Młynki losu: czyli jak noworoczny prezent stał się początkiem rodziny
— Krzysiek, co to za potworność? — zapytała Zuzia, patrząc na ogromne pudełko owinięte błyszczącym papierem z choinkami.
— Otwieraj! — Kris nerwowo pocierał dłonie, a jego oczy biegały niespokojnie. — Myślę, iż ci się spodoba.
Zuzia powoli zdjęła opakowanie, delikatnie rozdarła taśmę… i zastygła. Na dnie leżał stary, zmatowiały od czasu metalowy młyn do mięsa. Cały taki… babciny. Z rdzą na śrubkach i korbą, która skrzypiała choćby bez dotyku.
— To… jakiś żart? — spytała cicho, podnosząc wzrok na męża.
— Nie, Zuziu… po prostu nie wiesz… To nie jest zwykły młyn. Ma swoją historię. On…
— Zaczekaj — przerwała. — Najpierw pogadamy o innym prezencie. O voucheraz do „Dębowego Dworku”. Tym luksusowym. Trzy tygodnie, zabiegi.
Krzysztof zbladł.
— Skąd wiesz…
— Od Magdy. Z księgowości. — Głos Zuzi był spokojny, ale palce zgniatały serwetkę na strzępy. — Voucher na imię Anny. Twojej byłej żony. A dla mnie — zabytkowy młyn.
— Zuziu… posłuchaj…
— Nie, Krzysiek, teraz ty mnie posłuchaj! — Wstała gwałtownie, przewracając kieliszek szampana, który z hukiem roztrzaskał się o podłogę. — Nie chodzi o pieniądze! Chodzi o szczerość! Dlaczego dowiaduję się o tym od obcych?
— Chciałem ci powiedzieć…
— Kiedy? Po jej powrocie? A może gdy sama bym się domyśliła?
Za oknem rozbłyskiwały fajerwerki, a w ich przytulnej kuchni powietrze było cięższe niż zimowa noc.
— A ten młyn… — Zuzia podniosła go z pudełka. — To co? Pocieszenie? Czy próba uśpienia sumienia?
— Nie rozumiesz. On naprawdę jest… wyjątkowy…
— Mimo wszystko, Krzysiek — powiedziała Zuzia, już w progu sypialni — wyjadę. Na jakiś czas. Żeby zrozumieć, po co tu w ogóle zostałam.
Trzy dni minęły w ciszy. Żadnych wyrzutów, żadnych łez — tylko grzeczne frazy, jak między sąsiadami. Zuzia mijała to pudełko, jakby to był pomnik. Czwartego dnia nie wytrzymała. Zadzwoniła do przyjaciółki.
— Magda, słuchaj, co jeszcze było w tym przelewie, oprócz voucheru?
— Hmm… czekaj. No… chyba jeszcze leczenie, jakieś zabiegi. Ania miała problemy zdrowotne. Wiesz, co się stało z mamą Krzysztofa?
— Co się stało? — Zuzia zesztywniała.
— Nie wiedziałaś?… — głos Magdy stał się ostrożny. — Jego mama rok temu miała wylew. Ledwo chodziła. A Anka… Codziennie u niej była. Karmiła, zmieniała pościel, woziła na rehabilitację. choćby gdy jej własna matka trafiła do szpitala, nie zostawiła teściowej. Choć od lat nie była jej teściową.
— Ale dlaczego mi o tym nie powiedział?
— A jakbyś to odebrała? „Moja była żona opiekuje się moją mamą, bo ja nie daję rady”? Brzmi co najmniej dziwnie, prawda? Ale uwierz, to nie o miłość chodzi. To o człowieczeństwo.
Zuzia rozłączyła się. Świat wywrócił się do góry nogami. Nie wiedziała, co jest cięższe — gniew czy wstyd.
Wzrok padł na młyn. „Wyjątkowy”. Wzięła go w dłonie, przyjrzała się bliżej. Na spodzie — śrubka. Inna niż reszta. Przekręciła. Klik. Wewnątrz — ukryta przegroda. A w niej — starodawna aksamitna szkatułka i kartka. Zuzia z drżącymi rękami rozwinęła liścik.
„Moja droga Zuziu.
Wybacz, iż nie powiedziałem od razu. Masz pełne prawo być zła.
Ale historia tego młyna jest dłuższa i głębsza, niż myślisz. Dostała go moja babcia od teściowej, gdy dziadek wrócił z wojny. Był symbolem pokoju, ciepła, domowego ogniska. Ale przede wszystkim — symbolem wybaczenia i miłości.
Gdy mama zachorowała, nie wiedziałem, co robić. A potem przyszła Anka. Bez pretensji. Bez wyrzutów. Z ręcznikiem w dłoni i słowami: „Pomogę. To przecież moja mama”.
Voucher to nie wyraz uczucia. To podziękowanie. Nie mówiłem, bo bałem się, iż zobaczysz w tym zagrożenie. Teraz wiem, iż tylko pogorszyłem sprawę.
Wybacz mi.
W szkatułce jest pierścionek. Należał do babci. Zapisała go kobiecie, z którą zechcę nie tylko żyć, ale przetrwać wszystko. Która zrozumie, iż miłość to nie kwiaty i kolacje, ale wybranie bycia razem, gdy trudno.
Czy wyjdziesz za mnie jeszcze raz? Czy zostaniesz moją żoną przed Bogiem?
P.S. Na dnie młyna jest przepis babci na pierogi. Ale tylko dla tych, którzy gotowi są lepić je razem, śmiać się, kłócić, wybaczać i trzymać się za ręce do końca życia.”
Zuzia patrzyła na pierścionek. Był prosty, z malutkim kamieniem. Ale teraz — najcenniejszym, co kiedykolwiek trzymała.
Do drzwi zapukano.
— Zuzia? Mogę?
— Zaczekaj chwilę.
Wzięła telefon.
— Aniu? Dobry wieczór. Tutaj Zuzia. Wyjeżdżacie w niedzielę, wiem… Możemy się spotkać wcześniej? Potrzebuję twojego przepisu. Na pierogi. Podobno są magiczne…
Rok później. Sylwester.
W przestronnej kuchni nowego mieszkania za oknem wiruje śnieg. W powietrzu unosi się zapach kopru, liścia laurowego i ciepłego ciasta.
— Zuziu, patrz, ciasto wyrosło! — woła z kuchni Anka.
— Już idę! — śmieje się Zuzia, poprawiając fartuch. — Krzysiek, podaj farsz, proszę.
Stary młyn mieni się w blasku lampek. Na półce — rodzinne zdjęcie: oni we trójkę, a obok — kolejna fotografia, na której Anka uśmiecha się… a obok niej mężczyzna. Marek. Lekarz z uzdrowiska.
— Przyjdzie dziś, tak przy okazji — mówi Anka, wycierając dłonie. — Przyniesie ten sos.
— Naprawdę? Mam nadzieję, iż młyn go zaakceptuje — szepcze Zuzia.
— Podobno ma charakter — mruży oko Krzysiek.
— Przechowuje miłość. I wdzięczność — cicho dodaje Zuzia.
Za oknem migoczą światełka, na kuchence bulgW kącie kuchni, pod choinką, czeka już kolejne pudełko – tym razem mniejsze, ale z pewnością równie wyjątkowe.
