Proszę cię, córeczko, zlituj się nade mną, już trzy dni nie miałam w ustach kawałka chleba, a nie mam ani grosza błagała starsza kobieta sprzedawczyni.
Zimny wiatr wdzierał się aż do kości, owijając się wokół starych ulic miasta, jakby chciał przypomnieć czasy, gdy mieszkali tu jeszcze ludzie o ciepłych sercach i szczerych spojrzeniach.
Wśród szarych murów i odrapanych szyldów stała starsza kobieta, której twarz pokrywała siatka drobnych zmarszczek, jakby każda z nich opowiadała inną historię cierpienia, wytrwałości i zawiedzionych nadziei. W dłoniach ściskała wytartą torbę, pełną pustych butelek, ostatnich śladów minionego życia. Jej oczy były wilgotne, a łzy spływały powoli po policzkach, nie spiesząc się, by wyschnąć w mroźnym powietrzu.
Błagam cię, córko szepnęła drżącym głosem, jak liść na wietrze. Trzy dni nie jadłam chleba. Nie mam ani złotówki choćby grosika na kawałek.
Jej słowa zawisły w powietrzu, ale za szklanymi drzwiami kiosku sprzedawczyni tylko obojętnie pokręciła głową. Jej spojrzenie było zimne jak lód.
I co z tego? odparła z irytacją. To jest piekarnia, nie punkt skupu butelek. Nie umiesz czytać? Na tablicy wyraźnie napisane: butelki oddaje się w specjalnym punkcie, tam dostaniesz pieniądze na chleb, na jedzenie, na życie. Czego ode mnie chcesz?
Starsza kobieta była zdezorientowana. Nie wiedziała, iż punkt skupu zamyka się o dwunastej. Spóźniła się. Za późno na tę drobną szansę, która mogła uratować ją przed głodem. Nigdy wcześniej nie przyszłoby jej do głowy zbierać butelki. Była nauczycielką, kobietą wykształconą, o godnej postawie i honorze, którego nie straciła choćby w najcięższych dniach. Ale teraz teraz stała przed kioskiem jak żebraczka, czując, jak gorzki smak wstydu wypełnia jej duszę.
No cóż powiedziała sprzedawczyni, łagodząc nieco ton. Powinnaś mniej spać. Jutro, jeżeli przyniesiesz butelki wcześniej, przyjdź, a dam ci coś do jedzenia.
Córeczko błagała kobieta daj mi choć ćwiartkę bochenka Zapłacę ci jutro. Czuję się słabo Nie wytrzymam tego głodu.
Ale w oczach sprzedawczyni nie było iskry współczucia.
Nie odcięła stanowczo. Nie zajmuję się dobroczynnością. Sama ledwo wiążę koniec z końcem. Codziennie przychodzą tłumy i proszą, a nie mogę nakarmić wszystkich. Nie zawracaj mi głowy, mam kolejkę.
Niedaleko stał mężczyzna w ciemnym płaszczu, pogrążony w myślach. Wydawał się oderwany od rzeczywistości, jakby był w innym świecie świecie zmartwień, decyzji, przyszłości. Sprzedawczyni w jednej chwili się przeobraziła, jakby przed nią stanął nie byle kto, ale istotny gość.
Dzień dobry, panie Pawle! zawołała serdecznie. Dzisiaj mamy pana ulubiony chleb, z orzechami i suszonymi owocami. A ciastka świeże, z morelami. Wiśniowe są z wczoraj, ale też smaczne.
Dzień dobry odpowiedział roztargniony. Proszę chleb z orzechami i sześć ciastek wiśniowych.
Z morelami? zapytała z uśmiechem.
Nie ma znaczenia mruknął. Z morelami, jeżeli pani woli.
Wyciągnął gruby portfel, wyjął duży banknot i wręczył go w milczeniu. Wtedy jego wzrok przypadkowo powędrował na bok i zatrzymał się. Zobaczył starszą kobietę, która stała w cieniu kiosku. Jej twarz wydała mu się znajoma. Bardzo znajoma. Ale pamięć uparcie nie chciała przywołać wspomnień. Tylko jeden szczegół zabłysnął w jego świadomości: duża broszka w kształcie staroświeckiego kwiatu, przypięta do jej wytartego płaszcza. Było w niej coś szczególnego coś bliskiego.
Mężczyzna wsiadł do swojego czarnego samochodu, postawił torbę z zakupami na siedzeniu i odjechał. Jego biuro było niedaleko, na obrzeżach miasta, w nowoczesnym, choć skromnym budynku. Nie lubił przepychu. Paweł Nowak, właściciel dużej firmy sprzedającej sprzęt AGD, zaczynał od zera, w pierwszych latach 90., gdy kraj był na skraju chaosu, a każdą złotówkę zdobywało się krwią i potem. Dzięki twardej woli, inteligencji i niesamowitej pracowitości zbudował imperium, nie licząc na znajomości ani protekcje.
Jego dom ładny dom na przedmieściach tętnił życiem. Mieszkała tam jego żona Joanna, dwóch synów, Bartek i Krzysiek, a niedługo miała urodzić się długo wyczekiwana córka. To właśnie telefon od żony wyrwał go z zamyślenia.
Paweł powiedziała Joanna zmartwionym głosem. Dzwonili ze szkoły. Bartek znowu się pobił.
Kochanie, nie wiem, czy będę mógł westchnął. Mam ważne spotkanie z dostawcą. Bez tej umowy możemy stracić miliony.
Ale ciężko mi iść samej szepnęła. Jestem w ciąży, zmęczona. Nie chcę tam iść sama.
Nie idź odparł szybko. Obiecuję, iż znajdę czas. A Bartek dostanie solidną reprymendę, jeżeli nie zacznie się zachowywać.
Nigdy nie jesteś w domu powiedziała smutno. Wracasz, gdy dzieci już śpią, wychodzisz, gdy jeszcze leżą w łóżkach. Martwię się o ciebie. W ogóle nie odpoczywasz.
To praca odpowiedział, czując ukłucie winy. Ale wszystko dla rodziny. Dla ciebie, dla dzieci, dla naszej córeczki, która niedługo przyjdzie na świat.
Wybacz mi szepnęła. Po prostu cię potrzebuję.
Paweł spędził cały dzień w biurze, a potem jeszcze popołudnie. Gdy wrócił do domu, dzieci już spały, a żona siedziała w salonie, czekając na niego. Przeprosiła za swoje słowa, ale on tylko pokręcił głową.
Masz rację powiedział cicho. Za dużo pracuję.
Zaproponowała, żeby odgrzała kolację, ale Paweł odmówił.
Jadłem w biurze. Przyniosłem ciastka z morelami, z tego samego kiosku. Są przepyszne. I chleb z orzechami
Nie smakował nam zauważyła Joanna. Chłopcy choćby go nie dojedli.
Paweł zamyślił się. W jego umyśle pojawił się obraz starszej k
