “Kupimy jej chociaz jakieś tanie.”
“A nasz wyjazd?” – szepnęła Jadwiga.
“Poczeka.”
Milczała. W środku wszystko w niej wrzało. Nie chciała tego. Chciała Włochy, morze, spokój – raz tylko dla siebie. Ale skinęła głową.
Matka Jadwigi wpadła w furię:
“Oszalałaś?! Zbierałaś na siebie, a teraz jej samochód?! To jej problem! Co ty, głupia jesteś?!”
I znowu Jadwiga milczała. Była zła? Tak. Ale wiedziała: w tej rodzinie nie można inaczej. Tu się pomaga. A jeżeli chcesz być jej częścią – przyjmujesz zasady.
Siostra Romana podziękowała osobiście. Powiedziała: “Jak tylko będę mogła, oddam”. Ale Roman i rodzice tylko machnęli ręką: “Nieważne”. Jadwiga skinęła głową razem z nimi. Choć do końca tego nie rozumiała.
Minął czas. Do Włoch w końcu pojechali. Potem była Francja, Hiszpania. A potem – ciąża. Urodził się Jasio.
I w rok później – straszna diagnoza. Zabieg drogi, państwowa refundacja nie pokrywała wszystkiego. Wystawili mieszkanie na sprzedaż – i tak nie starczało.
Jadwiga zwróciła się do matki. Odpowiedź przyszła natychmiast:
“My nie sprzedamy mieszkania. Nam też potrzebne miejsce. Zbierz sama po rodzinie, może coś damy. Ale mieszkania – nie.”
I wtedy Roman wpadł do domu z krzykiem:
“Zgodzili się! Siostra wyprowadza się do rodziców! Swoje mieszkanie sprzedaje! Działkę też wystawiają! Uratujemy nasze dziecko!”
Jadwiga nie mogła złapać tchu. Jak we mgle zadzwoniła do siostry Romana, wyjąkała coś o wdzięczności. Tamta tylko odparła:
“Jesteśmy rodziną. Gdy chodzi o życie – nie ma wyboru.”
Jasiowi zrobili zabieg. Doszedł do siebie. A oni z Romanem mieszkali w wynajętym mieszkaniu – i byli szczęśliwi.
Matka Jadwigi była w szoku:
“Oddali mieszkanie? Za siostrzeńca? No, Matka Teresa…”
“A ja jestem szczęśliwa, mamo. Bo teraz mam prawdziwą rodzinę. Nie taką jak my. Bez złości, bez ukłuć. Tam, gdzie kochają – naprawdę. I nie chcę wracać do tego, w czym dorastałam. Tam nie ma dla mnie miejsca.”
Matka się obraziła. Ale Jadwidze już było wszystko jedno.
Nawet po latach wstydziła się tej pierwszej złości, tego niezadowolenia, gdy zrzucali się na samochód dla siostry. Ale teraz wiedziała: w prawdziwej rodzinie dobro nie ma końca. Krąży. A gdy przychodzi twoja kolej – po prostu dajesz. Bez urazy. Bez warunków.
Bo gdy masz za sobą ludzi, którzy cię nie zawiodą – to jest ważniejsze niż pieniądI wciąż uczyła się tego, jak to jest mieć za sobą kogoś, kto nigdy nie powie “to twój problem”.
