Gdy z Krzysztofem urodził się nasz syn, nie liczyłam na wsparcie jego matki. Postanowiliśmy radzić sobie sami – trudności, nieprzespane noce, nasza wspólna droga. Teściowa odwiedzała nas rzadko, przynosiła drożdżówki, uśmiechała się zdawkowo i wychodziła. Przywykłam do tego dystansu.
Pewnego wtorku zadzwoniła niespodziewanie:
— Mogę zostać z wnukiem, jeżeli potrzebujesz. Jutro albo w weekend.
Omal nie upuściłam słuchawki. Zero wcześniejszych sygnałów, tylko chłodna uprzejmość. Nagła przemiana?
Przystałam, dziękując, ale czując niepokój. Może chce się zbliżyć? Zmieniła się?
W sobotę przyszła z grzechotką, pieluchami i smoczkiem. — Tak za wami tęskniłam — mówiła czule. Dałam się uwieść tej iluzji. Spacerowałam samotnie po parku, pierwszy raz od miesięcy czując wiatr we włosach.
Jej wizyty stały się regularne. Dwa razy tygodniowo, zawsze z słoiczkiem obiadku, pytaniami o pomoc. Krzysztof cieszył się: — Widzisz? Wszystko się układa. Mnie jednak gryzło przeczucie. Zbyt idealnie. Jakby pod maską troskliwej babci kryła się druga twarz.
Pewnego dnia zobaczyłam prawdę. Jej telefon, zostawiony na stole, rozbłysnął. Na ekranie: „Agent Nieruchomości”. Z kuchni dobiegł szept:
— Tak, możecie umawiać pokazy. Tylko w dni, gdy jestem z wnukiem. Wtedy mam klucze i mogę wyjść.
Zamarłam. Jej „pomoc” to nie była troska. To strategiczny plan. Puste mieszkanie, klienci, transakcje.
Wieczorem spytałam Krzysztofa:
— Twoja matka sprzedaje mieszkanie?
Wzruszył ramionami:
— Chyba szuka czegoś mniejszego. Albo bliżej nas…
Prawda zabolała. Nie miłość, nie rodzina. Kalkulacja. Byłyśmy elementem harmonogramu, nie bliskimi.
Nie płakałam. Czułam gniew. Uwierzyłam, iż stałyśmy się dla niej ważne. A ona wpisała nas w swój terminarz jak „okno czasowe na pokazy”.
Następnego dnia odmówiłam jej wizyty. Grzecznie, ale stanowczo: — Dziękuję, damy radę. — Zostałam z synem sam na sam – bez goryczy, bez pośpiechu. Bo teraz wszystko było prawdziwe. Bez ukrytych planów pod osłodą pierogów i uśmiechów. Zaufanie to krucha rzecz. Nie zdobędziesz go obcymi celami, choćby najpraktyczniejszymi.
