Niebo lekko mżyło jak delikatna zasłona deszczu gdy ludzie mijali się z rozpostartymi parasolami i spuszczonymi wzrokiem. Nikt jednak nie zwrócił uwagi na kobietę w beżowym kostiumie, która stanęła na środku skrzyżowania i opadła na kolana. Jej głos drżał. Proszę wyjdź za mnie szepnęła, trzymając aksamitne pudełeczko w dłoniach. Mężczyzna, któremu składała oświadczyny? Od tygodni nie golił się, nosił płaszcz zacerowany taśmą i spał w zaułku zaledwie kilkaset metrów od warszawskiej Giełdy Papierów Wartościowych.
Dwa tygodnie wcześniej
Ewa Kowalska, 36-letnia miliarderka, prezeska firmy technologicznej i samotna matka, miała wszystko przynajmniej tak myślał świat. Nagrody z listy Fortune-100, okładki magazynów i apartament z widokiem na Łazienki Królewskie. Ale za szklanymi ścianami biura czuła, iż się dusi.
Jej sześcioletni syn Tomek przestał mówić, odkąd jego ojciec znany chirurg porzucił ją dla młodej modelki i życia w Berlinie. Tomek już się nie uśmiechał. Ani na kreskówki, ani na szczeniaczki, choćby na tort czekoladowy.
Nic go nie cieszyło poza dziwnym, obdartym mężczyzną, który karmił gołębie przed jego szkołą.
Ewa pierwszy raz zauważyła go, gdy spóźniła się po syna. Tomek, cichy i zamknięty w sobie, wskazał przez ulicę i powiedział: Mamo, ten pan rozmawia z ptakami, jakby byli jego rodziną.
Ewa machnęła ręką aż sama nie zobaczyła. Bezdomny, może czterdziestolatek, z ciepłymi oczami spod warstwy brudu i zarostem, kruszył chleb na kamienny parapet i cicho rozmawiał z każdym gołębiem, jak z przyjacielem. Tomek stał obok, patrzył łagodnym wzrokiem z tą ciszą, której Ewa nie widziała od miesięcy.
Od tamtej pory zaczęła przychodzić pięć minut wcześniej, tylko po to, by obserwować tę scenę.
Pewnego wieczoru, po ciężkim zebraniu zarządu, Ewa szła sama koło szkoły. Tam był on choćby w deszczu szepczący do ptaków, przemoczony, ale wciąż uśmiechnięty.
Zawahała się, potem przeszła przez ulicę.
Przepraszam powiedziała cicho. Podniósł wzrok, oczy miał żywe, mimo brudu. Jestem Ewa. Ten chłopiec, Tomek on bardzo się do pana przywiązał.
Uśmiechnął się. Wiem. Rozmawia z ptakami. One rozumieją rzeczy, których ludzie nie pojmują.
Roześmiała się, mimo siebie. Mogę spytać, jak pan się nazywa?
Marek odpowiedział po prostu.
Rozmawiali. Dwadzieścia minut. Potem godzinę. Ewa zapomniała o zebraniu. Zapomniała o parasolu, pod którym deszcz spływał jej po plecach. Marek nie prosił o pieniądze. Pytał o Tomka, o jej firmę, jak często się śmieje i słuchał. Naprawdę słuchał.
Był dobry. Mądry. Zwyczajny. I zupełnie inny niż każdy mężczyzna, jakiego znała.
Z dni złożył się tydzień.
Ewa przynosiła kawę. Potem zupę. Potem szalik.
Tomek rysował portrety Marka i mówił matce: On jest jak prawdziwy anioł, mamo. Tylko smutny.
Ósmego dnia Ewa zadała pytanie, którego nie planowała:
Co co byś zrobił, żeby znów zacząć żyć? Dostać drugą szansę?
Marek odwrócił wzrok. Ktoś musiałby uwierzyć, iż wciąż jestem ważny. Że nie jestem tylko duchem, którego nikt nie widzi.
Potem spojrzał jej prosto w oczy.
I chcę, żeby ta osoba była szczera. Żeby nie było to z litości. Tylko wybór.
Teraz Oświadczyny
I tak się stało, iż Ewa Kowalska, miliarderka i prezeska, ta, która przed śniadaniem kupowała spółki z branży AI, teraz klęczała na kolanach na ulicy Marszałkowskiej, z pierścionkiem w dłoni, przed mężczyzną, który nie miał nic.
Marek wydawał się oszołomiony. Zesztywniały. Nie z powodu kamer, które już zaczęły migać, ani gapiów z uniesionymi brwiami.
Tylko przez nią.
Chcesz wyjść za mnie? szepnął. Ewo, nie mam nazwiska. Nie mam konta w banku. Śpię za śmietnikiem. Dlaczego ja?
Przełknęła ślinę. Bo sprawiasz, iż mój syn się śmieje. Bo znowu czuję. Bo jesteś jedynym, który niczego ode mnie nie chciał po prostu chciałeś mnie poznać.
Marek patrzył na pudełeczko w jej dłoni.
Potem zrobił krok w tył.
Tylko najpier
