Mateusz zatrzymał samochód przed bramą cmentarza i głęboko westchnął. Boże, ile razy obiecywał sobie tu przyjechać? Ile razy odkładał to „na później”? Kiedy matka żyła — zawsze brakowało czasu. Po jej śmierci — jakby przeszłość w ogóle przestała istnieć.
A przecież dawno musiał się otrząsnąć. Zrozumieć, iż cały ten świat, który tak starannie budował, był tylko fasadą. Żadne słowo, żaden gest nie miał prawdziwego fundamentu. Ironicznie, ale choćby był wdzięczny Natalii — już byłej żonie — iż rozwaliła ten kruchy zamek z kart. Po prostu trzask — i wszystko runęło! Tak idealne z pozoru małżeństwo, takie „prawdziwe” przyjaźnie… A w rzeczywistości — jego żona, jego najlepszy przyjaciel i cała reszta, która wiedziała i milczała. To nie był zwykły upadek. To był odwet losu, po którym Mateusz do dziś nie mógł się podnieść.
Tuż po rozwodzie wrócił do rodzinnego miasta. Minęło osiem lat od pogrzebu matki. Osiem lat! I ani razu nie znalazł czasu, by odwiedzić jej grób. Dopiero teraz, gdy w życiu nie zostało nic dobrego, pojął prostą prawdę: mama była jedyną osobą, która nigdy by go nie zdradziła.
Ożenił się późno — miał trzydzieści trzy lata, a Natalia zaledwie dwadzieścia pięć. Dumny był z niej jak z trofeum. Piękna, elegancka, „wysokich lotów”, jak mu się wtedy wydawało. Teraz pamiętał jej twarz wykrzywioną wściekłością, słowa, które rzucała w niego jak nożami: iż całe ich krótkie wspólne życie go nienawidziła, iż każda noc z nim była dla niej męką. Do dziś nie rozumiał, jak mógł być tak ślepy. Płakała, przepraszała, mówiła, iż czuła się samotna… Ale wystarczyło rzucić „rozwód” — i maska opadła. Oto prawdziwa Natalia.
Mateusz wysiadł z auta, sięgając po bukiet kwiatów z tylnego siedzenia. Szedł powoli, patrząc pod nogi. Ścieżka pewnie zarosła. choćby na odsłonięcie pomnika nie przyjechał — wszystko załatwił przez internet, zdalnie. Jak symbol jego życia: wszystko z daleka, wszystko nieprawdziwe.
Ogrodzenie było czyste. Nagrobek też. Kwiaty świeże, ziemia delikatnie spulchniona. Ktoś dbał o grób. Może któraś ze starych przyjaciółek matki. A może… syn po prostu miał „ważniejsze sprawy”.
Otworzył furtkę i szepnął:
— Cześć, mamo…
Gardło mu się ścisnęło, oczy zapłonęły. Mateusz nie spodziewał się, iż zapłacze. Biznesmen, zimny, wyrachowany, przyzwyczajony do kontroli. A teraz szlochał jak dziecko. Nie powstrzymywał łez. Były wyzwalające, jakby wypłukiwały z duszy wszystko, co związane z Natalią, zdradą, bólem. Jakby mama naprawdę była obok, głaskała go po głowie i szeptała: „Już dobrze, synku… Wszystko będzie dobrze”.
Siedział długo. W ciszy. Ale w myślach mówił. Przypominał dzieciństwo: jak się przewracał, rozbijał kolana, a mama smarowała jodyną i powtarzała: „Zarośnie, choćby śladu nie zostanie”. I rzeczywiście — z czasem rana znikała. A ból stawał się lżejszy. Mama zawsze dodawała: „Do wszystkiego można przywyknąć. Tylko nie do zdrady”.
Teraz rozumiał każde jej słowo. Wtedy brzmiały jak czułe frazesy, a okazały się mądrością.
Płacił sąbI wtedy Mateusz uświadomił sobie, iż prawdziwe szczęście nigdy nie było daleko – stało przed nim w postaci uśmiechniętej Małgosi i kobiety, która mimo wszystko wciąż nosiła jego miłość w sercu.
