Pomyliłam się co do niej. I nigdy bym nie pomyślała, iż jednym z największych błędów w moim życiu okaże się…
Czasem los uderza w najczulsze miejsce — nie po to, by złamać, ale by otworzyć oczy. Tak właśnie stało się ze mną. Nigdy nie przypuszczałabym, iż moja postawa wobec kobiety, którą mój syn wybrał na żonę, okaże się tą zgubną pomyłką.
Pamiętam tamten dzień jak dziś. Bartosz, mój jedyny syn, oznajmił:
— Mamo, dziś przyprowadzę do ciebie moją dziewczynę. Poznasz ją.
Miałam wtedy sześćdziesiąt jeden lat. On — trzydzieści dwa, wiek, w którym mężczyzna powinien zakładać rodzinę. Ucieszyłam się nawet. Wreszcie! A potem przekroczyła próg mojego mieszkania. Ledwo powstrzymałam się od przekleństwa. A przecież zawsze byłam kobietą, która choćby w młodości nie bała się ostrych słów, ale starała się panować nad emocjami.
Tę dziewczynę poznałam natychmiast. Kinga. Mieszkała nieopodal domu mojej zmarłej matki w Łodzi. Wiedziałam dokładnie, kim była i skąd pochodzi. Jej rodzina — alkoholicy z pokolenia na pokolenie. Ojciec od młodości lądował na izbie wytrzeźwień, matka piła od rana do nocy. Widziałam ten brud, te krzyki, ludzi wiecznie zaniedbanych. Gdy weszła do mojego domu — zadbanego, z białymi firankami i zapachem czystości — wszystko we mnie się skurczyło. Jak człowiek z takiego środowiska miałby zostać godną żoną mojemu synowi? Nie wierzyłam. Ani trochę.
Bartosz, widząc mój wzrok, zrozumiał wszystko bez słów. Odciągnął mnie do kuchni i powiedział:
— Mamo, jeżeli powiesz jej choć jedno słowo pełne pretensji — przestanę się z tobą kontaktować. To mój wybór, musisz to uszanować.
Zamilkłam. Wiedziałam, iż nie rzuca słów na wiatr. Poszedł w ojca — uparty. Jego tata od dwudziestu lat nie odzywa się do własnej siostry przez jedną głupią kłótnię. Więc przygryzłam język i zaakceptowałam zasady gry.
Kinga mieszkała z Bartoszem u mnie prawie dwa miesiące. Nie mówiłam jej nic wprost, ale swoim zachowaniem dawałam do zrozumienia — jesteś tu niechciana. Wszystko mnie drażniło: jak gotowała, jak sprzątała, jak choćby herbatę nalewała. Gotować nie potrafiła wcale — zupa była jak kleik, mięso przypalone, naczynia wiecznie niedomyte. Byłam pewna, iż wczepiła się w mojego syna jak w jedyną szansę ucieczki z biedy i brudu. On — dwa dyplomy, stabilna praca, przyszłość. A ona — nic.
Potem Bartosz wziął kredyt na mieszkanie i się wyprowadzili. Odetchnęłam z ulgą. Niech tam sobie gospodarzą, jak chcą. W gości mnie nie zapraszali, a ja sama nie nalegałam. Widywaliśmy się głównie na święta, zwykle w knajpie — niby to dlatego, iż Kinga nie umie przyjęcia w domu zorganizować. No bo i jak? choćby toastu nie potrafi wygłosić, co dopiero stół nakryć.
Minęły trzy lata. Pobrali się, znaleźli pracę, żyli swoim życiem. Nie wtrącałam się. Bartosz często wyjeżdżał służbowo, a z Kingą prawie nie rozmawiałam. Wszystko było gładkie — na dystans.
Aż pewnego dnia „złapał” mnie krzyż. Tak, iż nie mogłam ani usiąść, ani wstać. Wezwałam lekarza, dostałam zastrzyk, kazali leżeć, żadnego wysiłku. A syn właśnie pojchl do Krakowa — praca. Przygotowałam się na cierpienie w samotności.
Ale drugiego dnia zadzwonił telefon.
— Krystyna Stanisławno, dzień dobry. To Kinga. Wpadnę dziś do pani, dobrze? Mam klucz, Bartosz zostawił. Coś pani kupić? Po drodze wstąpię do sklepu.
Byłam w szoku. Przyszła — przyniosła rosół, pomogła wstać, posprzątała, zmieniła pościel, umyła podłogę. Następnego dnia — znowu. I tak codziennie. Jakby to była jej własna matka, nie teściowa, która latami patrzyła na nią z góry.
W pewnym momencie nie wytrzymałam. Rozpłakałam się. Stała przy zlewie, myła naczynia, a ja — szlochałam.
— Przepraszam cię, Kinga — wykrztusiłam.
Odwróciła się, wytarła ręce, podeszła, przytuliła.
— Wszystko w porządku. Ważne, iż pani zdrowieje.
Wtedy zrozumiałam: pomyliłam się. Głęboko i boleśnie. Sądziłam po rodzinie, po przeszłości, po własnych urojeniach. A przede mną stała prawdziwa kobieta. Czuła. Wierna. Cierpliwa. I po raz pierwszy nie bałam się o moich przyszłych wnuków. Bo będą mieli prawdziwą matkę.
I, wiecie co? Może właśnie potrzebowałam tej choroby pleców, by wyprostować własną duszę. By spojrzeć na Kingę po ludzku. Nie jak na „córkę alkoholików”, ale jak na tę, która stała się dla mnie córką, gdy choćby o to nie prosiłam. Jestem jej wdzięczna. I życiu — za tę szansę. Oczyszczenia z uprzedzeń. I przyjęcia. Prawdziwego człowieka.
