Powierzenie kluczy teściowej: zaufanie, które przerodziło się w test czystości

Pozostawić klucze teściowej: akt zaufania czy test na czystość?

Zostawiliśmy klucze do naszego mieszkania mojej teściowej, a ona postanowiła przeprowadzić inspekcję sanitarną.

Moja teściowa, Wanda Nowak, to kobieta w pewnym wieku, o surowym spojrzeniu i nieugiętym charakterze. Z mężem nie uważaliśmy jej za despotyczną czy wrogą. Wręcz przeciwnie ich relacja zawsze wydawała się ciepła, a ze mną była uprzejma, choć zdystansowana. Aż do naszej ostatniej podróży do Egiptu, gdy powierzyliśmy jej klucze tylko po to, by podlewała kwiatki.

Wando powiedziałam przed wyjazdem macie klucze. Wpadnijcie, sprawdźcie, czy wszystko gra, nakarmcie złotą rybkę, podlejcie pelargonie. I dzwońcie, jeżeli coś się stanie.

Tydzień nad Morzem Czerwonym był bajeczny: słońce, relaks, błogie lenistwo. Po powrocie wydawało się, iż nic się nie zmieniło: praca, rutyna, wieczory przed telewizorem. Ale coś jednak było nie tak. Kubek stał w innym miejscu, ręcznik złożony inaczej. Myślałam, iż to moja wyobraźnia. Mąż tylko wzruszał ramionami: Przesadzasz.

Aż pewnego piątku wróciłam wcześniej z biura. Otwieram drzwi a tu jej buty w przedpokoju. Brunatny płaszcz wisiał na wieszaku. I nagle Wanda, siedząca w kuchni, popijająca herbatę i przeglądająca nasze rachunki za prąd.

Dzień dobry powiedziałam, tłumiąc drżenie w głosie. Co tu robicie?

Podskoczyła, jakby ją kopnęła krowa:

Aniu! Tak wcześnie?

Mam się meldować przed wejściem do własnego mieszkania? A wy?

Chciałam upewnić się, iż wszystko w porządku. I mam ci coś do powiedzenia.

Nastąpiła scena jak z absurdalnego dramatu. Wskazała kurz pod półką, przejrzała lodówkę wzrokiem sanepidu i oznajmiła:

Gdzie rosół? Gdzie domowe jedzenie? Mego syna głodem morzycie! Dawniej był wypielęgnowany, najedzony. A teraz? Wraca zmęczony do lodowatego domu. Następnym razem chcę widzieć lodówkę pełną domowych obiadów. I ten bałagan Duszno tu!

Zaciśnięte pięści, gardło ściśnięte ze złości. Ona dodała jeszcze Przepraszam, chcę waszego dobra, zarzuciła płaszcz i wyszła. Stałam w przedpokoju, okradziona nie z rzeczy, ale z prywatności.

Dogoniłam ją przy windzie.

Zabierzcie klucze powiedziałam. Ale koniec z rewizjami. Albo pomagacie, albo dajcie spokój.

Udawała, iż się wzbrania, zakłopotana:

Nie histeryzuj, Aniu. To z miłości.

Następnego dnia w domu zastałam garnek parującej pomidorowej. Kartka: Powiedz Jackowi, iż to twoja robota. Będzie taki szczęśliwy!

Uśmiechnęłam się mimo woli. Może da się znaleźć wspólną płaszczyznę. Pod warunkiem jasnych granic. Klucze otwierają drzwi, ale nie powinny łamać tych do wzajemnego szacunku. A jeżeli już je komuś powierzysz lepiej odzyskać je w porę.