Od lat byłam z Krzysztofem, nasza relacja rozwijała się powoli, ale stabilnie. Był troskliwy, zawsze dbał, bym czuła się kochana. Niedawno oświadczył się – z euforią przyjęłam jego propozycję. Marzyliśmy o wspólnej przyszłości, snując plany, które wydawały się niezniszczalne.
Gdy przygotowywaliśmy się do ślubu, jego rodzice wyjechali na wakacje i zaproponowali, byśmy tymczasowo zamieszkali w ich domu. Krzysztof od razu się zapalił – czas na próbę wspólnego życia, oswojenie codzienności. Zgodziłam się, choć w środku czułam niepokój: obcy dom, ledwo znani rodzice, ciężar odpowiedzialności. Ale miłość była silniejsza niż obawy.
Początkowo wszystko układało się idealnie. Z zapałem zajęłam się domem: gotowałam, prałam, sprzątałam. Krzysztof rzadko pomagał, wierząc, iż jego rolą jest zarabianie, a moją – dbanie o komfort. Nie protestowałam. W końcu jego zarobki były dobre, a mnie choćby podobało się przejęcie tych obowiązków.
Wszystko się zmieniło, gdy wrócili jego rodzice.
Wywiozłam dom na błysk: umyte podłogi, okna, wyczyszczone półki, uporządkowana kuchnia. Upiekłam ciasto, przygotowałam kolację – chciałam, by poczuli, iż witamy ich z sercem. Zamiast wdzięczności – cios w moją dumę. Krzysztof, wyraźnie zakłopotany, oznamiał, iż jego matka uznała mnie za niechlujną.
– Podobno nie umyłaś toalety, wanny też nietknięte – przekazywał jej słowa. – A kuchnia wygląda jak po burzy. Ciasto zresztą też niejadalne.
Poczułam się, jakby oblano mnie wrzątkiem. Dałam z siebie wszystko, nie szczędziłam czasu ani siły, by pokazać się jako dobra gospodyni. A w zamian – chłód, pretensje i upokorzenie. Byłam pewna: gdyby choćby było coś do zarzucenia, to tylko przez złośliwość. Każda gospodyni podziękowałaby za taką pracę, nie szukając dziury w całym. Ale teściowa najwyraźniej od początku miała uprzedzenia.
Po tej rozmowie Krzysztof stał się wycofany. Przestał mówić o ślubie z dawną wiarą, nie planował już przyszłości. Zaczęłam się bać. Czy naprawdę jedno zdanie matki może przekreślić wszystko?
Nie rozumiem, co jeszcze powinnam zrobić, by mnie zaakceptowano. Może zbyt gwałtownie zgodziłam się na małżeństwo? jeżeli choćby szczerym wysiłkiem nie zjednałam sobie jego matki, co czeka mnie po ślubie? Ciągłe przytyki? Upokorzenia? Walka o uwagę i szacunek syna?
I szczerze? Żałuję, iż zachowywałam się jak gospodyni. Powinnam była pozostać gościem. Nie wychodzić przed szereg, nie starać się – tylko czekać, aż wrócą. Wtedy może nie byłoby powodu do narzekań.
Krzysztof jeszcze przed tym wszystkim mówił, iż chciałby, byśmy mieszkali z jego rodzicami, aż uzbieramy na własne mieszkanie. Ale po tym wszystkim… Nie. Więcej nie przekroczę progu tego domu. Gdzie nie ma szacunku, tam nie ma miejsca dla mnie.
Teraz stoję przed wyborem: walczyć dalej o tego mężczyznę i jego rodzinę, poświęcając siebie, czy zatrzymać się i zadać pytanie – czy taki związek jest tego wart? Tam, gdzie od początku nie ma dla ciebie miejsca, trudno oczekiwać akceptacji i miłości później.
Może nie we mnie tkwi problem, ale w próbie wejścia do rodziny, która nie jest gotowa mnie przyjąć? Prawdziwa miłość nie wymaga nieustannego udowadniania swojej wartości.
