Razem przez 34 lata: Nasz świat runął w tydzień

Przeżyliśmy razem 34 lata. Myślałam, iż nic nas nie rozdzieli, ale wszystko, co budowaliśmy, legło w gruzach w ciągu tygodnia.

Trzydzieści cztery lata — całe życie spędzone obok męża. Mam 60 lat, on 66, i zawsze wierzyłam, iż nasze małżeństwo to niezdobyta twierdza, która przetrwała burze czasu. Byliśmy razem w euforii i smutku, wychowywaliśmy dzieci, dzieliliśmy marzenia i trudności. Byłam pewna, iż nic nas nie rozdzieli. A teraz stoimy nad przepaścią, w obliczu rozwodu, i wszystko, co uważałam za wieczne, obróciło się w proch w ciągu kilku dni. To zaczęło się zimą, gdy śnieg za oknami naszego domu pod Warszawą wydawał się tak zimny, jak to, co mnie czekało.

Jak co roku, na Boże Narodzenie dzieci przywiozły do nas swojego psa, a sami pojechali świętować ze znajomymi. Tym razem mój mąż, Piotr, nagle oznajmił, iż chce pojechać do swojego rodzinnego miasta — małego, zagubionego w głębi kraju, pełnego wspomnień z jego młodości. Powiedział, iż tęskni za starymi przyjaciółmi, uliczkami, na których kiedyś był szczęśliwy. Nie protestowałam — niech jedzie, przewietrzy się, wspomni młodość. Ale ta podróż stała się początkiem końca.

Wrócił po tygodniu i od razu poczułam, iż coś jest nie tak. Jego spojrzenie było obce, dalekie, jakby zostawił część siebie tam, w oddali. Kilka dni później usiadł naprzeciw mnie przy kuchennym stole i, patrząc w podłogę, wypowiedział słowa, które przecięły mi serce: chce rozwodu. Zamarłam, nie mogąc uwierzyć własnym uszom. A potem prawda wypłynęła na powierzchnię, jak trująca fala. Podczas podróży spotkał ją — kobietę z przeszłości, pierwszą miłość, której cień, jak się okazało, cały czas czuwał nad naszym życiem. Skontaktowała się z nim przez media społecznościowe, napisała, zaproponowała spotkanie — a on się zgodził.

Ta kobieta, Małgorzata, mieszkała w tym samym miasteczku. Spędzili razem kilka dni, a Piotr wrócił innym człowiekiem. Przyznał, iż ona go oczarowała. Powiedział, iż przy niej czuje się lekko, swobodnie, jakby zrzucił z ramion ciężar dekad. Zmieniła się od tamtych dawnych czasów: teraz uczy jogi, prowadzi seminaria o zdrowym stylu życia, emanuje spokojem i harmonią. Małgorzata przekonała go, iż zasługuje na inne życie — bez rutyny, beze mnie. Obiecała mu szczęście, wewnętrzny spokój, którego, jak mówił, nie znajdował w naszym małżeństwie. Każde jego słowo było jak uderzenie noża, głębokie i bolesne.

Próbowałam do niego dotrzeć, przypomnieć o naszych 34 latach, o dzieciach, o domu, który budowaliśmy razem cegła po cegle. Ale patrzył na mnie zimno, nieprzejednanie, powiedział: „Duszę się tutaj. Potrzebuję zmian, żeby znów poczuć się żywy”. Jego głos drżał od determinacji, a ja czułam, jak świat usuwa mi się spod nóg. Wszystko, co wiedziałam, wszystko, w co wierzyłam, legło w gruzach z powodu jakiegoś nagłego impulsu, kobiety, która wdarła się w nasze życie jak huragan.

Byłam zdruzgotana. Serce rozdzierało się z bólu, łzy dusiły mnie, ale nie mogłam go zatrzymać — już odszedł, choćby jeżeli był obok. Nasz dom, pełen wspomnień, stał się dla mnie grobem przeszłości, w którym każdy kąt krzyczał o tym, co straciłam. Nie mogłam pogodzić się z tym, iż tak łatwo przekreślił dekady dla iluzorycznego marzenia. Ale teraz stoi przede mną inne zadanie — zebrać się w całość i nauczyć się żyć na nowo. Ból, rozczarowanie, tęsknota — one stały się moimi towarzyszami, ale wiem, iż muszę znaleźć siłę, by iść naprzód. Wierzę, iż gdzieś tam, w nieznanym, czeka na mnie szczęście — inne niż wcześniej, ale moje. I znajdę je, choćby jeżeli droga będzie wybrukowana łzami i szczątkami upadłego życia.