Pure, kurczak i rozwód, który się nie wydarzył

twojacena.pl 3 tygodni temu

Puree, kurczak i rozwód, który się nie wydarzył

Warszawa. Jesienny wieczór. Wilgotny wiatr, zmęczone oczy i jeszcze bardziej zmęczone serce. Danuta wróciła do domu po dziesięciu godzinach spędzonych w supermarkecie. W głowie kołatała się tylko jedna myśl:

— Żeby choć Darek usmażył ziemniaczki…

Mieszkanie powitało ją zapachem czegoś smacznego. Danuta zdjęła kurtkę, zrzuciła buty, weszła do kuchni – na stole stały talerze z parującym puree i pieczonym kurczakiem. Obok – łyżki, sól, chleb, czajnik. Darek milcząco skinął na krzesło:

— Siadaj.

— O, co to, święto jakieś? – Danuta wymusiła uśmiech. – To coś nowego?

— Najzwyklejsze danie – wzruszył ramionami. – Ale musimy porozmawiać.

Jedli w ciszy. Kurczak – delikatny, puree – w sam raz słone. Danuta zagotowała wodę, zaparzyła lipową herbatę. Usiadła naprzeciw męża.

— No to mów. Widzę, iż coś cię gryzie.

Darek długo patrzył w okno. W końcu spojrzał na żonę.

— Dziadkowie obchodzą złote gody w sobotę. Zaprosili nas.

— Ach, ci, co dali nam pięć tysięcy złotych na wesele? No i jak pojedziemy? Przecież mieliśmy się rozwieść.

— No to pojedźmy. Ot, tak. Starzy ludzie, ucieszą się. Formalnie wciąż jesteśmy małżeństwem.

Danuta spojrzała na niego z wahaniem. Nie miała siły. Ani na kłótnie, ani na zgody.

— Dobrze, jedźmy. Może ostatni raz razem w gościnę.

Jechali samochodem ojca Darka. On z tatą – z przodu. Danuta – z jego matką z tyłu. Cisza.

— Pokłóciliście się? – szepnęła teściowa.

— Nie – odparła Danuta z wymuszonym uśmiechem.

— Zobacz, jakie pierścionki im kupiliśmy na rocznicę. Złote, ładne.

— Ładne – przytaknęła.

— Żyjcie w zgodzie. Za pięćdziesiąt lat wasze dzieci też wam takie podarują.

Danuta spuściła wzrok. Pięćdziesiąt lat? To cała wieczność…

Na jubileuszu było radośnie: młodzież, dorośli, starzy. Stół uginał się od jedzenia, śmiech, toasty. Ale Danuta trzymała się z daleka od męża. Kobiety z rodziny Darka od razu wciągnęły ją w przygotowania programu artystycznego. Miały po trzydzieści parę lat, tak jak ona. Kłóciły się, przekomarzały z mężami, ale… widać było, iż ich kochają.

Danuta łapała się na myślach:

— A ja go kocham? On – mnie?

Może kiedyś kochała. Ale teraz… Dom – nieprzytulny. Pieniędzy – wiecznie brak. Nowej kurtki nie kupiła od trzech lat. Dzieci? choćby o nich nie wspominał. Pracy nie może znaleźć. A przecież kiedyś był jej marzeniem…

Impreza skończyła się późno. Gości rozwieziono. Babcia Hania podeszła do młodych:

— Zostańcie u nas. Przenocujecie. I pomożecie trochę posprzątać.

Danuta i Darek w milczeniu zaczęli zbierać ze stołów. Pracowali zgrabnie, bez słów. Po dwóch godzinach w domu znowu było czysto.

Babcia postawiła herbatę.

— No, Jurek, pięćdziesiąt lat razem przetrwaliśmy – uśmiechnęła się do dziadka.

— A ile razy prawie nie rozwiedliśmy się – burknął. – Pod Urząd już szliśmy.

— Ale wróciliśmy.

— No, pracy wtedy nie miałem, grosza przy duszy – przypomniał sobie dziadek.

— A zapomniałeś, jak się za mną oglądali? Księżniczką mnie nazywali. A ty świeciłeś jak żarówka.

— No tak… Księżniczka – prychnął, ale w jego oczach było ciepło.

Danuta patrzyła na nich – i coś się w niej ścisnęło. Kłócili się, przerywali sobie, ale… kochali się. Naprawdę.

— Byliśmy tacy sami – pomyślała. – Młodzi, zapalczywi, obrażeni. Pewni swojej racji. A teraz śmieją się z tego, o co prawie się rozwiedli.