Paweł Antoni nigdy nie przypuszczał, iż starość spotka go za kratami obcego progu, pod czujnym okiem pielęgniarek, wśród tych, których porzuciły własne dzieci. Wierzył, iż zasłużył na więcej – na szacunek, ciepło, spokój. W końcu całe życie ciągle pracował, utrzymywał rodzinę, budował codzienność wokół jedynej euforii – żony Luby i córki Róży.
Z Lubą przeżyli razem ponad trzydzieści lat, w zgodzie i zrozumieniu. Gdy odeszła cztery lata temu, w jego domu zrobiło się pusto i chłodno. Jedyną pociechą została Róża i mała wnuczka Zosia. Pomagał, jak tylko mógł – opiekował się dziewczynką, oddawał emeryturę na zakupy, zostawał z nią, gdy córka z mężem wychodzili do kina czy do pracy. Aż nagle wszystko się zmieniło.
Róża zaczęła krzywo patrzeć, gdy ojciec zbyt długo przesiadywał w kuchni. Drażnił ją jego kaszel. *Tato, ty już swoje przeżyłeś, daj innym żyć!* – słyszał coraz częściej. Potem pojawiły się rozmowy o „domu z doskonałą opieką”, „przytulnym pensjonacie z lekarzami i telewizorem”. Paweł próbował się bronić.
– Róziu, to moje mieszkanie. jeżeli ci ciasno – wyprowadź się do teściowej. Mieszka sama w trzypokojowym.
– Wiesz dobrze, iż się z nią nie dogaduję. I w ogóle, nie zaczynaj! – warknęła córka.
– Chcesz po prostu przejąć mieszkanie. Lepiej byś sama na siebie zarabiała, zamiast mnie wykolejać!
Po tej rozmowie nazwała go *egoistą*, zagroziła, iż *i tak znajdzie sposób*. W tydzień później sam spakował rzeczy. Nie dlatego, iż chciał. Dlatego, iż nie mógł już znieść świadomości, iż we własnym domu jest tylko ciężarem. Wyszedł w milczeniu. Róża promieniała. Niemal na rękach go wyniosła.
W dom opieki dali mu mały pokój z oknem i starym telewizorem. Paweł dni spędzał na dworze, pod gołym niebem, wśród takich samych odrzuconych jak on.
– Dzieci was tu odstawiły? – spytała kiedyś sąsiadka z ławki.
– Tak, córka uznała, iż przeszkadam – odparł, powstrzymując łzy.
– U mnie to samo. Syn wybrał żonę. Wyrzucili mnie za drzwi. Jestem Wanda.
– A ja Paweł. Miło mi.
Zaprzyjaźnili się. Ból łatwiej było znosić, gdy obok był ktoś, kto rozumie. Minął rok. Córka ani nie zadzwoniła, ani nie przyjechała, ani nie napisała.
Pewnego dnia Paweł siedział z książką, gdy usłyszy znajomy głos.
– Panie Pawle? Nie spodziewałam się pana tu zobaczyć – zdziwiła się jego dawna sąsiadka Anna, lekarka, która przyjechała zbadać pensjonariuszy.
– Ano. Już rok tutaj. Jak widzisz, stałem się niepotrzebny. Ani słowa, ani znaku życia.
– Dziwne… Róża mówiła, iż kupił pan domek na wsi, wyjechał na odpoczynek.
– Wolałbym wyjechać… Niż zmarnieć tu, za płotem.
Anna pokiwała głową. Ale po badaniu wróciła. Nie mogła zapomnieć tej rozmowy. Po dwóch tygodniach znów przyjechała – tym razem z propozycją:
– Panie Pawle, dom mojej matki na wsi stoi pusty. Odeszła niedawno, gospodarstwo sprzedane. Dom solidny, ciepły, obok las, rzeka. jeżeli pan chce – niech pan tam zamieszka. Nie planuję tam wracać, a sprzedawać szkoda.
Paweł milczał, aż w końcu rozłkał się. Obecna osoba ofiarowała to, na co rodzona córka machnęła ręką.
– Czy mógłbym jeszcze o coś prosić? Jest tu kobieta… Wanda. Też nikomu nie potrzebna. Chciałbym, żebyśmy pojechali tam razem.
– Oczywiście – uśmiechnęła się Anna. – jeżeli się zgodzi, żaden problem.
Paweł podbiegł do Wandy:
– Pakuj się! Jedziemy! Dom na wsi, świeże powietrze, wolność. Będzie nam dobrze. Po co nam to wszystko?
– Jedźmy! Do nowego życia!
Spakowali torby, kupili prowiant i ruszyli. Anna sama ich zawiozła, nie chciała, by tłukli się autobusem. Paweł ściskał sąsiadkę, nie wiedząc, jak wyrazić wdzięczność. Tylko poprosił: *Tylko córce niech pani nie mówi. Nie chcę o nią choćby słyszeć.*
Anna uśmiechnęła się i skinęła głową. Nie zrobiła nic wielkiego. Po prostu zachowała się po ludzku. A to dzisiaj – już niemal heroizm.
