Dzisiaj wpisuję do dziennika wspomnienie, które mocno mną wstrząsnęło. Moja żona, Kinga, krzątała się po kuchni, układając serwetki i ustawiając sztućce. Obchodziłem urodziny – nie okrągłe, ale ważne. Obiecały przyjechać córki z rodzinami, a wnuki od miesięcy marudziły o „prawdziwe przyjęcie, jak za dawnych lat”. Kinga przypomniała sobie czasy, gdy wszystko było trudniejsze – lata dziewięćdziesiąte…
Wtedy każdy grosz był na wagę złota. Żywność zdobywało się z trudem, ale Kinga zawsze dawała z siebie wszystko – dla rodziny, dla domowego ciepła. Pewnego roku córki, Zosia i Hania, wróciły ze szkoły przygnębione. Oceny dobre, ale humory w piwnicy. W końcu Zosia się przyznała:
– Mamo, wszystkie dziewczyny w klasie mają angorskie czapki, tylko my chodzimy w tych starych… Kupisz nam?
Kinga uległa. Nie byli bogaci, ale córki były grzeczne, uczyły się, pomagały w domu. Wykroiła ostatnie złote z budżetu i kupiła. euforia dziewczynek była bezcenna, ale na urodzinowe przyjęcie nie starczyło już pieniędzy.
Ratunkiem okazał się przypadek. Następnego dnia w sklepie ktoś krzyknął:
– Kiełbasa!
Tłum rzucił się do lady. Kinga zdążyła złapać dwa kawałki ulubionej. W sobotę udało jej się zdobyć masło – ekspedientka szepnęła, kiedy „wyrzucą” towar. Dzięki kartkom i pomocy córek, Kinga znalazła sposób.
W niedzielę stół wyglądał jak za najlepszych czasów. W centrum – pieczony kurczak, rumiany i chrupiący, na poduszce z ryżu. Teściowi szczególnie smakowała sałatka z topionych serków, jajek i czosnku. Szarlotka wyszła znakomicie – teściowa aż prosiła o przepis.
A teraz – współczesność. Córki dorosły, mają swoje rodziny. Naszych rodziców już nie ma. Ale oto znów niedziela, znów urodziny. Wyszedłem na spacer z naszym psem, Burem, a Kinga znów nakrywała do stołu. Nie pizza na wynos, nie sushi – domowy obiad. Stary, dobry, serdeczny.
Goście zjawili się niemal jednocześnie. Wnuki hałasowały w przedpokoju, zrzucając buty. Zosia i Hania przytuliły matkę.
– Mamo, co tak pachnie? – spytała Zosia.
– Nie chcemy pizzy! – krzyknęły wnuki z korytarza.
Wszedłem ostatni. Wszyscy rzucili się z życzeniami.
– No to chodźmy do stołu – uśmiechnęła się Kinga.
Gdy weszliśmy do jadalni, wszyscy oniemieli.
– Mamo… – szepnęła Hania. – To tak jak dawniej… Ten kurczak, sałatka, ryż…
Śmiech, toasty, ciasto z herbatą. Wszystko jak kiedyś. Tylko my – starsi.
Kiedy goście odjechali, przytuliłem Kingę.
– Dziękuję, kochanie. Przywróciłaś tamte czasy. Byliśmy wtedy szczęśliwi. Choć brakowało pieniędzy, na kanapę zbieraliśmy rok, balkonu nie mogliśmy oszklić. Ale byliśmy razem. I teraz jesteśmy. A to się liczy.
– Sto lat, kochany. Niech takich chwil będzie jak najwięcej.
Dziś zrozumiałem, iż prawdziwe bogactwo to nie pieniądze, ale chwile, które stają się wspomnieniami.
