Postanowiliśmy odwiedzić moich rodziców prawie pół roku po ślubie. Wiedziałem, iż to będzie próba, ale nie spodziewałem się, jak bardzo trudna. Ledwo przestąpiliśmy próg, a matka powitała nas zimnym spojrzeniem i słowami, od których krew ścięła mi się w żyłach: Tu się pracuje, a nie zabawia. W jej głosie czaiła się groźba, jakbyśmy przyjechali nie do rodzinnego domu, ale do obozu pracy.
Moja Zosia, z jej delikatnymi dłońmi i miejską wrażliwością, nagle wydała się krucha jak polny kwiat. Widziałem, jak mocno ścisnęła moją dłoń, gdy matka kazała jej czyścić rybę. Tadeuszu, to twoja żona, nie służąca! chciałem krzyknąć, ale milczałem. Milczałem, bo wiedziałem, iż każdy mój sprzeciw rozpali tylko większy ogień.
Te dni na wsi zamieniły się w koszmar. Zosia harowała do późnej nocy, jej palce drżały z zimna, gdy myła naczynia wodą ze studni. Widziałem, jak przygryza wargę, by nie rozpłakać się, gdy matka raz za razem oskarżała ją o lenistwo. Nigdy nie będziesz godna mojego syna! dźwięczało mi w głowie jak przekleństwo. A ja stałem z boku, jakby niewidzialne kajdany przykuły mnie do ziemi, na której dorastałem.
Nasze kolacje składały się z gotowanych ziemniaków i ryby, którą przygotowała Zosia, ale matka choćby nie usiadła z nami. Obserwowała z kąta jak cień, czekając na potknięcie. A gdy w końcu położyliśmy się spać, słyszałem, jak Zosia szlocha w poduszkę. Przepraszam Przepraszam za wszystko szeptałem, ale słowa rozpływały się w ciemności.
Po powrocie do domu postanowiłem powiedzieć matce: Nigdy więcej nie obrazisz mojej żony. Ale ona tylko się zaśmiała. Zapomniałeś, kto cię wychował? Kto cię karmił, gdy płakałeś z głodu? Jej słowa wbiły się w serce jak nóż.
Gdy znów przyjechaliśmy na wieś, byłem gotów walczyć. Ojciec złamał nogę i musiałem paść krowy. Zosi uwierały gumowe buty, które obtarły jej stopy do krwi. Deszcz zalał pola, zamieniając je w błoto. Szła za mną, potykając się, a ja milczałem, bo wiedziałem: każdy mój troskliwy gest wywoła nową falę drwin.
A potem baranina. Zosia nie znosiła jej zapachu, ale matka celowo przyrządzała ją codziennie. Jedz, jeżeli chcesz być częścią rodziny! krzyczała, gdy Zosia odsunęła talerz. Wziąłem widelec, rozdarłem kawał mięsa i rzuciłem na podłogę. Nigdy więcej syknąłem, ale to była dopiero pierwsza bitwa.
Teraz, gdy Zosia spodziewa się naszej córki, nie mogę już ryzykować. Przyjedź sama, jeżeli chcesz mówię do matki przez telefon. Ale ona zostaje tutaj. W jej milczeniu krył się cały ocean zniewag, ale moje serce po raz pierwszy było spokojne. Przytuliłem Zosię, a jej ciepłe dłonie przypomniały mi: czasem trzeba bronić rodziny choćby przed tymi, którzy dali ci życie.
P.S. Gdy następnym razem zadzwoniła matka, wyłączyłem telefon. Oboje cierpieliśmy. Ale czasem ból to jedyna droga, by się obudzić.
