„Przez 12 lat sprzątałam ich łazienki. Nie zdawali sobie sprawy, iż chłopiec, którego przyprowadziłam, to mój syn… aż stał się ich ostatnią nadzieją na przetrwanie.”

Nazywam się Jadwiga Kowalska. Gdy skończyłam dwadzieścia dziewięć lat, podjęłam pracę jako sprzątaczka w rezydencji rodziny Wierzbińskich. Byłam wdową – mąż zginął w zawaleniu wstrząsowym w Katowicach, a jedynym, co mi pozostało, był czteroletni syn, Michał. Poprosiłam panią Wierzbińską o zatrudnienie. Spojrzała na mnie surowo i rzekła: — Zacznij jutro, ale dziecko niech zostanie w […]