Uczono nas przez wiele lat, iż menopauza zależy od braku estrogenu. W praktyce jednak
okazuje się, iż dużo bardziej niż o estragon, chodzi o progesteron, to jego niedobór
najprawdopodobniej odczuwamy w trakcie perimenopauzy, która może trwać choćby 11 lat
(!). Progesteron po 40 roku życia, a adekwatnie jego braki, mogą mocno dać nam w kość.
Jak sprawdzić, czy to już?
Progesteron i inne hormony. Progesteron po 40 roku życia
Wiele kobiet, myśląc o menopauzie, zwykło koncentrować się na jajnikach i wygaszaniu
przez nich pracy. Tymczasem hormony wydzielane są nie tylko w układzie rozrodczym,
ale produkowane są także przez skórę, nadnercza, mięśnie, mózg, szyszynkę, a nawet
mieszki włosowe i tkankę tłuszczową.
Co ciekawe, gdy jajniki przestają pracować pełną parą, ich funkcje zaczynają przyjmować inne organy w ciele, dbając jednocześnie o zwiększoną produkcję androgenów–
odpowiadających za dobre samopoczucie, libido i ogólny dobrostan organizmu.
Jak przekonuje doktor Christrane Northup w swojej książce „Ciało kobiety. Mądrość
kobiety” – u zdrowej kobiety niedobór progesteronu może być całkowicie zneutralizowany przez zwiększoną produkcję androgenów w okresie menopauzy. Kobiety takie mogą adekwatnie niezauważalnie przechodzić menopauzę i nie doświadczać żadnych przykrych symptomów charakterystycznych dla tego okresu. Niestety takich szczęściar jest tylko 15%. Zdecydowana większość z nas przez lata boryka się z przykrymi objawami przekwitania.
Od razu rodzi się naturalne pytanie.
Od czego to zależy, jak kobieta poradzi sobie ze spadkiem poziomu progesteronu? Jak sprawić, żeby menopauza była dla nas lżejsza, a może choćby niezauważalna?
Okazuje się, iż w dużym stopniu nasza osobista reakcja na spadki hormonów zależy od
tego, jak do tej pory żyłyśmy: jak się odżywiałyśmy, jak mocne mamy nadnercza, a także, jak pod względem psychologicznym podchodzimy do zmian występujących w naszym ciele: czy je akceptujemy, rozumiemy je, a może utożsamiamy je z końcem swojej
młodości?
Jaki poziom progesteronu świadczy o menopauzie?
W okresie menopauzy poziom hormonów spada. Organizm kobiety wytwarza znacznie mniej progesteronu i estrogenu niż wcześniej, w fazie płodnej.
Na liczbach wygląda to następująco. O menopauzie świadczy poziom progesteronu na poziomie 0,07-1,25 ng/ml. Natomiast estradiol w okresie menopauzy najczęściej mieści się w granicy 0,04 -0,15 nmol/l.
Jakie są objawy braku progesteronu?
Niedobór progesteronu wiąże się z przykrymi objawami menopauzy. Doświadcza ich choćby 85% kobiet na całym świecie.
Są to:
- uderzenia gorąca – przez połowę kobiet oceniane jako nie do wytrzymania,
- ścieńczenie i suchość pochwy,
- spadek libido,
- dekoncentracja,
- problemy z pamięcią.
- zmęczenie,
- drażliwość,
- wahania nastrojów.
Dodatkowo na skutek zmian hormonalnych zwiększa się ryzyko chorób serca i osteoporozy.
Przeczytaj – niedobory progesteronu po 40 objawy
Czy niski progesteron powoduje tycie?
Samo obniżenie poziomu progesteronu następujące wraz z wiekiem nie powoduje tycia. Jednak konsekwencje zmian hormonalnych prowadzące do drażliwości, spadku nastroju mogą sprzyjać zwiększeniu łaknienia i częstszemu jedzeniu. W konsekwencji tego mnóstwo kobiet tyje w okresie przejściowym.
Progesteron po 45 roku życia
Jak wygląda miesiączka po 45 roku życia?
Miesiączka po 45 roku życia w wyniku obniżenia poziomu hormonów również może wyglądać inaczej niż dotychczas. Okres często jest bardziej obfity lub wręcz przeciwnie bardzo skąpy. Krwawienia pojawiają się często nieregularnie, cykle się wydłużają lub skracają. Kobiecie może być bardzo trudno określić dzień cyklu, w którym aktualnie się znajduje.
Czy w wieku 45 lat można przechodzić menopauzę?
Średni wiek menopauzy w Polsce to 51 lat. To właśnie w tym wieku większość kobiet przestaje miesiączkować. Nie oznacza to jednak, iż zmiana ta nie może następować wcześniej. Nie tak rzadko zdarza się bowiem menopauza przedwczesna. I to nie tylko w wieku 45 lat, ale czasami znacznie wcześniej, bo już po czterdziestce.
Progesteron po 40 roku życia – dbaj o siebie
Oczywiście spadki poziomu hormonów można minimalizować za pośrednictwem hormonalnej terapii zastępczej. Można także spróbować sobie radzić naturalnie – ziołami, medytacją, jogą, zwróceniem uwagi na codzienny jadłospis, a także poprzez minimalizowanie stresu i powrót do utraconej równowagi życiowej.
