Ewa jeszcze spała, gdy w ciszy sobotniego poranka rozległo się natarczywe dzwonienie do drzwi. Zerwała się z łóżka, zaskoczona. Kto mógł przyjść o tak wczesnej godzinie? Nie spodziewała się żadnych gości.
Otworzyła drzwi i stanęła jak wryta. Na progu stały jej koleżanki z pracy – Kinga, Agnieszka i Iza. Kinga trzymała termos, Agnieszka – pudełko z sernikiem.
„Co wy tu robicie?!” – wykrzyknęła Ewa. „Dzisiaj mamy święto!”
„Właśnie dlatego jesteśmy” – odparła Kinga, wchodząc do mieszkania, jakby to było jej własne. „Gdzie jest twoja córeczka?”
„Zosia śpi… Co się stało?”
„Nic się nie stało. Pakujcie się obie. Jedziecie z nami do ośrodka nad jeziorem. Żadnych wymówek.”
Ewa osłupiała. Nie mogła zrozumieć, co się dzieje. Jak to – jechać? Już teraz?
„Mówiłam wam w pracy, iż nie mogę…”
„Wiemy dlaczego” – powiedziała cicho Agnieszka. „I wstyd nam, iż wciąż niczego nie zauważyłyśmy.”
Ewa zbladła.
„O czym mówicie?”
„Wiemy wszystko, Ewo. Że po rozwodzie sama wychowujesz dziecko, iż twój ex nie płaci alimentów, iż ledwo wiążesz koniec z końcem, przygotowując Zosię do pierwszej klasy, a sama głodujesz – i ani słowa skargi.”
Ewa milczała. W gardle miała ściśnięty guz.
„Nie… nie chciałam narzekać. Myślałam… iż dam radę…”
„I dajesz” – wtrąciła Iza. „Ale dawać radę to nie znaczy tylko przetrwać. Jesteśmy przyjaciółkami, Ewo. A przyjaciele nie pozwolą, żeby ktoś tonął samotnie.”
„Wszystko załatwiłyśmy” – dodała Kinga. „Pobyt nad jeziorem opłacony. Jedzenie, przejazd, wypoczynek – to na nas. Ty i Zosia musicie tylko być.”
Ewa spuściła wzrok. Czuła się niezręcznie. Przyjmowanie pomocy było trudne. Ale najgorsze było to, by tonąć w milczeniu.
„Ale… choćby nie mam ubrań…”
„Masz nas” – odpowiedziała stanowczo Kinga. „Agnieszka przyniosła rzeczy po swojej córce. Wszystko w dobrym stanie. Będzie idealne dla Zosi do szkoły.”
„Zorganizowałyśmy też przybory szkolne” – powiedział Krzysztof, wchodząc do przedpokoju z torbą. „Długopisy, zeszyty, farby. Wszystko, co potrzebne.”
„Nie… nie wiem, co powiedzieć…”
„Nic nie musisz” – przytuliła ją Iza. „Po prostu uwierz – zasługujesz nie tylko na trudności. Zasługujesz na odpoczynek, troskę i pomoc.”
Dwie godziny później autobus z wesołą gromadką wyjechał z Poznania. Zosia siedziała na kolanach Ewy, obejmując nowy plecak. Ewa patrzyła przez okno, ściskając w dłoni termos z herbatą. W piersi, po raz pierwszy od dawna, czuła ciepło.
Nie miała szczęścia w miłości. Ale, jak się okazało, miała ogromne szczęście do ludzi, których spotkała na swojej drodze.
Dziś zrozumiałem, iż prawdziwa siła nie polega na samotnym znoszeniu trudności, ale na pozwoleniu innym, by nam pomogli. Czasem najlepszym wyjściem jest wyciągnięcie ręki – albo przyjęcie tej, która jest wyciągnięta do nas.
