Zdecydowaliśmy się nie zostawić dzieciom spadku. Niech będzie to dla nich życiową lekcją.
Zawsze z Weroniką staraliśmy się być dobrymi rodzicami. Nie tyranami, nie moralistami, ale ludźmi, na których można się oprzeć. Wychowywaliśmy syna i córkę w miłości i spokoju. W naszym domu panowała atmosfera zaufania – nie wtykaliśmy nosa w ich telefony, nie kontrolowaliśmy każdego kroku, nie krzyczeliśmy, nie upokarzaliśmy. Wszystkie sprawy rozwiązywaliśmy przy stole, rozmową, a nie awanturami. Myślałem, iż właśnie tak należy wychowywać dzieci – z szacunkiem. Ale dziś rozumiem, iż naszą cierpliwość uznali nie za siłę, ale za słabość.
Może powinniśmy być surowsi. Czuć bardziej. Ale to przecież rodzina… Na najbliższych patrzy się długo przez pryzmat miłości, a nie prawdy. Nie zauważyliśmy, jak nasze dzieci stawały się coraz chłodniejsze, wyrachowane, pozbawione serca. Po prostu nie chcieliśmy w to wierzyć. Na próżno.
Pewnego dnia zasłabłem i zostałem w domu. Córka nie wiedziała o tym. Miała siedemnaście lat. Wróciła z koleżanką i od razu poszły do kuchni. Tam otworzyły butelkę wina i zaczęły rozmowę, której nigdy nie zapomnę.
Najpierw gawędziły o błahostkach. A potem usłyszałem:
— Znów wyciągnęłyśmy z portfela ojca pieniądze z bratem. choćby nie zauważył. Są tak naiwni – nic nie widzą, nic nie rozumieją…
Zamarłem. W piersi ścisnęło mi się wszystko. Moja córka, która mówiła do mnie „tatusiu”, przytulała się i uśmiechała – teraz mówiła o mnie, jakbym był nikim. Śmiała się, drwiła, obrażała mnie i Weronikę. I nagle zrozumiałem – to nie była tylko jedna rozmowa. To było lustro, w którym zobaczyłem, kogo naprawdę wychowaliśmy.
Wszedłem do kuchni. Koleżanka od razu mnie zauważyła i zamilkła. Córka mówiła dalej, aż usłyszała moje kroki. Odwróciła się – twarz jej zbladła. Patrzyła jak schwytany złodziej. Spotkaliśmy się wzrokiem, ale ani słowem się nie odezwaliśmy. Wziąłem z lodówki butelkę wody i wyszedłem.
Tego samego wieczoru założyłem zamek na drzwi naszej sypialni. Gdy Weronika wróciła, opowiedziałem jej wszystko. Łagodziłem, jak mogłem. Płakała. Potem przyznała, iż od dawna czuła, jak dzieci się od nas oddalają, ale miała nadzieję – iż to wiek, iż minie.
Oni oczywiście gwałtownie zrozumieli, co się stało. Ruszyli do ataku: „mamusiu”, „tatusiu”, pomoc, troski. Ale my już nie uwierzyli. Po kilku miesiącach maski opadły. Chłód, obojętność, zamknięte drzwi. Przestali udawać.
Gdy syn skończył osiemnaście lat, podjęliśmy z Weroniką decyzję: sprzedaliśmy duże mieszkanie, kupiliśmy dzieciom kawalerkę, ale zapisaliśmy ją na siebie. Dla siebie nabyliśmy niedokończony dom na wsi, wykończyliśmy go w rok. Zaczęliśmy żyć dla siebie. A dzieci… Zapomniały o nas.
Ani telefonu, ani odwiedzin. Tylko gdy potrzebowali pieniędzy – „pomóżcie”. I tyle. Zrozumieliśmy – nie ma w nich ciepła. Tylko wyrachowanie.
Wtedy podjęliśmy ostateczną decyzję: nie będzie testamentu. Cały majątek – dom, ziemię, konto – przekażemy fundacji charytatywnej. Lepiej pomóc tym, którzy naprawdę potrzebują, niż tym, którzy uważają, iż się im „należy”.
Może kiedyś zrozumieją. Może pojmą, iż rodzice to nie bankomat. Że zaufanie to nie słabość. Że kochać to nie znaczy przymykać oczy na zdradę.
A tymczasem – żyjemy. Cicho. Spokojnie. Z przekonaniem, iż postąpiliśmy słusznie.
