Przypadek, który zmienił wszystko: jak los zawitał pod kroplami z kałuży

Wypadek, który zmienił wszystko: jak los przyszedł pod bryzgami z kałuży

W kuchni, przy fili kawie i kawałku czekoladowego tortu, Kasia i jej babcia Zofia Arkadiuszówna cieszyły się spokojnym wieczorem. Jubileusz — to przecież nie przelewki: 75 lat, gwarne rodzinne przyjęcie już za nimi, goście się rozeszli, a we dwójkę w kuchni — najserdeczniejsza chwila.

— Mówisz, babciu, iż mężczyźni lubią oczami… — zaczęła nagle Kasia, spuszczając wzrok. — To wytłumacz mi: co jest ze mną nie tak?

— Wszystko z tobą w porządku, kochanie — stanowicie odpowiedziała Zofia Arkadiuszówna. — Mądra, piękna, dobra, dobrze wychowana. Czego jeszcze trzeba?

— To dlaczego jestem sama? Mam już dwadzieścia pięć lat, babciu… Moje koleżanki mają rodziny, dzieci, a ja… jakbym utknęła w ślepej uliczce.

— Po prostu jeszcze nie spotkałaś swojego człowieka, to wszystko — uśmiechnęła się ciepło babcia. — A przecież był u ciebie ktoś, jak mu tam… Dawid?

— Był — skinęła głową Kasia. — Aż okazało się, iż jest żonaty. Odszedł tak cicho, jak przyszedł.

— Słusznie, iż go wyrzuciłaś — burknęła babcia, ściskając serwetkę w palcach. — Żonaci to nie miłość, to cudzy ból. Postąpiłaś dobrze. Ale twoje szczęście na pewno cię znajdzie. Zobaczysz.

Następnego dnia ranek rozpoczął się od lekkiego mrozu. Kasia spieszyła się do pracy w nowym, jasnym płaszczu, omijając kałuże i wąskie lśniące plamy lodu. Myśli błądziły gdzieś daleko, aż nagle oblała ją brudna fala — prosto na nią.

Oblana po uszy. Jasny płaszcz momentalnie stał się szaro-brązowy od bryzgów. Kasia zastygła w miejscu, czując, jak łzy napływają do gardła.

— Przepraszam! — rzucił się do niej mężczyzna w drogim płaszczu. — Na litość boską, nie zauważyłem. Roztrzaskałem cię, co?

— Od pańskich przeprosin nie jest mi cieplej! — łkając, odpowiedziała. — Jak mam teraz iść do pracy?

— Niech panią odwiezę. I do pralni chemicznej przy okazji. Płaszcz wyczyścimy, słowo. Nazywam się Roman, nawiasem mówiąc.

— Kasia…

Pomógł jej przejść przez ulicę, otworzył drzwi samochodu i zawiózł najpierw do biura, a płaszcz — od razu do pralni. Dzień minął w oczekiwaniu, ale Kasia zapomniała zapytać Romana o numer telefonu i teraz dręczyła się: jak go teraz odnaleźć?

Wieczorem, stojąc przed wejściem do biura, już zamówiła taksówkę, gdy nagle usłyszała:

— Kasia!

Biegł do niej mężczyzna z bukietem. Dawid. Ten sam.

— Musimy porozmawiać!

— Nie mamy więcej o czym mówić! — odparła stanowczo. — Idź do swojej żony!

— Nie odejdę tak po prostu — złapał ją za rękę. — Kasia, musisz mnie wysłuchać…

— Puść ją! — rozległ się głos za jej plecami.

Przed nią stał Roman. Pewny siebie, zdecydowany, surowy. Narzucił jej na ramiona już czysty płaszcz i zwrócił się do Dawida:

— To moja kobieta. Nie waż się jej dotykać.

— Co? — Dawid stracił rezon. — Od kiedy to?..

— Wszystko w porządku, Romek — powiedziała Kasia, uśmiechając się. — W ogóle go nie znam.

Wsiedli do samochodu, a ona cicho szepnęła:

— Dziękuję. Uratowałeś mnie.

— Głupstwa — uśmiechnął się. — Ale liczyłem przynajmniej na obiad w zamian za płaszcz.

— A ja myślałam — iż przynajmniej na ślub — odpowiedziała Kasia.

Pół roku później w tym samym domu, gdzie babcia Zofia Arkadiuszówna obchodziła jubileusz, znów zebrała się cała rodzina — tym razem na ślub Kasi i Romana.

I tylko jedna uśmiechała się z szczególnym błyskiem w oczach — Zofia Arkadiuszówna.

— Co ci mówiłam, Kasiuniu? — szepnęła wnuczce. — Los i w kałuży się znajdzie…