Straszny obiad: jak swaci zmusili matkę do wątpliwości o przyszłości syna
W małym miasteczku pod Poznaniem Halina szykowała się do ważnego wydarzenia — spotkania z rodziną narzeczonej jej syna, Jakuba. Wyobrażała sobie ciepły wieczór, pełen serdecznych rozmów, pysznego jedzenia i szczerych uśmiechów. Jakub zapewniał, iż rodzice jego dziewczyny, Kingi, to prości i dobrzy ludzie, a Halina liczyła, iż ta wizyta stanie się początkiem bliskiej więzi. Zamiast serdecznego przyjęcia czekało ją jednak rozczarowanie, które przewróciło jej świat do góry nogami i zmusiło do pytania: czy jej syn na pewno powinien wiązać się z tą rodziną?
Droga do domu swatów zajęła kilka godzin. Halina i Jakub dotarli pod wieczór. Choć niebo było zachmurzone, kobieta trzymała się dobrej myśli. Założyła najlepszą sukienkę, zabrała domowe ciasto na znak szacunku i spodziewała się ciepłego powitania. Już w progu jej nadzieje zaczęły się kruszyć. Matka Kingi, Bronisława, rzuciła im tylko okiem i sucho oznajmiła: „Wchodźcie do środka, posiedźcie sobie”. Halina, zmieszana, poszła za synem, myśląc, iż to tylko niezręczny początek.
Salon okazał się ciasny, z wypłowiałymi meblami i lodowatym powietrzem. Halina wzdrygnęła się — w domu było zimno, jakby od tygodni nie palono w piecu. Bronisława zniknęła w kuchni, a ojciec Kingi, Stanisław, mruknął coś o pilnych sprawach i wyszedł na podwórze. Jakub próbował rozładować atmosferę, ale Halina czuła się jak intruz. Czekała, aż zaproszą ich do stołu, ale minuty mijały, a nic się nie działo. Kinga, zawstydzona, zaproponowała herbatę, ale choćby ta była zimna i niesmaczna, podana w pękniętych kubkach. Halina usiłowała podtrzymać rozmowę, ale odpowiadano jej półsłówkami, a spojrzenia swatów były obojętne.
Minęła godzina, potem druga. Głód dawał o sobie znać, a Halina traciła cierpliwość. Szepnęła do Jakuba: „Kiedy w końcu nas poczęstują? Jestesmy przecież gośćmi!” Syn tylko wzruszył ramionami, przyzwyczajony do dziwactw rodziny narzeczonej. W końcu Bronisława pojawiła się z talerzami. Halina spodziewała się hojnego poczęstunku, jak to bywało w jej domu, ale to, co zobaczyła, wstrząsnęło nią do głębi. Na stole stała miska z wodnistą zupą, w której pływały trzy ziemniaki, oraz talerz z kotlecikami śmierdzącymi zjełczałym tłuszczem. Podano czerstwy chleb i kiszoną kapustę, od której ciągnęło kwasem. „Jedzcie, nie krępujcie się” — rzuciła przyszła teściowa i znów zniknęła.
Halina patrzyła na te „przysmaki”, a w jej piersi rosła gorycz. To nie było przyjęcie, ale obraza. Przełknęła łyk zupy, ale smak był ohydny. Jakub jadł w milczeniu, jakby nie zauważał niczego złego, a Kinga bawiła się widelcem, unikając spojrzenia Haliny. Stanisław wrócił, ale tylko burknął coś o pracy i ponownie wyszedł. Kobieta próbowała nawiązać rozmowę, ale swaci odpowiadali niechętnie, jakby goście przeszkadzali. Jej ciasto, pieczone z miłością, stało nietknięte w kącie stołu.
Gdy podano herbatę — znowu zimną, z posmakiem starej zalewajki — Halina nie wytrzymała. „Dlaczego tak skąpo? — spytała cicho Jakuba. — Przyjechaliśmy się poznać, a traktują nas jak natrętów”. Syn zmieszał się, tłumacząc, iż u Kingi zawsze tak jest. Ale dla Haliny to nie było „tak”. Wspominała, jak w jej domu witano gości z otwartymi ramionami, jak stół uginał się od potraw. A tu? Marna zupa, czerstwy chleb, zimne spojrzenia. To nie był obiad, tylko upokorzenie.
Droga powrotna była pełna ciężkich myśli. Halina patrzyła na milczącego syna, a serce ściskał jej niepokój. Wyobrażała sobie, jak Jakub wiąże się z tą rodziną, gdzie rządzi obojętność i skąpstwo. „Czy naprawdę chce żyć w takim domu? — myślała. — Wśród ludzi, którzy nie szanują gości, dla których rodzina to puste słowo?” Kochała Kingę za jej dobroć, ale ten wieczór pokazał prawdę: dziewczyna wychowała się w zimnym domu, a to może zatruć ich przyszłość.
W domu Halina nie zmrużyła oka całą noc. Rozdarła się między chęcią ochrony syna a strachem przed zranieniem jego wyboru. Jak powiedzieć Jakubowi, iż to nie jest rodzina, o jakiej dla niego marzyła? Bała się, iż jej słowa złamią mu serce, ale milczenie było jeszcze gorsze. Przysięgła sobie, iż porozmawia z synem — ale jak znaleźć adekwatne słowa? Czy zrozumie jej obawy, czy miłość go zaślepi? I co czeka ich rodzinę, jeżeli to małżeństwo jednak dojdzie do skutku?
